At the mercy of Luna (Restless Heart #1)

Kabanata 1

Kabanata 1

Bump

Mabilis ang aking pagtakbo. Hindi alintana ang aking suot na heels. I look like a runaway princess actually. It seems like I'm running away from the castle because of the mysterious yet dangerous creatures that I saw.

In my situation, I'm not a princess. Tumakbo lang ako kasi sawa na ako sa amin. Fuck you Adria.

Pabilis ng pabilis ang aking pagtakbo. Narinig ko si Tito na tinatawag ang pangalan ko.

"Zenaiah! Bumalik ka dito! Habulin niyo siya!" Rinig kong utos ng tito ko.

I don't care if it's my debut today. As long as I'm legal, I can do whatever I want.

Habang tumatakbo, maraming sumagi sa isip ko. Isa na doon kung saan ako pwedeng tumuloy para magpalipas ng gabi.

I muttered a curse at mabilis na nagtago sa mga puno. Nakita ko ang isang guard hawak ang flashlight.

Habol ang aking paghinga halos hindi pa nakakabawi nang nakita ko ang isang guard na palapit sa akin.

Pinigilan kong huminga dahil malapit lang ito sa kinatatayuan kong puno.

"Pre, wala naman na yata iyong babae."

"Hindi siya pwedeng makatakas. Kay gandang dalaga, ngayon na legal na saka lalayas? Aba, ni hindi ko pa iyon natitikman!" Ani ni Mang Nardo.

"Bumalik na tayo! Hindi na sakop ng mga Aldana ang lupain na ito!" Sigaw ng isang gwardiya.

Hindi ako gumalaw sa kinatatayuan ko. Nanatili akong nakatago sa mga puno. Nangangatog na ang aking mga tuhod at hindi makapaniwala sa narinig.

Narinig kong papalayo na ang mga yapak nila mula sa pwesto ko. Sumilip ako mula sa puno na pinagtataguan ko.

I'm not confident that they are not around anymore. Ramdam ko na andito lang sila. 'Saka hindi lang naman sila ang bodyguards ni tito.

Hindi ako gumalaw. I'm not good with self defense but I'm good at hiding.

Tinatantiya ang paligid ko at dahan dahang umatras patalikod. Tumingin tingin ako sa paligid. Wala akong nakita. Napakatahimik ng kagubatan. Mukhang hindi lang mga guwardiya ang naiwala ko kundi pati sarili ko.

'Why are you so dumb Zenaiah.' Napakadilim ng kagubatan. The moonlight is my only source of light. There's no pathway here. Bumangga ako sa matigas na pader dahilan para huminto ako.

Narinig ko na hindi na namin lupain ito. Now where am I?

"Graciela." A cold voice whispered near my ear interrupted my thoughts.

Shit. Nanigas ako at hindi pa rin lumilingon. Kahit ramdam ko na ang lapit niya sa akin, nanatili akong nakatalikod sa kanya.

Hindi ko siya kilala at dahil nangangatog ang aking tuhod, tumakbo muli ako na hindi nililingon kung sino mang tumawag sa pangalan ko.

Malapit na ako sa highway, nakikita ko na ang dagat. Magkasalubong ang buwan at dagat pagkalabas ko sa kagubatan.

'Saan na ako pupunta?' Hindi ko kabisado dito sa probinsya ni Mama.

Nagpatuloy ako sa paglalakad. Pagod na ako pero kailangan kong magpatuloy.

With the bag that I brought, I think the money in here is enough for me to survive for months.

11 p.m. na pagkakita ko sa relo na nasa palapulsuhan ko. Medyo malayo layo na ang nilakad ko.

May nakita akong paparating na SUV. Kinutuban muli ako sa pag aakalang galing iyon sa mansiyon. My mind went blank, I can't move.