A Sweet Lies

Kabanata-5

WHEN I came to my senses, I immediately drove away from that place. I don’t even know what I will look like after my emotional state. All I knew was I needed a friend.
   
   
That's why I went straight to Naomi's house. Nanubig agad ang mga mata ko nang makita ko si Naomi. Yumakap agad ako doon na bumuhos lahat ng kinikimkim ko sa dibdib. I cried in front of Nami. At wala sa sariling napahagulgol sa balikat niya. Para akong bata na nagsusumbong sa kanya sa pamamagitan ng luhang pumatak sa pisngi ko.  
   
   
So she immediately let me in and made me sit on the couch in their living room.
   
   
Naomi immediately gave me a glass of water. "Are you alright?" Naomi's voice hinted at concern. So I accepted the glass.
   
   
I shook as I sniffed. "Ava Nami_ is right," I said, and blew on the handkerchief that I was holding and tears flowed down my cheeks again. It was as if my hand was exhausted and I just let the tears flow down my cheeks. I don't have the strength to wipe it anymore, I'm so tired. To ease my breathing, I drank and swallowed the water immediately.
   
   
"I've already told you, we've already told you!" sermon ni Naomi. "Pero ayaw mong maniwala! " sinuri ng mga mata nito ang mukha ko at saka muling nagsalita, "Paano mo nalaman?"
   
   
Pinayapa ko ang paghinga. Bago sinumulang sabihin kay Naomi ang lahat-lahat. That I read their exchange of 'I love you'
   
   
I said that Red lied again and Vanessa was actually with him. I was surprised when Naomi said she knew about that, she knew Red was with Vanessa. And what made my chest tighten even more was when Noemi said that Red and Vanessa were only in Palawan. Utmost pain to feel. Eye pain. I was fooled a second time today.
   

"Bes, sorry ha! " hinging paumanhin ni Naomi. "Alam ko naman kasi na masasaktan ka kaya hindi ko muna sinabi, and... " kinagat niya ang ibabang labi. " Si Zai ang sinabihan ko."
   
   
Natigilan ako at nagpahid ng pisngi ko.  "What?! "
   
   
Naramdaman kong bigla akong nabingi nang banggitin niya si Zai. Bakit naman kasi sa lalaking unang nagdulot ng sugat sa puso ko noon. Kung tutuusin ay hindi ko naman pipilitin ang sarili kong ibaling kay Red ang pagmamahal ko, if only I hadn't seen him kissing Leila that prom night back then.
   
   
Biniling ko sandali ang aking ulo upang mailapag ang baso at tumingin ulit kay Naomi.
   
   
"Of all people, why Zai?! " angil ko. "Bakit mo sinabi sa kanya Nami! "

Shocks naman oh!
  
   
"Eh kasi naman, hindi ko alam kung paano sabihin sayo! "
   
   
I grunted, "Ano pa ang sinabi mo sa kanya?! "
   
   
"Wala na, yun lang! "
   
   
"Nami, dapat hindi mo na sinabi kay Zai." sabi ko, naiiling. Mukha yatang pinaglalaruan ako ng tadhana. Tsked.
   
   
"At bakit hindi, " angil naman ni Naomi. Salubong ang makakapal nitong kilay. " para matuldukan na 'yang pagiging tanga mo! "
 
   
Ganyan siya ka harsh sa akin kapag nagiging bopols akong mag-isip. Pero siya lang rin ang kaibigan ko na hindi nagsu-sugar coat ng mga komento. Kungbaga hindi siya plastic na tao like Ava. Kaya nga silang dalawa lang ang pinakaclose sa akin. Bumuntong-hininga ako.
   
   
"Dahan-dahan naman sa word bes!"  I said, tearfully and sniffing.

   
"Hays!" Naomi growled."Anong gusto mong sabihin ko. Eh, sa naman nagiging tanga ka na eh!" 
   
   
"Ava told you, but you haven't listened!" Naomi added. "Isn't that stupid to call it hmmn!"

   
But I also seem to have lost interest in how I look now. All I know is, I’m hurting. The pain is insane. 

       
"Seriously, can't I just have a hard time believing what you and Ava said huh!" I grunted in the middle of my sniff.
   
Naomi tsked."Ano dahil gaya ng sinabi mo, sweet siya. Maalaga, mapagmahal at todo effort na pakiligin ka all the time?!" ilang sandali ay umiling ito. "Bes, sometimes a sweet lie can hide the darkest secret."
   
  
"Malaki kasi ang tiwala ko sa kanya. At akala ko kas_"
    
 
"And what have you got now hmmn ?!" alerto na sabi ni Noemi. Nabigla at tinamaan ako sa sinabi ng kaibigan ko. Lumalim ang sakit sa aking dibdib, humahapdi ang aking mga mata at nanaig pa ang luha.
   
     
Tumatagos ang sinabi ni Naomi. Dahil totoo, sakit ang napala ko. Dahil sa tamis at pagmamahal na ipinakita sa akin ni Red. Nagtiwala ako. Hindi ko lubos maisip na darating ang araw na lolokohin niya ako ng ganito. Pinakalma ko ang aking dibdib at humihip ng hangin.

       
"Do I need to confront him?" I asked.
   
   
Bumuntong hininga si Naomi at tinitigan ako. Bago tumayo at lumapit sa akin. She sat down next to me and held my hand that was just resting on my thigh. Pa-slant akong umisod ng upo.
   
   
"You have to bes, " mahinang sabi ni Naomi, pinisil niya ang kamay ko. " and you need to divorce him too."
   
   
A twinge of apprehension crept into my chest. I immediately rubbed my cheek. "Kakayanin ko ba?" I said, filled with doubt.
   
   
Kaya ko ba?
   
   
Kakayanin ko bang marinig ang mga kompirmasyon ni Red. Kaya ko bang makipaghiwalay na ng tuluyan sa kanya?
   
   
Iisipin ko pa lang ang mga mangyayari. I can no longer be with him in the same house. I will never see him again. And the thought that he and Vanessa would be free. They will get married, once the divorce petition is approved. It was as if I was strangling, I couldn't breathe.
   
   
I glanced at Naomi and shook my head.  "Hindi ko yata kaya bes!"
   
   
"Ay, alam mo kung anong tawag jan bes?!" inis na sikmat ni Naomi. "Tanga yan! tangang peg yan!" pinadidiinan talaga nito ang mga bawat titik ng sinabi nya.
   
   
"Jusko bes, wag kang martyr! " mariing dagdag ni Naomi
   
   
"Bes_"
   
   
"Kaya mo bes, kayanin mo!  " maagap na sinabi ni Noemi,  parang nangangaral ang mga mata sa akin. Titig niya na alam mong tama at may puntong sinasabi niya.
   
   
"Nandito lang kaming mga kaibigan mo! " idinagdag niya.
   
   
Agad akong tumango at tipid na ngumiti. Isang ngiting alam kong hindi umabot sa aking mga mata.
   
   
"Thank you Nami!" I said, and hugged Naomi.
   
   
Somehow I have friends to lean on, this time they are the only ones I can count on. I also didn’t want to tell my parents about my problem. Because it would be a big mess if I let them know.
   
   
At haharapin ko ito ng mag-isa. Problema ko naman ito  eh, so dapat lutasin ko ito ng ako lang. Hindi na kailangan pang idamay ang mga magulang ko.
   
   
But the question is, will I survive?