Bir kelebeğin bakışları

°6

"Yine ormanlık bir alan.Yine yalnızım.Herzamanki kabuslar diye düşündüm.Ama fazla gerçekti.Ve psikolojimi bozuyordu.Uzaktan minik,beyaz elbiseli bir kız bana yaklaştı.Elimi tutdu.Elimi tutdu ya, çok gerçekti.Biraz ürperdim.Çekiştirmeye başlayınca onun götürmek istediği yere gitmeye başladım.5 dakika hiç konuşmadan yol aldık.Çocuk bir kere bile sorularımı cevaplamadan yürüyordu.(Hey minik şey sende kimsin?Neredeyiz biz?Beni nere götürüyorsun? Nereye gidiyoruz?)...

&

Uzaktan eski bir ev göründü.Gerçekten korkmaya başlamıştım.Alnımdan soğuk terler akıyordu.Kız birden durdu ve yine o beyaz ışık.Gerçekten sinirlerim bozuluyordu.Ve ışık yakınlaşmaya başladıkça ne zaman ağladığımı bilmesemde ağlıyordum.Sonra ise çığlık.

_________________________________

Annem ve babam korku dolu gözlerle üzerime geliyorlardı.Evdeydim.Annem ağlayarak bana daha yakınlaştı.

"Kızım iyimisin?Noldu sana böyle?"

"B-ben bilmiyorum.Nolduki?"

"Çığlık atıyor ve ağlıyordun"

Sanırım kabusdu.Ve elimi yüzüme dokunduğumda ıslaktı.Gerçekten rüyamda ağlamıştım.Babam hala korku dolu gözlerle bana bakıyordu.İyiydim işte,kabus gördüm neden hala öyle bakıyordu.Ayağa kalkmaya çalıştım ama başıma giren ağrıyla kafamı yeniden yastığa koydum.Annem:

"Sen dinlen.Sonra ise bize rüyanda ne gördüğünü anlat.Tamammı kızım."

Kafamı 'tamam' anlamında salladım ve odadan çıkışlarını izledim.Elimi - yüzümü yıkamak ve rahatlamak istiyordum.Başım neden bu kadar ağrıyordu ki.Annemi dinledim ve biraz dinlenmeye çalıştım.Kafamın ağrısı geçene kadar...

___________________________

1saatsonra
Kafam birazda olsa iyiydi.Genel olarak iyiydim.Sanırım kafamı bir yere çarpmıştım diye düşünürken kafam yerine geldi.Ben kafamı bir yere carpmadığım aklıma geldi.Her şey üst-üste oturmaya başladı.Ben hastanedeydim.Şey sonra yoğun bakım.Onur..Onuru unutdum ben.Hemen yerimden kalktım.Ve koşarak odamdan çıktım.Merdivenlerin basamaklarını 2-3 adımla geçiyordum.Salona nefesim kesilir bir şekilde geldim.Biraz nefesimi düzene saldım ve odaya girdim.Annem ve babam televizyona bakıyorlardı.Beni fark etsinler diye hafif boğazımı temizledim.Bana baktıklarında ikiside ayağa kalktı ve yanıma gelerek koltuka oturmaya yardım ettiler.Bilselerdi buraya koşarak geldiğimi sanırım azar duyardım.

"Kızım iyimisin? Birşeye ihtiyacın varmı?"

'Hayır' anlamında kafamı salladım.

"Onura noldu?"

Babam sinirle yüzüme baktı ve:

"Hala Onur diyor.Bu konuyu sonra konuşucaz küçük hanım."

"Ona noldu?"

"Durumu iyi.Hasteneden dün çıktı ve taburcu oldu."

"Peki ben kaç saattir uyuyorum?"

"4 gündür"

"Ne?"

Kış uykusuna mı yatmıştım anlamadım.Yuh yani Gece.Bir haftayı nasıl tamamlamadın seni aptal.Kendimle çelişmeyi bırakıp annemle ve babamı kalpten götürecek şeyleri onlara söyledim:

'Beni onun yanına götürün'
Tabi böyle demedim.(G*t korkusu diyelim))).
Onlara hiçbir şey demeden odama çıktım.Odama geldim ve kendimi direk yatağa attım.Mutluydum.Gereğinden fazla mutlu.Ama annem ve babam biraz garipti.Garip şeyler oluyordu ve ben bunu çözecektim.Gizli ajan misali.Kafamda bir plan yaptım.Evden kaçasıydım hemde bu gece...

________________________

Üçüncü filmide bitirdikden sonra saat gecenin ikisiydi.Uykum yoktu zaten normal olarak.Ailem çoktan uyumuştu.Aşağıdan televizyon sesi gelmiyordu.Üzerime siyah kotumu ve beyaz thishirtümü giyindim.Üstümede boz hırkamı aldım.Yeni aldığım ayakkabılar da dolabımdaydı.Kapıdan 2 saat durup ses yapacağımı biliyordum o yüzden ayakkabıları burdan giyinmem gerekiyordu.Derin bir nefes aldım ve sessizce kapıyı açtım.Gercektende uyumuşlardı.Tabi onlarında dinlenmeye ihtiyacı vardı.Kim bilir 4 gün nasıl yorgun geçmişti onlar için.Onlarada üzülüyordum.Bu yıl sınavları da kaçırmıştım tabi.Yazın bitişine doğru para verecektim ve yeniden sınava girecektim.Çalışmasam bile iyi bir öğrenciydim.Bir yıl boyunca durmadan okudum.Arkadaşlarım geziyordu ama ben kafamı kitabdan kaldıramıyordum.Sessizce merdivenlerden inmeye başladım.Ve kapıya yakinlaşınca heyecan bastı.Kapıyı açtım ve ağır adımlarla evlerine doğru yürümeye başladım...

_____________________________

Söyleyeceksiniz ki evin adresini nereden biliyirsun?
Hastane günü yoğun bakımdaki kadın Onurun durumunu bu kadar merak etdiğim için evlerinin adresini söylemişti.Bende hala hatırlıyorum.Yolda kimse yoktu diyemem.Yaz geceleri yani.Herkes dışarda.Çok dikkat çekmemek için kafam aşağı şekilde yürüyordum.Sonunda eve vardım.15 dk yolculukta gerçekten hiç dikkat çekmemiştim.Arka bahçenin kapısını açtım ve eve doğru yaklaştım.Kapıyı 2ci çalışımda yoğun bakımda gördüğüm kadın yani Bahar abla uykulu gözlerle kapıyı açtı.Ve beni görür görmez gözleri parıldadı.Bana sıkıca sarıldı ve:

"Gece kızım.Hoşgeldin.Onuru merak ettiysen o iyi."

Bahar ablaya içtenlikle gülümsedim.

"Aslında onu görsem iyi olur."

Bahar ablanın yüzü birazcık soldu ve önden yürümeye başladı.Bende onun arkasından geliyordum.Onurun odasına doğru yaklaşıyorduk.Kapıyı araladı ve benim önden geçmem için eliyle gösterdi.Önden geçtim ve odadaki koltuğa oturdum.Bahar abla kapıyı kapatıp gitmişti zaten.Onur odadaki banyodaydı sanırım.Odadın diger tarafındaki kapı açıldı ve odaya Onur girdi.Beni görünce bir irkildi.Bende onu görünce ayağa kalktım ve ona sarıldım.Kulağına 'kurtarıcım' diye fısıldadım.Sarılmama karşılık vermedi ve bende şaşkınlıkla yüzüne baktım.Belkide benim yüzünden vurulduğu için benden nefret ediyordu, anlıyorum.Ve bana şaşkınlıkla bakarak:

"Sen kimsin?"

"Ne?"

Beni hatırlamıyordu.Nasıl yani.Benim kurtarıcımdın sen.Birinin daha benim yanımda kaza yaşayarak beni unutmasına katlanamazdım.

O kadar güçlü birisi diyildim...