Watermelon ¥Namjin¥

@7@

Kaç gün olmuştu burada olalı, veya saat? Bilmiyordum zaman geçmiyordu, eskisi gibi etrafta bana sövecek hamile sevdiğimi istiyordum, 13 yıl önceye dönmek istiyordum. Seokjin hamileyken çok şirin olurdu, karnı büyüdüğünde paytak paytak yürür en hafif sancısında bile küfür ederdi, yıllarını mahvetmiştim onun. Herşey rüya olsada kurtulsam diyordum, ama olmuyordu, ben o boku yemiş sevdiğim adamın hayatını karartmıştım.

Hiç kimse bana sormadı, niye yaptın diye. Sorulacak bir kısmıda yok zaten orospu çocuğunun tekiydim. Ülkemin adaletsizliğinden faydalanıp, 15 yıl hapis cezamı para cezasına çevirtmiştim, çünkü ülkede adalet yoktu, belki benin teklifimi reddedip rüşvet için bir kaç yıl daha ekleselerdi, Seokjinin hayatı daha iyi olurdu belki sevdiği adamla daha güzel bir yuva kurardı belkide sırf vicdanım acısın diye kolunun tedavilerini reddetmezdi, ya da ailesinin evine gider birazda olsa hayatı düzelirdi.

Ama şimdi buradaydık, hayat bizi buraya sürüklemiş, yıllarını mahvettiğim eski eşimin ağlayarak yoğun bakımdan çıkmasını bekliyordum, iki oğlumun ölümcül bakışları altında sadece ağlıyorudum ben, dayanamıyordum artık, hiç kimse kalmamıştı etrafımda annem bile benden nefret ediyordu.

BoRa daha fazla ağlamama dayanamamış gibi "kapa çeneni hayatımızı mahvettiğn yetmedi birde ağlıyormusun?" diye bağırmıştı Hyunjin ise kardeşine destek vererek "Hala niye buradasın onu bile bilmiyorum kalk git." diye devam etmişti, ben öyle bir pisliktim ki kendi çocuklarım bile benden nefret ediyordu.

Sadece üç kişiydik bu yoğum bakımın önünde oğullarım ve ben.

Yaklaşık 4 gündür buradaydık, Seokjin 4 gündür uyanmıyordu.

;;;

Yaklaşık 4 saat geçmişti Hyunjinlerin beni kovuşunun üzerinden. Ama hala buradaydım, gitmezdim gidemezdim.

Doktorlar önümüzden birer birer geçip Seokjin'in odasına girerken bir anda ayağa kalktım oturduğum yerden. Doğruca odasına girdim ve bir hemşireden bilgi aldım, hasta yakını olduğum için bunu yapmaları yasaktı ama hastanenin babamın hastanesi olması işime geliyordu, ve birde hastanenin ana doktoru olmak.

O harika biriydi, bu hastahanedeki anılarımız çok fazlaydı, her baktığım yerde o ve anılarımız vardı, onun mesleğinide almıştım elinden.

Seokjinin nabzı hızlanıyor normalleşiyordu iyileşiyordu, yakında uyanacak ve evine gidecekti. Hyunjin ve BoRa dışarıda kötü bir şey olduğunu sandıkları için ağlıyorlardı, odadan çıkıp yanlarına gittim ve o zamana kadar da Seokjin uyandı. Çocuklara onun uyandığını söyleyip, birazdan ikisini çağıracağımı son kontrolleri yapacağını söyledim, yalandı.

Tamamen yalandı, son kontroller az önce yapılmıştı, onunla konuşmam lazımdı.

Odaya girip kapıyı kapattım ve hiç birşey yapmadan bir kaç saniye yüzünü inceledim. Kısa bir süre sonra anın getirdiği özlemle dudaklarına asıldım, ellerim yanaklarındayken onun bir eli göğsümdeydi, ittirmiyor aksine karşılık veriyordu, özlemiştim her şeyini özlemiştim. Her zerresiyle.

Dudaklarını büyük bir özlemle ısırıp emerken, aniden odaya biri daldı ve "Hop hop ayrılın" diyerek beni itti, o zaman anladım ki bu Hyunjin'di. Bir anda esti gürledi, "Sen bir daha bize yaklaşmayacaksın tamam mı?" ve babasına dönüp tekrar "Tamam mı?" dedi.

Seokjin kafasını sallarken ben sesizce odadan çıkmıştım ve çıkarken BoRa ile göz göze gelmiştim, gözlerinde hayal kırıklığı vardı bana karşı olan bir kırıklık, ben çıkınca o girmişti odaya ve kapı pervazından gördüğüm şeyle ağlamam aynı anda gerçekleşmişti, ikiside babalarının bir tarafına uzanmış onu öpüyorlardı, yanlarında olmak istedim, bir kere onların yanlarında olmak, ama yapamadım.

Son kez fısıldayıp hastaneden çıkmıştım. "Sizi seviyorum."