De Schaduworde

Hoofdstuk 3

3 september 1888

Zodra ze naar beneden geroepen werd voor het eten, voegde Eliza zich bij haar grootouders aan tafel. Ze zette een glimlach op haar gezicht en nam zich voor om op haar gedrag te letten– alles om ervoor te zorgen dat haar verblijf hier niet onnodig lang zou duren.

De hoop op een rustig avondmaal, verging echter al snel toen haar grootmoeder zich gelijk tot haar richtte toen ze aan tafel kwam zitten. 'Hoe gaat het met je zus, Elizabeth?' vroeg de oudere vrouw nieuwsgierig

Een bord vol eten werd voor haar neergelegd en gelijk trok haar maag samen toen ze al het lekkere eten aanschouwde. Sinds vanochtend had ze door de zenuwen geen hap meer door haar keel gekregen.

Eliza had haar eten nog niet eens aangeraakt, toen er een strenge blik haar kant op kwam. 'Let op je ellebogen, lieverd,' droeg haar grootmoeder haar nog snel op. Enigszins gefrustreerd deed ze wat er van haar gevraagd werd.

'Met Eleanor gaat het goed,' vertelde Eliza, waardoor ze de tweede opmerking van haar grootmoeder negeerde. 'Ze is erg enthousiast over haar verloving.'

Haar grootmoeder knikte tevreden. 'Die verloving werd tijd, die meid wist ook nooit hoe ze zich moest gedragen.'

Eliza moest lachen en dacht terug aan de geweldige, rare momenten die ze samen met haar oudere zus had gehad. 'Dat wist ze wel,' vertelde ze haar grootmoeder grijnzend. Ze kon zich niet inhouden. 'Maar ze wilde hier nooit naar handelen.'

De tevreden glimlach verdween van haar grootmoeders gezicht. Met een norse uitdrukking keek de vrouw naar haar kleindochter. 'Op z'n minst bewijst ze nu dat ze het wel wist. Dat kan niet van jou gezegd worden. Ellebogen van tafel, Elizabeth!'

Ook Eliza's glimlach verdween nu en de frustratie begon op te komen. Haar grootvader, die naast haar zat, schonk haar een bemoedigend knikje, maar hier had ze niets aan.

'Ik weet dat je dit niets vindt, Elizabeth,' ging Blanche Stretfeild verder, 'maar het is voor je eigen bestwil. We doen dit allemaal om ervoor te zorgen dat je niet eindigt als een oude spinster.'

Eliza was al aan haar eten begonnen, maar merkte hoe haar eetlust weer begon te verdwijnen.

'Maar wat als ik het niet erg vind om zo te eindigen?' begon Eliza gefrustreerd. Ze wist dat ze zich in moest houden, maar haar frustratie begon langzaam de overhand te krijgen. Ze kon de beledigingen hebben, maar tot op een zekere hoogte.

Haar grootmoeder begon te lachen, maar dit was een lach zonder enige oprechte vreugde, eerder spot. 'En wie gaat er dan voor je zorgen?' riep ze lachend uit. Ze prikte wat vlees op haar vork en at dit rustig op.

'Niemand hoeft voor mij te zorgen. Ik kan best zelf werk zoeken en mezelf onderhouden.'

Haar grootmoeder lachte opnieuw toen ze dit belachelijke idee hoorde. Ze keek even naar haar man, maar die had zijn hoofd afgewend. 'Jezelf onderhouden?' vroeg ze verontwaardigd. 'Heb je enig idee wat je dan opgeeft? De enige vrouwen die zichzelf kunnen onderhouden zijn prostituees.'

Eliza's maag trok samen. Haar eetlust was nu echt verdwenen.

Haar grootmoeder merkte haar reactie op en de uitdrukking op haar gezicht werd wat rustiger. 'Lieverd, je bent ondertussen negentien jaar, wat betekent dat je een volwassene bent. Het wordt tijd dat je leert wat je verantwoordelijkheden zijn in deze wereld; of je het nu leuk vindt of niet.'

Haar grootmoeder noemde haar constant "lieverd", maar haar grootmoeders liefde jegens Eliza was nergens te bekennen.

'En wat als dat nou niet het leven is dat ik wil?' vroeg ze haar grootmoeder onzeker. 'Ik wil niet trouwen, kinderen krijgen of een huishouden houden. Dat is allemaal niets voor mij.'