De Schaduworde

Hoofdstuk 4

4 september 1888

De volgende dag was een regelrechte verschrikking. Het begon al vroeg in de ochtend, toen haar grootmoeder haar mee nam om nieuwe jurken te kopen. Nee, winkelen was nooit haar ding geweest.

Toch was die middag nog erger, toen haar grootmoeder vriendinnen over de vloer kreeg om thee te drinken.

Eliza dacht haar toevlucht buiten door het raam te vinden, maar het voelde alsof de vriendinnen van haar grootmoeder de opdracht hadden gekregen om haar bij het gesprek te houden, want iedere keer wanneer ze wat rust hoopte te krijgen, werd haar weer een vraag gesteld.

Ze werd er gek van.

'Zouden jullie mij misschien willen excuseren?' vroeg Eliza op den duur aan haar grootmoeder, die keek haar gelijk afkeurend aan. Eliza keek naar de kop thee in haar handen. 'Ik voel me niet zo lekker,' probeerde ze, maar haar grootmoeder begon haar hoofd te schudden.

'Onzin, Elizabeth. Je zoekt een excuus om van ons af te komen.'

Ook haar grootmoeders oudste vriendin, Mary Blackwater, schudde afkeurend haar hoofd. 'Elizabeth, vertel me eens, heb je al een jongeman op het oog.'

Eliza's mond trok samen in een dunne, rechte streep.

'Ik heb besloten voorlopig niet meer met jongens om te gaan, dus nee, ik heb nog niemand op het oog.' Haar grootmoeder keek haar indringend aan, alsof ze haar probeerde te vertellen dat ze zich in moest houden, maar Eliza negeerde haar.

Mary Blackwater glimlachte kort. Ook zij merkte de reactie van haar grootmoeder op. 'Na wat ik van je heb gehoord, is dat misschien ook maar goed.'

Eliza verstevigde haar grip om het kopje. Ze moest zich inhouden.

Blanche Stretfeild keek op naar haar vriendin. 'We willen niet dat ze dezelfde reputatie krijgt als Alexandra Leighton natuurlijk,' zei ze en ze glimlachte kort.

Eliza was nog maar een dag in deze grote stad en alhoewel ze nog niemand kende, leek ze deze Alexandra Leighton steeds opnieuw tegen te komen.

De andere vriendin van haar grootmoeder, Martha Howard, lachte zachtjes. 'Alexandra blijft een aparte meid. Zij én haar broertje. Ik zag haar trouwens vandaag weer lopen toen ik hier naartoe kwam. Die meid heeft ook geen manieren; ze lijkt net een man!'

Mary keek wat bedachtzamer. 'Ik heb het eigenlijk wel met het meisje te doen. Ze wordt verwaarloosd door haar vader, weten jullie. Hebben jullie het gezien? Haar hele gezicht zag laatst weer blauw.'

Martha schudde haar hoofd. 'Als iemand niet wil luisteren, dan moet die maar voelen. Dat zeg ik ook altijd tegen Eric als Tina weer eens moeilijk doet. Soms is er gewoon geen andere manier, Mary.'

De bedachtzame blik bleef in Mary's ogen hangen. 'Ik heb het nooit gekund. Jij wel, Blanche?'

Haar grootmoeder haalde haar schouders op. 'Misschien een corrigerende tik, maar niet dat ze er blauwe plekken van kregen,' vertelde ze haar vriendinnen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. 'Maar ik moet toegeven dat mijn kinderen altijd voorbeeldig luisterden. Behalve Elizabeth dan...'

De afgunst was zichtbaar in de ogen van haar grootmoeder, maar ook in die van Mary en Martha toen ze haar aankeken.

Eliza beet haar kaken op elkaar en kon zichzelf maar net inhouden. Haar hand trilde en ze zette het kopje thee terug op de tafel.

'Excuseer me,' zei Eliza. Ze probeerde het netjes te zeggen, maar de bittere ondertoon was hoorbaar in haar stem. Ze kon veel hebben, maar die constante vernedering en die blijvende afgunst in hun ogen en stemmen, dat ging haar te ver.