Mutlu Bir Gün

1.GÜN BATIMI

13.07.20
Kendini arayan bir kızın hayatından 2 yıl.
Girişi çok uzatmayacağım bu kitapta hepimizin bir anlığına düşlediği ama asla yapmadığı şeyleri yapan güçlü bir kadın karakter oluşturuyorum.
Kendi olmaktan korkmayan,  sevilmemekten korkmayan ve en önemlisi de her şeyiden bir anda vazgeçebilecek kadar deli bir kız.

Medyadaki Love Ride şarkısını dinlemenizi tavsiye ederim. O ZAMAN HADİ BAŞLAYALIM ;)

Bugün okulun son günüydü bir sene boyunca hazırlıkta ingilizce öğrenmek için yapmadığım kalmamıştı ve şaşırtıcı bir şekilde cidden öğrenmiştim de.

Ama artık bir şeyleri netleştirmem gerekiyordu sadece iş garantisi var diye geldiğim bu eczacılık bölümüne başlamak istemiyordum aslında.

Ama ne yapabilirdim hayallerimin ülkesi Fransa da olsam belki kendime gerçekten severek yapabileceğim bir iş bulabilirdim ama gel gör ki Fransa'yı bırak 
bugün eve gidecek bilet parasını bile zor buldum sayılırdı.

Peki ben ne yapmalıydım sadece garanti diye kalamazdım, zaten ailemin baskısıyla yazmıştım bu bölümü ama neden istediğim işi yaparak para kazanamıyorum ki.

Kendi ayaklarımın üstünde durmam gerek biliyorum ama bu şekilde değil. Sadece para için hayallerimden vazgeçmeyeceğim.

Ben bunları düşünürken çoktan yurda varıp valizimi toplamaya başlamıştım bile
Eskişehir güzel bir şehirsin ama seneye tekrar gelmek istemiyorum.

Bavulumu alıp otogara gittim otobüsüm saat 24.00 daydı bir süre otogarda takılmam gerekiyordu çizim defterimi çıkardım ve rastgele çevremdeki insanları çizmeye başladım.

10 çizimimde falan birisi :
-Eeee hani ben yokum burda
Dedi ve ben bakmadan kim olduğunu anlamıştım bu hazırlıkta tanıştığım arkadaşlarımdan Görkem di.

-Sen yarın gitmeyecek miydin ya ne işin var burda?
-Evet yarın gidicektim ama son anda bu akşama bilet buldum vee burdayım işte. Ee Ilgaz sencede burda karşılaşmamız bir tesadüf mü yoksa kader mi?

Dedi hafif flörtöz bir tavırla, işte her zamanki görkem dedim içimden.

-Tabi canım kesin kaderin cilvesi ya başka bir açıklama bulamadım dediğin gibi!
Dedim alaycı bir tavırla. Ve o yarı ciddi yarı alaycı bir şekilde

-Yazın ne yapıyorsun, 3 ay boyunca beni görmesen yüzümü unutacağından endişeliyim de

-Ahh üç ay mı peki ya seneye gelmezsem?
-Neden gelmeyesin  başka ne yapacaksın kızım, tabiki de geliceksin
-Bu bölümü okumak istemediğimi biliyorsun sanırım bırakıcam, hatta sanırım değil ya bırakıyorum bu bölümü

-Boş yapma Ilgaz o işler o kadar kolay değil, her şey lafla olsaydıı
-Boş falan yapmıyorum, hatta bu karar hayatımın en mantıklı kararı belkide
-Okulu bırakmak mı hayatının en mantıklı kararı yine saçmalıyorsun, işsiz kalmak falan mı istiyorsun nedir derdin

-Tüm mevzu iyi bir iş bulmak mı, artık üniversite mezunları bile iş bulamıyor bunu sende çok iyi biliyorsun bana hiç bir garantisi yokken neden burda kalayım

-Peki diğelim ki bıraktın gerçekten ne yapacaksın okumayacak mısın, ailen ne diyecek

-Okumayacağımı kim söyledi tabiki okuyacağım ama burda değil, belki yakın bir tarihte de değil, aileme gelirsek orası... Bilmiyorum bir kavga çıkıcak sanırım bunu söylediğimde.

-Yine mi Fransa hayalleri ya
Dedi bıkkın bir şekilde.
-Hayalleri değil canım planları
-çok farketti sanki bende bir şey sandım ya neyse seneye geldiğinde de tekrar anlatırsın artık HAYALLERİNİ

O an diğer herkes gibi Görkem'in de bana bir gram bile inanmadığı gerçeği yüzüme çarptı ama sinirlenmedim, zaten bugüne kadar ne başardıysam hepsini tek başıma yapmıştım onun inanıp inanmaması zerre umrumda değildi.

Ben sadece kendimden emin değildim. En büyük problemim orda yaşamak için ihtiyacım olan parayı nasıl bulacağım dı.

Görkeme aşırı sakin ve kendinden emin bir şekilde
-Ben kafana koyduğumu yaparım bunu sende biliyorsun ve göreceksin
Dedim. O sırada tam çizimlerimi toplamaya başlamıştım ki Görkem elimi tutup bana baktı ve

-Ilgaz senden gerçekten hoşlanıyorum bunu biliyorsun zaten değil mi, neden bana bir şans vermiyorsun ve şu saçma kankalık olayına devam ediyoruz

-Görkem farkındaysan sana başından beri arkadaş gibi davrandım ve yaptığım yanlış olsa bile senin duygularını yok saydım peki neden sence

-İdeal tipin mi değilim nedir gözlerinin bir kere bile beni bulmamasının sebebi

-iyisin eğlencelisin ama sen bana göre değilsin sence bu apaçık bir gerçek değil mi

-Sen tam bana göresin ama, nerden biliyorsun belki çok iyi bir çift olucaz beni hiç ciddiye almadın ki

-Hadi tüm farklılıklarımızı bir kenara bırakıyorum sana şans vermememin tek bir nedeni var o da sana planlarımdan bahsederken bana bir kez olsun bile İnanmaman bir kere bile gerçekten saygı duydun mu!? Kusura bakma ben senin gibi biriyle olamam

-Madem dürüst bir şekilde konuşuyoruz, senin hayalperest kişiliğini zaten kabul etmiştim ama dediğin şeyler sence gerçekten olabilir mi sen bunlara inanıyorsan cidden diyecek bir şey bulamıyorum.

-Görkem bu saçma konuşmayı yapmamıza gerçekten gerek yok sana tek bir şey söylüyorum o da 'Göreceksin'

İkimizde sinirli bir şekilde önümüze dödük ve otogarın içindeki küçük büfede çalan, radyoyu dinlemeye başladım şansa bak ki Fransızca bir şarkı çalıyordu, bu cidden tesadüftü ama çok hoşuma gitmişti kısa bir süreliğine istemsiz gülümsedim. Daha sonra büfedeki amca radyo kanalında reklam çıkınca başka bir kanalı açtı o kanalda da yaşlı bir kadın aidiyet duygusundan bahsediyordu mutluluğun sırrı buymuş.

O an bugüne kadar hiç bir yerde bu duyguyu hissetmediğim anladım kendi evimde bile beni oraya ya da buraya bağlayan hiç bir şey yoktu. İşte o an gitmeliyim dedim bir şekilde bir yolunu bulurum, zor olur, belki çok çok zor olur ama yinede bunu yapmam gerekiyor dedim. Ve bu kararın doğru olduğuna o kadar emindim ki...

Görkem ayağa kalktı ve
-Bana alınma Ilgaz en azından arkadaşın olarak hayatımda olmak istiyorum, bir kaç dakika sonra gitmem gerekiyor küs ayrılmayalım dedi

Samimiyetini gözlerinde görebiliyordum.
-Sorun yok
Dedim ve sarılıp vedalaştık.

Şimdi yine düşüncelerimle başbaşa kalmıştım.