NIGHTMARE | Wenga

Day7

Bazen geceler o kadar zor oluyor ki
Uyumadan önce düşünecek şeyler arıyorum.
Hayatımın o kadar büyük bir kısmını kaplamışsın ki
Çıldıracak gibi oluyorum.
Bu yüzden  deniz kenarındaki evimize hala gidemedim.
Senin beni terkettiğin  ilk gün kapının önüne geldiğimde,
Sanki yaşadığımız bütün o mutlu anılar kalbimde bir sancı oluşturmuş beni öldürüyordu.
Ben o kadar yaşanmışlık içinde boğulurken o eve giremedim.
Fotoğraflarına bakıp ağlamadım.
Kıyafetlerini koklayıp seni düşlemedim.

Çünkü seni her anınla zihnime kazımıştım ki buna gerek yoktu.

İkimiz de birbirimizindik.

Sen bendin , ben ise sen.

Birbirimizin anne babasıydık.
Ailemden tek kalan annemdi yanımda.
O da aynı senin gibi gittiğinde
O kadar yalnızdım ki...
Ama sanki o boğucu sıcakta çiftçilere gölge yapan söğüt ağacı gibi  yanımdaydın.
O sıcak koynunda tüm gece ağladığım günü hatırlıyorum   da hiçbir kelimenin tarifi yok o an için.
Bir anne şefkati kadar masum, sevgiline duyduğun şehvet kadar şairaneydi.

Senin ise benden sakladığın hep bir şeyler vardı.
Ailen hakkında hiçbir şey söylemezdin.
Her zaman baban  ve abinin hakkında çok kötü insanlar olduklarını onların hakkında konuşmaya bile değmeyeceğini söylerdin.

Annenin ise onların yanında günahlara göz yuman bir masum olduğunu söylerdin.

Bazen görürdüm annen ile konuştuğunu.

Ama o çok sık olmayan bu konuşmalar seni bildim bileli dikkatimi çekerdi.

Belki de bir an önce komiser olma isteğim senin gizemli aile ilişkilerini araştırma isteğimdendi bilmiyorum.

Bu kadar gizemli olmana rağmen her zaman sana olan aşkım bir adım öndeydi.

Yağmurdan kaçmak için sığınılan o karanlık mağaraydın benim için.

Esrarengiz ama bir o kadar sıcak...