NIGHTMARE | Wenga

Day14

Bugün aklım ve kalbim hiç olmadığı kadar uyumluydu.

Gözlerim öylece boşlukta kaybolmuyor, tutarlı ve kendini bilir manevralarla etrafı izliyordu.

Bedenimse hiç olmadığı kadar durgun, makus talihini kabullenmişcesine sessizdi.

Yola çıkarken her zaman olduğu gibi siyahlara bürünmüş, yine sana yazdığım kesitleri yanımdan eksik etmemiştim.

Psikoloğumun çok kez uyarısına mağruz kalsam da vücudum bile bu anı her saniye beklermişcesine memnundu.

Evimize gidecektim.

Bir balıkçı ksabasına yakın olan evimiz ne kadar deniz kenarında olsa da ağaçlara gömülüydü.

Bu öyle bir göz şenliği yaratırdı ki ikimizde de cırcır böceklerini dinleyerek verandada uyuya kalırdık.

Seoul'den yaklaşık yarım saat uzaklıkta olan evimize kimseyi çağırmak istemezdik.Belki arada Jimin ve Seulgi gelirdi.

Senin evde tahmini gecenin 3'ünde bile toplantılarının olması bizi pek sosyal yapmasa da bu metal gökdelenlerden uzakta yarattığımız cennet bana zaman kavramını unutturmuştu.

İkimiz de inatçı olduğumuz için küçük şeyler kavga nedenimiz olsa da birbirimizin saçmaladığını göstermek için ya ben seni kucaklar denize atardım ya da sen boyuma yatişmeye çalışıp yanağımı hafifçe ısırırdın.

Evimize giderken hala durduramadığım gülümsemelerim sonunda sevdiğine kavuşurmuşcasına beni ilk defa ağlatmamıştı.

Sanki yeniden ön koltuktaki bedeninin sıcaklığını hissediyor gibiydim.

Genelde ben arabayı sürerken sen de denizi izler öylece uyuyakalırdın.

En son seni kucaklayıp götüreceğım sırada uyanır, evini görüp mutlu olur koşarak eve girerdin.

Eve gelene kadarki bu sakinliğim çok uzun sürmedi.

Kalbim o kadar hızlı atıyordu ki göğsümü delip öylece eve hayat verecekmişcesine şiddetliydi.

Biraz kıravatımı gevşetip gömleğimin bir iki düvmesini açtım.

Son defa yutkundum...

Anahtarı çevirdikten sonra kapının öylece geriye doğru açılışını izledim bir süre.

Sesler her yerdeydi.

Sen.

Ben.

Bir adım daha attım.

Artık kaçışım yoktu.

İçerdeydim.