Ablamla yemek yemek için bir kafeye geldik. İkimizde yemekleeimizi yedik. "Ee Melis'im nereye gitmek istersin?" Ayyy yerim ablamı çok seviyorumm. "Vizyonda çok güzel filmler var istersen sinemaya gidebiliriz." dedi. Bende onayladım.Birlikte sinemaya gittik. İzlediğimiz film duygusal ve romantik bir aşk filmiydi. İkimizde ağlayarak çıktık sinemadan. Sonra birbirinmize bakıp gülmeye başlamık. Gülmemizi bir telofon sesi kesti. Çalan telefon ablamındı. Arayanda abimdi. Doğrusu hiç şaşırmadım. "Öykü nerdesiniz siz bu saate kadar?! Çabuk eve gelin! " Tamam dememize fırsat vermeden teleginu kapattı. Bizi sevdiğinden mi yapıyo bilmiyorum ama hiç hoşuma gitmiyo. Neyse arabaya binip eve geldik.
-------------
Eve geldiğimizde Zeynep yani büyük olan ablam her zamanki gibis ders çalışıyordu. Abim ise çok dikkatli bi şekilde maç izliyordu. Allah'ım nedir bu erkeklerin maça olan bu aşkı. Herneyse eve gelir gelmez odama gittim ve tableti elime aldım biraz facebook takılıcaktım ki kapım çaldı ve içeri Zeynep ablam girdi ve yatağımın kenarına oturdu. " Melis'cim biloyosun ki bu sene liseye başlayacaksın nedn hiç ders çalışmıyorsun? "başka birşey demesinide beklemiyordum zaten. "Ablacığım bn senin gibi olamam. Sabah akşam ders çalıaşmam. Lütfen bunu benden bekleme. Ve farkında mısın ikimizin arasındaki tek diyalog ders. Hiç bana ne istediğimi ne hissettigimi sordun mu? Dur ben cevap veroyim hayır." Waww bunları ben mi söyledim. Ama ablama karşı gerçekten hissettiklerim bunlar.
"Tamam Melis istersen sonra konuşalım." dedi ve odadan çıktı. Ardından öykü ablam içeri girdi. Anlaşılan tartışmadan haberi yoktu.
"Ee Meliscim Ege ne yapıyor? Bu aralar ablişine hiç bişey anlatmıyorsun. Alınıyorum bak." Evet Ege benim sevdiğim çocuktu. "Abla şuanda hiç havamda değilim. Sonra konuşsak." Ablam haliyle ne olduğunu sordu ve olanları kelime kelimesine anlattım. mi
" Melis haklı olabilirsin ama bu sana ablana öyle seyler söylemen gerektiğini göstermez "dedi ve odadan çıkti. Al işte herkezle kavga etmeyi becermiştim.
Ve ağlamaya başladım. Bi dk ben daha demin Öykü ablamla mı kavga ettim olamaz ya. Ama galiba Zeynep ablam haklıydı. Liseye geçicektim ama bn bir kez bile ders kitabı elime almadım.
Bunları düşündükten ve göz yaşlarımı sildikten sonra Zeynep ablamın odasına gittim. "Abla. Çok özür dilerim. Sana haksızlık ettim. Beni affedebilecek misin?"
"Gel buraya kuzum gel. Aslında sende haklısın düşündümde bn senin hiç ne hissettiğini ne düşündüğünü sormadım. Peki sen beni affedebilecek misin?
"Tabiki ablam." dedim. İnanmıyorum ablam beni anlamıştı. şuanda çok mutluyum.
Arkadaşlar bu benim ilk hikayem iyi yada kötü düşüncelerinizi bana aktarırsanız sevinizirim.
