De belofte (5 Seconds of Summer fanfic)

15.

Ik word helemaal bezweet wakker. Snel spring ik uit bed en ren naar de badkamer. Net op tijd. Ik geef over in de WC. Mijn hoofd tolt en ik heb een vieze galsmaak in mijn mond. Ik voel me nog beroerder dan gister. Ik trek de WC door en strompel weer naar mijn bed. Ik wikkel me in de dekens. Ik mag niet ziek zijn vanavond; het is Ashtons verjaardag! Ik pak de aspirines die naast mijn bed liggen en neem er twee tegelijk in samen met een grote slok water. De klok aan de muur geeft aan dat het half vijf 's ochtends is, dus ik ga weer liggen en sluit mijn ogen.

~~~***~~~***~~~

"Gaat het al beter?"

Naast me op de rand van het bed zit Eva. Ze kijkt me bezorgd aan en legt een hand op mijn voorhoofd. Ik knik. Ik ben waarschijnlijk compleet verdoofd door de aspirines, maar dat hoeft Eva niet te weten. Als zij denkt dat ik beter ben mag ik vast mee vanavond.

"Ja, ik ben nog wel een beetje moe, maar het gaat al zoveel beter dan gister." lieg ik.

Ik lieg best veel de laatste tijd. Ik heb geen idee waarom, maar het gebeurt gewoon. Ik lieg tegen Eva omdat ik iet wil dat ze de hele tijd mijn moeder speelt. Ik lieg tegen Calum en Ashton omdat ik ze niet wil kwetsen. Ik lieg tegen Michael omdat ik bang ben dat hij iets doorverteld... Ik heb mezelf helemaal in een web van leugens gewikkeld en ik hoop dat ik er veilig uit kan komen.

"Mooi." zegt ze. "Dan kun je mee naar Ashtons feest."

Ik pers een glimlachje over mijn lippen en ga rechtop zitten.Ik voel de misselijkheid ondanks de aspirines weer opkomen, maar ik probeer het te onderdrukken.

"Gaat het allemaal lukken met regelen enzo? Ik bedoel; je moet alles alleen doen." zeg ik tegen Eva.

"Ja, de jongens van One Direction helpen me. Ze zijn best handig en super aardig, dus dat is wel chill."

"Oh perfect!"

Ik heb de jongens van One Direction nog nooit gezien. Ik heb wel veel over ze gehoord, maar we liepen ze iedere keer net mis. Niet dat ik het erg vind. One Direction interesseert me weinig. Ik ken eigenlijk alleen de naam van de band.

"Maarre ik ga ontbijten. Bel je me als er iets is?"

"Jahaa."

Ik haat het als Eva gaat moederen. Ze is soms echt een bejaarde doos en he irriteert me mateloos. Wat ziet Luke toch in haar? Ze is een en al saaiheid. Maar toch is ze m'n vriendin. Ik zet een wekker en ga weer liggen. Slaap is het beste medicijn, dus ik kan maar beter mijn ogen dicht doen.

~~~***~~~***~~~

Ik word wakker van knallende koppijn en misselijkheid. Ik leun over de rand van mijn bed en geef over op de vloer. Fuck! Ik ga weer in het bed liggen en staar koortsachtig naar het plafond. Ik moet het zelf opruimen, want de rest is er niet. Ik stap uit bed en loop om de plas kots heen naar de bezemkast. Ik pak een emmer, sop en een dweil. Dit is zo ranzig! Mijn hoofd bonkt als een malle en ik voel me helemaal niet beter. In de badkamer vul ik de emmer. Met de natte dweil begin ik de vloer schoon te maken. Ik weet bijna niet meer hoe het moet omdat ik zo gewend ben geraakt aan hotels en schoonmaaksters. Zoals het nu met me gaat kan k echt niet naar het feest. Er zit niks anders op dan Eva te bellen en het af te zeggen. Ik kan niet kotsen op Ashtons feest; dat is walgelijk! Ik haal de dweil nog een keer over de vloer en besluit dan dat alles wel schoon is. Ik ga op de rand van het bed zitten en toets met trillende hand het nummer van Eva is. De telefoon gaat twee keer over en dan neemt ze op.

"Hey Britt, hoe gaat het?" tettert Eva's stem door de telefoon.

Ik houd hem iets van me af zodat ik niet compleet doof word.