De belofte (5 Seconds of Summer fanfic)

18.

Al zeven dagen heb ik ruzie met de jongens en Eva. Het voelt als een hel. De eerste dagen waren het ergst, daarna begon ik te wennen aan mijn eenzaamheid.

De eerste dag was de dag dat ik met Ashton zoende en Calum boos wegliep. Achteraf had ik Ashton gewoon een kusje op zijn wang moeten geven, of zoiets, maar daar dacht ik niet aan op dat moment. Calum was boos weggerend, gevolgd door Mike. Mike mijn aller beste vriend, die me na jaren geen contact toch in huis nam. Uiteindelijk heb ik Ashton ook verjaagd met de waarheid, wat er ook voor zorgde dat hij boos werd op Luke en Britt, die vervolgens weer boos werden op elkaar. Ik heb mezelf die nacht in slaap gehuild.

De tweede dag werd ik wakker op de grond. Die dag drong de werkelijkheid pas echt tot me door: Iedereen in dit huis haatte me. Eva had besloten om bij Luke te slapen en mij te negeren, dus die dag begon mijn eenzame bestaan. Ik heb nog nooit zoveel gehuild. Het ergste was dat de rest het allemaal goed maakte en het gezellig had beneden. Ze hadden alweer een vervanger voor me gevonden: Een lang knap meisje met zwart haar. Ik weet niet wie ze is, maar iedereen lijkt haar te mogen. Ik durfde sinds dat moment niet meer mijn kamer uit. Ik sloot me letterlijk en figuurlijk af.

De derde dag bedacht ik me dat ik waarschijnlijk terug moest naar Australië. Ik besloot appartementen te gaan kijken rond Sydney. Even overwoog ik om mijn moeder te bellen, maar ik kon het niet. Ze was blij voor me dat ik met Mikey was en dat ik eindelijk wat deed en de wereld ontdenkt. Ik zou haar alleen maar teleurstellen en dat wilde ik niet nog een keer. Deze dag begon ik ook last te krijgen van honger. Ik had al ruim anderhalve dag niks gegeten en mijn lichaam was het er duidelijk niet mee eens. Er was alleen geen andere optie; ik moest hier blijven.

De vierde dag vond ik een huis dat in mijn budget paste vlak bij de universiteit. Ik had bedacht dat ik misschien kon gaan studeren. Ik was ooit begonnen, maar had het nooit afgemaakt. Dit was mijn kans om het goed te maken en ervoor te zorgen dat ik later een baan kon vinden. Ik belde de vrouw van het appartement en kreeg te horen dat ik er over anderhalve week in zou kunnen. Ik hoefde alleen maar mijn tijd hier uit te zitten en vervolgens terug te vliegen. Zo had niemand meer last van me en zou ik opnieuw kunnen starten.

De vijfde dag ging het beter. Het vooruitzicht op studeren deed me goed en de honger leek minder. De pijn in mijn hart echter niet. Ik haatte mezelf nog steeds voor alles. Ik had het weer verkloot en daar kon ik niet omheen. De rest leek gewoon door te gaan met hun leven. Ik hoorde Luke en Eva plezier hebben in de kamer naast me, de jongens zingen beneden, Michael schreeuwen en Ashton lachen. Ik zou hier snel genoeg weg zijn.

De zesde dag ging snel voorbij. Ik had amper energie omdat ik nog steeds niks had gegeten. Ik had ook al een hele tijd geen zonlicht gezien, maar toch niet de behoefte om het gordijn open te doen. Ik lag als een zoutzak op de grond of het bed, een verschil was er niet echt meer. Ik was het gevoel van tijd ook kwijtgeraakt. Ik sliep soms en dan weer niet.

Vandaag is het de zevende dag. Ik vermoedde dat vandaag weer net zo ging worden als dag zes, tot iemand mijn gordijnen openrukte. Ik lag halfdood op de grond en Eva maakte me wakker. Ik was gedesoriënteerd en kon het felle zonlicht niet aan.

"Britt, waarom zoveel chaos?" vraagt ze.

"Weet ik veel." mompel ik. "Wat doe je hier? Ik dacht dat je me nooit meer wilde zien."

Ik verkeer in een staat tussen slapen en wakker zijn. Misschien is dit wel gewoon een vreemde droom...

"Eerst niet, maar later besefte ik me dat je mijn vriendin was en dat ik je niet kon laten stikken."

Nee, dit is geen droom. In mijn dromen zou Eva me nooit haar vriendin noemen.

"Oh." is het enige wat ik kan uitbrengen.