De belofte (5 Seconds of Summer fanfic)

22.

Ik ga op mijn tenen staan om bij de zak chips in de kast te kunnen. De plank is nog steeds net te hoog, dus ik probeer op de aanrecht te klimmen. Ik pak de zak chips en voel dat ik mijn evenwicht verlies. Ik zwaai met mijn armen. Shit, shit, shit! Ik val achterover en word opgevangen door twee sterke armen.

"Voorzichtig, baby."

Zijn adem blaast zachtjes in mijn nek. Mijn voeten vinden grip op de grond en ik draai me om. Het verlangen om hem te zoenen is zo groot.

"Dank je."

Hij duwt me met mijn rug tegen het blad van de aanrecht. Zijn lippen zoeken de mijne. Onze tongen spelen weer met elkaar. Perfectie. Hij duwt me tegen een van de muren en ik ga gewillig mee. Ik wil hem niet los laten. Ik hoor de deur van de keuken opengaan, maar ik weiger Niall voor wie dan ook los te laten. Er klinkt nu gekuch. Niall laat me los en kijkt blozend naar de persoon in de deuropening. Ik grijns. Hij is zo schattig als hij bloost!

"Eh... Hey Eva!" zeg ik.

Ze kijkt ons allebei verward aan. Ik kijk haar schuldbewust aan; ze heeft ons immers "betrapt". Ik zie dat haar hersenen op volle toeren draaien.

"Ik kan het uitleggen." mompelt Niall.

Ze schudt haar hoofd en antwoordt: "Het is oké. Jullie zijn mij geen verklaring verschuldigd."

Gelukkig, want ik was niet in staat geweest haar er een te geven... Ze loopt weer weg en ik kijk Niall weer aan. Zijn ogen beginnen weer te glinsteren en hij drukt me opnieuw tegen de muur.

~~~***~~~***~~~

Glunderend loop ik door de woonkamer terug naar het zwembad. Eva en Luke zijn vertrokken, want Eva was in slaap gevallen aan het zwembad en Luke wilde waarschijnlijk niet dat ze hier bij Harry sliep. Ik draai me speels om naar Niall en hij lacht.

"Wat is er?" vraagt hij.

"Niks."

Ik kijk in zijn blauwe ogen. Zijn mooie blauwe- Er schieten een paar donkerbruine ogen door mijn hoofd, gevolgd door een paar caramelbruin-groene. Beelden schieten door mijn geest en het gaat verschrikkelijk snel. Mijn hoofd bonkt en ik sla mijn handen voor mijn ogen. Ik zie duisternis en de jongens en Eva... Langzaam zak ik op de grond.

En dan weet ik het opeens allemaal weer. Alles. Van de bijna kus in Sydney met Ashton tot mijn roekeloze beslissing van de avond van Kendalls feest. Alles. De tranen beginnen te stromen en ik kan het niet meer stoppen.

"Britt, alles oké?" vraagt Niall.

Wild schud ik mijn hoofd zonder op te kijken. Ik hoor hem wegrennen,maar houd mijn ogen stijf dichtgeknepen. Waarom gaat altijd alles mis als ik net gelukkig ben? Ik wist zeker dat ik van Niall hield... En nu dit. De tranen stromen gestaag over mijn wangen.

"Britt!"

De anderen komen nu ook binnengerend.

"Wat is er aan de hand?" vraagt Ashton.

Zijn altijd opgewekte stem klinkt serieus, bijna volwassen.

"I-ik... Ik weet het." mompel ik.

"Wat?" vraagt Calum.

"Ik w-weet het weer... Alles."

Verdrietig kijk ik naar ze op. Op het gezicht van Calum verschijnt een klein glimlachje en Ashton omhelst me.

"Britt, we zijn zo blij dat je weer terug bent!" roept Ashton uit.

"Ik... Ik niet..." geef ik toe.

"Wat?!"

Iedereen kijkt me vreemd aan.

"Alle shit, alle ruzies, de reden van het ongeluk. Ik weet alles weer en dat zijn niet alleen leuke dingen." huil ik.