De belofte (5 Seconds of Summer fanfic)

2.

Ik staar maar een beetje voor me uit. De bus komt pas over 20 minuten en er is niemand anders om mee te praten. Mijn bol van kleren heb ik in een plastic tas gepropt.

Uren had ik nagedacht over de plek waar ik nu weer heen zou gaan, maar ik kon nergens heen. Mijn ouders hoefden me niet meer te zien nadat ik bij Romeo was ingetrokken. Hij is geen goede huisgenoot. Ze hadden me gewaarschuwd en ze hadden natuurlijk gelijk gekregen. Maar nu is het al te laat...

Bij Romeo kan ik niet meer terug. Hij haat me. Niet dat ik ooit terug zou willen naar Romeo. Nee! Dat nooit! Hoe kon ik dat nou over het hoofd gezien hebben? Iedereen wist het, behalve ik.

De enige plek waar ik nu nog heen kan is naar hem, hij die me 12 jaar geleden een belofte deed. Waarschijnlijk was hij het al lang vergeten, maar ik niet. We waren beste vrienden. Waren. Ik heb hem al een aantal jaar niet meer gezien en ik weet niet zeker of hij me nog herkent, maar ik kan echt nergens anders heen... Michael Clifford, hij moet me helpen.

~~~***~~~***~~~

Ik sta voor de voordeur en hoor allemaal geluiden uit het huis komen; een soort gezang, drums, gitaar, maar het klinkt behoorlijk chaotisch allemaal. Voorzichtig bel ik aan. Binnen een paar seconden zwaait de deur open en voor me staat een jongen met felrood haar. Ik schrik, maar zodra ik Michael herken in de jongen, kom ik weer een beetje tot rust.

"Hay..." zegt hij.

"Hey..."

We staan nogal ongemakkelijk tegenover elkaar.

"Kan ik u ergens mee helpen?"

Shit! Hij herkent me niet. Natuurlijk herkent hij me niet! Het is meer dan vijf jaar geleden dat we elkaar voor het laatst zagen.

"Ehm, Mikey... Ik heb je hulp nodig."

Hij kijkt me verward aan. Ik ben een vreemde die hem zomaar om hulp komt vragen.

"Sorry, maar ik denk niet dat ik u uh... Kan helpen."

"Nee, wacht! Mikey, ik ben het! Britt!"

Hij wil bijna de deur voor mijn neus dichtgooien, maar zodra hij m'n naam hoort, stopt hij.

"Britt? Als in Brittany Smith?"

Ik knik. Meteen slaat er een paar armen om me heen. Ik word een halve meter de lucht ingetild en daarna weer neergezet. Een beetje overdonderd kijk ik hem aan.

"Had dat dan meteen gezegd! Wat kan ik voor je doen? Kom binnen!"

Ik stap naar binnen. Ik voel de twijfels al komen. Was dit wel zo'n goed idee?

"Sorry jongens, een oude vriendin kwam opeens langs. Ze heet Britt."

Dan klinkt er een onbekende stem: "Maar we waren aan het repeteren! Mikey, we kunnen ons toch niet concentreren als er de hele tijd vrienden bijzitten! Houd je nou een keer aan onze regels!"

Ik ben hier duidelijk niet gewenst... Maar toch stap ik de kamer binnen. In de kamer staan vier jongens. Michael, twee jongens met een gitaar en een jongen op een soort blok, waar hij een beetje ongemakkelijk op aan het drummen is.

"Hay... Sorry dat ik zomaar binnen val." Ik draai me richting Mikey. "Als het niet uitkomt ben ik zo weer weg, i-"

"Het is al goed! Luke moet gewoon niet zo zeuren!" zegt hij terwijl hij naar een van de jongens met een gitaar wijst.

De jongen heeft blond haar, blauwe ogen en een lippiercing, maar wat me het meest opvalt is dat hij echt heel erg lang is. Hij glimlacht vriendelijk en keert zich dan weer tot Michael.