De belofte (5 Seconds of Summer fanfic)

21.

Een aantal maanden later.

Ik sta in de tuin te kijken naar de jongens. 5 Seconds of Summer is nu al een maand of twee weg en ik zit hier met deze losers. Niall komt op me afgerend en tackelt me. Ik val languit achterover op het gras. Zijn blauwe ogen ontmoeten de mijne en hij lacht speels. Ik ben dol op zijn blauwe ogen, al vanaf het eerste moment dat ik ze zag. Er twinkelt altijd wel iets in zijn ogen, alsof hij altijd vrolijk is.

Niall drukt me tegen de grond. Zijn lippen zijn maar op een paar millimeter afstand van de zijne. Ik heb de neiging om ze te kussen, maar ik durf het niet. Ik ken Niall pas net en ik merkte een paar dagen geleden pas dat ik iets voor hem begon te voelen. De jongens hier zijn als broers voor me, maar Niall voelt anders. Ik kan niet stoppen met aan hem te denken en iedere keer als hij met een fan op de foto gaat, voel ik een steek van jaloezie. Maar hij ziet mij niet op die manier. Dat weet ik zeker. Hij behandelt me als een vriendin, een goede vriendin, maar nog steeds een vriendin. Ergens is dat wel teleurstellend.

De deurbel gaat en Niall staat op. Hij rent naar de voordeur. Ik ren erachteraan. Bij de deur zie ik dat meisje staan. Eva. Ze kijkt verschrikt rond. Ik stop even en bekijk ze.

"Hey daar!" roep ik vrolijk en ik ren weer verder.

Niall is naar boven gerend. Ik doorzoek de kamers. Ik begin bij zijn eigen kamer, maar daar is niemand. Vervolgens doorzoek ik de kamers van de andere jongens. Allemaal verlaten. Ik besluit om nog even in mijn eigen kamer te kijken. Ik open de deur en ja hoor! Niall ligt languit op mijn bed met zijn gezicht naar het plafond. Lachend spring ik bovenop hem. Hij lacht ook.

"Jij wint, jij bent de super ninja master!" roept hij uit.

Ik lach en zeg: "Yeaaah! Eindelijk!"

Te vroeg gejuicht. Voor ik het weet hij hij ons omgekeerd en lig ik onderop. Hij lacht en ik trek een pruillipje.

"Jammer, Brittany, nu ben ik weer de ninja master!"

"Oeeef, je bent echt heel zwaar Niall. Kun je alsjeblieft van me afgaan? Hahaha." lach ik.

Hij buigt zich naar me toe. vlak voor mijn lippen stopt hij.

"Op één voorwaarde..." fluistert hij.

"En die is?"

"Ehm..."

En dan gebeurt er een wonder: Hij zoent me. Zijn lippen drukken zachtjes op die van mij en zijn hand glijdt naar mijn wang. Ik ben verrast. Zijn hand streelt mijn wang teder. Zijn andere hand steunt naast mijn hoofd op het bed. Er valt een doodse stilte. Ik kan mijn hart horen bonken in mijn borstkas. Zijn kus wordt hongerig en ik open mijn mond. Onze tongen dansen om elkaar heen, alsof ze voor elkaar gemaakt zijn. Alles aan deze kus is perfect. De keren dat ik Romeo heb gezoend zijn hier niets bij. Nialls hand gaat van mijn gezicht naar beneden. Hij strijkt over de ronding van mijn borst. Er gaat een tinteling door me heen; van het puntje van mijn tenen tot aan mijn kruin. Ik laat hem zijn gang gaan. Mijn shirtje wordt iets omhoog gelift en Niall laat mijn lippen los. Zijn ogen twinkelen en hij glimlacht verlegen. Ik doe hetzelfde.

"Je bent zo mooi." fluistert hij.

Ik wil iets antwoorden, maar hij zoent me opnieuw. Hij trekt mijn shirt verder omhoog en vervolgens over mijn hoofd. Onze kus wordt maar kort onderbroken, want zijn lippen zoeken meteen weer de mijne. Hij bijt zachtjes op mijn onderlip en gaat dan naar beneden. Een spoor van kusjes wordt achtergelaten in mijn nek. Ik kreun zachtjes en hij laat me los. Zijn ogen tasten mijn bovenkant af en een grote grijns siert zijn gezicht.

"Ik... Ik dacht dat je me niet leuk vond." beken ik.

Hij fronst zijn wenkbrauwen.

"Hoe kan ik jou nou weer niet leuk vinden?!"