Fixing Two Life

28 1 0
                                    

Bumuntong hininga muna ako, saka inalala ang lahat. I stepped my right foot in the rusty metal of this bridge. Saksi ang paglubog ng araw hanggang sa tuluyang pag-alis ko sa mundo. Isinampa ko na din ang kaliwa kong paa, pumikit. Hindi ko talaga maalala. I find myself singing.

Until my life was gone
I want to bid farewell
Until my life was done
I smile to be aware
That I am one of those worthless
OOooh~ worthless
worthless ~~

*Clap*Clap*Clap

Napahawak ako sa 'king dibdib at muntik kong mabitawan ang isang relis na aking hinahawakan. One more step and my life will end, I hope so. But it ended up, na may nakakita. He's expressionless, I can feel his coldness as the cold breeze of 6 pm becoming more and more sluggish. Nakaramdam ako ng pagkairita dahil tiningnan nya lang ako kanina nung muntik akong mahulog.

"That was a great intermission before dying, Miss", pagbasag nya sa katahimikan. I don't know but when I looked directly in his eyes, deep remorse is embedded in it.

"If you'd like to die here in front of me, make it faster. It's getting bored.", napahigpit ang aking pagkakahawak sa relis dahilan sa kanyang sinabi.

"If you'd like to become a singer, don't do it before dying also.", he added. Napansin ko ang kanyang pagbuntong hininga. Tila natameme nalang ako dahil sa lalim ng kanyang boses na naghatid sakin ng kilabot. My heart was beating too fast. Baka mamatay ako sa takot ko sa lalaking ito at hindi dahil sa kagustuhan kong tumalon.

"Are you afraid? I think you're ready to jump, and really bid farewell in this world.", he smirked.

I really don't know what is his intention but I find myself listening to his unknown empathy or I must say maybe this man in front of me is as deep as this river below us but I really find him a mysterious one. Walang pumasok na letra o pangungusap sa aking utak, nabablanko ako. We are about 1 meter away, he has a not-so-thin body. But he's handsome anyway.

"H-hindi ako takot.", sa wakas nahanap ko na din ang boses ko.

He's right, i'm afraid.

"Then jump."

"Would you jump with me? I think that was your plan too. This bridge was abandoned and they forbid anyone to come here. Alam ko din na lugar lamang ito ng mga taong gusto mawala ang kanilang buhay.", di ako nagpatalo.

Nakita ko sa aking peripheral vision ang kanyang pagsulyap sa akin at muli itong umiwas. So, I was right. He also want to jump and die soon.

"If I would like to jump there, I would rather do what you've just did and don't bother to noticed you or I must say I just saved your life." nabigla ako sa kayabangan neto, napansin kong humuhupa na rin ang aking puso sa pagtibok ng mabilis. Tumigil na lamang ako at di na nakipag'argumento. Wala rin naman mangyayari.

"Are you aware that this bridge is more than 200 years old? Anytime it may collapse, and exactly at your place right now may collapse too, I bet you have 48 kilos and that means maybe 60 seconds from now you're already dead."

Mabilis akong napatalon muli sa kinatatayuan ko papunta sa sidewalk nitong tulay. This guy is really getting on my nerves.

Magsasalita pa sana ako ngunit malayo na sya, his silhouette becoming far and I think he just saved me but not my emptiness. I noticed something that produces light. I looked down and I saw a necklace. The moon was reflecting unto it that made it eye captivating. Kinuha ko ito at inilawan gamit ang cellphone ko, there was a pendant and a name written in it.

"Yana", I read it. It was my name. Natakot ako bigla.

Dumaan ang mga araw at paulit-ulit akong nagpunta sa tulay na yun.

Nagbabakasakaling 'pag pumunta ako ay makikita ko sya. Ngunit wala akong nakita ni anino nya, nagtataka ako kung bakit di manlang nya binalikan iyon. Inaaamin ko na kahit ilang minuto lang ang pag'uusap namin ay gabi-gabi kong inaaalala ang kanyang mukha. Nanatiling palaisipan sa akin ang nakaukit na pangalan sa kwintas.

~~~

Ibabalik pa ba? Ibabalik pa ba?
Lahat ng damdaming nasaktan
Ay dapat ng maibsan
sakit na idinulot
ng mawala ka sa tabi ko't
hanggang sa ika'y malimot
Di na binalikan, sapat na ba lahat
Oh~ ang lahat~~~

It was exactly 6:00 pm, the sun is setting again. Nasa isang park ako. Natapos kong muli ang kantang aking ginawa. Isa na akong singer/songwriter ngayon. Naaalala ko na naman yung lalaking yaon, kung hindi dahil sa kanya siguro hindi ko mahahanap muli ang aking sarili. Dalawang taon na at hindi ko parin sya nakikita. Naramdaman kong may tumabi sakin, laking gulat ko ng tiningnan ko sya at bigla itong ngumiti. Tila tumigil ang aking mundo, sya nga. Biglang may kung anong sakit ang namutawi sa aking puso.

"How are you?", he smiled.

Nakakapanibago. Hindi ako nagsalita.

"I bet you have my necklace." ,he added.
Iniwas ko na ang tingin ko, hindi ako makapagsalita. Tila bumalik na naman ang araw na iyon.

"Yana.", he says without looking at me. Did he just call my name?

"What did you just say?", I asked in return.

"The name written on my necklace. Can you hand it to me?"

"Why would I?"

"Because it's mine."

"No, it's mine. It's already mine."

"What's your name?"

"Yana."

"Wait. What? So it's really true", Naguluhan ako sa huli nyang sinabi.

"It's Yana. Now tell me, is the necklace you're referring is still yours?"

Bigla syang hindi nagsalita.

"No, keep it. Yes, you're right Yana, tinangka ko din na magpakamatay ng araw na iyon." ,Nabigla ako sa kanyang pag'amin.

"My mother died because of cancer. My father also died after my mother's death. That time I was so hopeless. Akala ko walang tao sa tulay ng araw na iyon pero nang marinig kitang kumanta at naintindihan kong gusto mo ring umalis sa mundong 'to, nag'isip ako ng paraan. I saw your bracelet, I thought it wasn't your name but I just knew it by now. Binigay ni mama sakin yung kwintas na napulot mo, it's her name. You have the same name as my mother. I must conclude that I never saved you, Yana. You saved me."

a/n: Thankyou at nandito ka parin💕

One Shot Stories ( A collection)Where stories live. Discover now