medya: bölümlerin başlıklarının isimlerinin geldiği ve kitabın adının esinlenildiği şarkı Marina-Teen Idle'ın Türkçe çevrisi var.
*videoyu izleyemeyenler için çeviriyi en alta bırakacağım*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'' Yuta? ''
Taeyong, zorla sağ tarafına döndü ve yanında boş gözlerle kendisine bakan Japon çocuğa göz gezdirdi. '' Neredeyim? ''
Nakamoto Yuta, en yakın arkadaşına gülümsedi. Yavaşça ileri eğilip elini tuttu. '' Hastanedesin. Merak etme, ciddi bir şey yok. ''
'' Diğerleri nerede? En son çığlıklarınızı duydum- ''
'' Nasıl anlatacağımı bilmiyorum. '' Geri çekilip bakışlarını tavana dikti ve elleriyle saçının bir tutamını arkaya itti. '' Kötü şeyler oldu. ''
Kapı açıldı ve içeri bir hemşire girdi. '' Uyanınca haber vermeliydiniz. '' diye kızdı Yuta'ya. '' Sizi görmek isteyen birisi var, dışarı çıkın. '' Sonra da Taeyong'a ilerledi. Japon çocuk yavaşça ayağa kalktı, arkadaşına bakmaktan kaçınarak odadan çıktı.
Neyi yanlış yaptığını bilmiyordu. İnsanlara kibar davranmak suç muydu? Elinden geldiğince herkesle iyi muhabbetler kurmaya çalışmış, kimseyi kırmamaya uğraşmıştı. Ödülü bu muydu? Kendisinin yükümlülüğü altında olan dört ceset. Hak ettiği bu muydu, peki? Daha fazla ne yapabilirdi? Ormandan çıkartılıp hastaneye getirildiğinden beri Taeyong'un yanında oturmuş, loş oda ışığının altında arkadaşının huzurlu yüzünü izlemişti. Sadece oturmuş ve onu izlerken ağlamıştı. Kendisi bir katildi ve hepsini istemeyerek yapmıştı. Bu kadar aptal mıydı? İnsanları tanıdığını sanırken aslında çok büyük çuvallamıştı ve içindeki pişmanlık, hayal kırıklığı kalbine oturmuş kalkmıyordu. Nefes alırken zorlanıyordu ve genzi yanıyordu çünkü aldığı nefesi hak etmediğini biliyordu. Şimdi ne yapacaktı? Yaşamaması gerektiğini bile bile yaşanan her şeyin üstünü örtüp hayatına devam mı edecekti? Ne kadar acınası birisi olduğunu düşündü, kendisini yumruklamak ve zamanda geri gidip mavi eve dönmek istiyordu. Ama böyle şeyler imkansızdı. O gece bitmiş, gün doğmuştu ve şimdi hastanede, kendini bekleyen kişiyi görmek için Taeyong'un odasından çıkıyordu.
Koridorda, sağ taraftaki koltuklarda Minatozaki Sana onu beklemekteydi.
Birkaç metre öteden bakıştılar, genç kız ağlamaya başladı. Yuta başını öne eğdi, ona doğru ilerledi. Sana ayağa kalkıp arkadaşına sarıldı. '' İyisin. '' dedi. '' Seni ormanda bulmuşlar. ''
Yuta da ağlıyordu, burnunu çekti. '' Özür dilerim. '' diye cevap verdi. '' Sizi bırakmamalıydım, çok özür dilerim. ''
Sana geri çekilip arkadaşının yüzündeki gözyaşlarını elleriyle sildi, kollarından tutup koltuğa çekti. Birbirlerine bakarak burukça gülümsediler. '' Her şey geçti, bir önemi yok. ''
