"ငါမွားတာပါ .. ဒါေတအကုန္လံုးကငါ့အမွားေတပါကြာ..ငါ့ေၾကာင့္ ..ငါ့ေၾကာင့္ Hoseokခုလိုျဖစ္ရတာ.."
"စိတ္ထိန္းစမ္းNamJoon .. ျဖစ္ပီးတာေတကပီးေနပီေလ... Hoseokအျမန္ႏိုးလာဖို႔ပဲဆုေတာင္းၾကရံုေပါ့"
ေဆးရံုုကုတင္ေပၚကပက္တီးအေဖြးသား ေဆးပိုက္တန္းလန္းနဲ႔ ၿငိမ္သက္စြာလဲေလ်ာင္းေနတဲ့ Hoseokရဲ႕လက္ခေလးေတကိုဆုပ္ကိုင္ရင္း သူ ႐ိွဳတ္ႀကီးတငင္ငိုေႂကြးမိတယ္။
အဲ႔ေန႔က သူ သာထြက္သြားဖို႔မေျပာခဲ့႐င္....
လမ္းေဒါင့္ခ်ိဳးေလးက မိုးေရေတထဲမွာ ေသြးသံရဲရဲနဲ႔ သူ အလာကိုအံတင္းပီးေစာင့္ေနတဲ့ ျမတ္ႏိုးမႈေလးကိုရင္နင့္ဖြယ္အေျခအေနေတနဲ႔ျမင္ရမွာမဟုပ္ဖူး။
ခုေတာ့ျဖင့္ သူ ဆိုတာေတာင္းပန္ဖို႔ေတာင္မထိုက္တန္ေတာ့ပါဘူး။
"Kim NamJoon .. Kim NamJoon ..လာကယ္ပါ ... Kim NamJoon...!!!"
"Hoseok . Hoseok ... "
ကုတင္ေပၚကေနလူးလြန္႔ရင္း အတင္းေအာ္ဟစ္ေနတဲ့Hoseokေၾကာင့္ အခ်က္ေပးတဲ့ ခလုက္ကိုကျပာကယာႏွိပ္လိုက္ရ၏..။
"Hoseok .. သတိထားေလ .. ငါတို႔႐ွိတယ္.. "
JinကHoseokရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေလးကိုေပြ႔ဖတ္ထားရင္း ႏွစ္သိမ့္ေပးေနတယ္။
ထိုအခ်ိန္မွာဘဲ အခန္းထဲေျပးဝင္လာတဲ့ ေဒါက္တာႀကီးLo Hanက Jinဆီက Hoseokကိုဆြဲထုက္လိုက္ပီး ေခ်ာ့ျမဴကာအေျခအေနကိုစမ္းသပ္ဖို႔ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္။
"ဟုပ္ပီ .. စိတ္ကိုေအးေအးထား ... ေဒါက္တာႀကီးကနဲနဲစမ္းသပ္မယ္ေနာ္ .. "
"ဟုပ္ ဟုပ္ကဲ့"
ေဒါက္တာႀကီးက ေသြးခုန္ႏႈန္းေတ ဒဏ္ရာအေျခအေနေတ ကိုေသခ်ာစမ္းသပ္ၾကည့္ရင္း ေဘးနားကဆရာမေလးကိုအေသးစိပ္ျပန္ေျပာျပေနတယ္။
"Okပီ .. အေျခအေနေတကေတာ့ပံုမွန္ပါပဲ .. ေခါင္းကနာေနေသးလားHoseok"
"ကိုက္ ကိုက္တယ္"
"ေခါင္းကိုက္ေနတယ္လား"
