The Unspoken Words of Kiefer Ravena

Chapter 33: Anxiety

"Ah-eh ma'am, w-wala na po yung pasyente. Kaninang madaling araw lang po." My jaws dropped right after she said that.

I picked up my phone very quick to see if there are some texts. No texts nor calls. What does this nurse mean? I was about to go back when the elevetor closed.

I tried to call Thirdy, Dani, Tita and Tito. Even Kiefer's phone. But nobody answered it. I have nowhere to go kundi sa bahay ng mga Ravena.

I grabbed a taxi. "Manong sa Isaiah Village po." I told Manong driver.

Nagulat nalang ako nang may isang luhang biglang pumatak. Hanggang sa sunod sunod na ang pagpatak nito. Hindi ko mapigilan sa sobrang dami.

Yung puso ko, halos sasabog na sa sobrang kaba, takot, lungkot at lahat nang pwede kong maramdaman.

Pagdating ko sa bahay nila, tahimik. At parang walang buhay ang bahay pagdatal ko. Pagdating ko sa sala nila, biglang may yumakap sa akin ng sobrang higpit.

"Ate mika.... Ate mika..."

"Shh.. Dani please don't cry."

Imbis na tumahan, lalo pa syang naiyak sa sinabi ko. At pati sila tita ay napaiyak din sa ginawang pag hagulgol ni Dani.

I don't want to speak, to say anything. I am afraid of everything. Natatakot akong marinig kung ano mang masamang balitang sasabihin nila.

Bumitaw sa pagkakayakap si Dani at agad na lumapit si Thirdy. He gave me a smile and then hugged me.

"Ikaw nalang ang hinihintay nya ate Mika, ikaw nalang." Sambit ni Thirdy habang hinihimas ko ang likod nya.

Muli nanaman akong nakaramdam ng kaba at sa oras na ito, sobra na ang pagkabog. Hindi ko na alam ang gagawin ko.

"Sige na Mika, nandun siya sa kwarto nya. Hinihintay ka." Sabi ni tita.

Inihakbang ko ang paa ko at naramdaman ko ang pagkamanhid nito. Habang paakyat ako sa taas nila, nakita ko ang family pictures nila sa hallway. That hurt me a bit. God please no. :'((

Dumating ako sa kwarto ni Kiefer. Huminga ako ng malalim bago ko ito buksan.

Bigla nalang tumulo ang luha ko sa nakita ko. Hindi ako makapaniwala. Hinding hindi...