Hongerspelen: nachtmerrie-planning

Hoofdstuk 3

We stappen uit de trein en wandelen nog een stukje naar mijn moeder haar huis. Rye zit in Gale 's nek aan zijn haren te trekken. 'Daar staat je oma al te wachten,' zegt hij wijzend naar mijn moeder tegen Rye.

'Oma! Oma! Oma!' tiert hij terwijl hij zijn beentjes om Gale 's nek klemt. Gale doet alsof hij stikt, zakt op zijn knieën en maakt levensechte stuiptrekkingen. Rye schreeuwt het uit van paniek 'Nee! Help hem, hij gaat dood!'

Iedereen proest het uit. 'Wat?! Help hem toch!' blijft Rye schreeuwen.

'Je moet misschien je benen eens rond zijn nek losmaken,' lacht Peeta naar hem. Rye maakt zijn benen direct los en springt van zijn nek. Gale laat zich languit op de vochtige grond vallen en ademt zwaar. Ineens stopte hij met ademhalen.

'Hij is dood! Doe iets!' krijst Rye. Wij waren ondertussen gestopt met lachen om Gale 's toneelstukje mee te spelen. Rye 's grote bange ogen hingen nu boven Gale 's gezicht.

'Nonkel Gale?' vraagt hij met een trillende stem.

'Boe!' Gale springt recht en Rye vliegt achteruit. Iedereen begint weer te lachen en Rye weent zo hard dat ik Willow 's en Peeta 's hand loslaat en naar hem toe ren.

Ik til hem op van de grond en begin hem sussend een beetje te schudden in mijn armen. 'Het is maar een grapje,' lach ik een beetje.

'Hij gebruikt je vlecht voor zijn snottebellen eraan af te vegen, bah!' grinnikt Willow. 'Mijn haar kan nog wel wat extra vitaminen gebruiken, niet?' knipoog ik naar haar. 'Hey kleine knul,' Gale veegt Rye 's blonde krullen weg voor zijn betraande ogen.

'Ga weg!' schreeuwt Rye naar Gale terwijl hij hem begon te slaan met zijn vuisten. 'Rye, hier wordt niet geslagen!' waarschuw ik hem. 'Ik ga hier toch nog dood,' grapt Gale.

'laten we nu gewoon maar kwaad zijn op nonkel Gale, goed Rye?' probeer ik.

'Ja,' snikt Rye. Achter zijn rug grijnzen Gale en ik naar elkaar.

'Je moeder wacht al op ons,' zegt Gale wijzend naar mijn moeder die verderop de straat voor haar huis staat te wachten.

Als we aankomen bij mijn moeder en ze Rye 's betraande gezicht ziet vraagt ze bezorgt wat er aan de is. Peeta grijnst naar haar en zegt dat het weer een flauwe grap van Gale was geweest.

'Liefje toch,' zegt ze terwijl ze haar armen smekend naar hem uitsteekt. Ik stop hem in haar armen en we gaan allemaal binnen in haar prachtige, sprookjesachtige oude huis. Wij zetten ons in de zetel en mijn moeder zegt dat ze thee gaat zetten. Dan schiet me iets te binnen, ik moet het haar nog vertellen.

Met een brok in mijn maag loop ik achter haar aan. Met een hangend hoofd ga ik tegen het aanrecht hangen. Ik weet niet echt goed hoe te beginnen.

'Uh, mam...' begin ik.

'Zeg gewoon wat je wilt zeggen, Katniss,' zegt ze wanneer ik niet verder vertelde. 'Ik luister naar je.'

Ze komt voor me staan en legt geruststellend een hand op mijn schouder. Ik kijk haar aan. Rye speelt met haar opgestoken vergrijsde kapsel.

'Ze weten het,' zeg ik in één adem. Ze kijkt me niet-begrijpend aan.

'Wie weet wat?'

'Rye en Willow weten ons verleden,' mompel ik.

'wat?!' ze begint te sissen.

Verschrikt kijk ik haar aan, zo had ik haar nog nooit in mijn leven gezien. Met kleine en snelle pasjes loopt ze van de keuken naar de woonkamer, zet Rye net iets te ruw op Peeta 's schoot en loopt terug naar mij.

'wàt?!' herhaalt ze.

'Mam, blijf alsjeblieft rustig,' smeek ik terwijl ik haar armen vastneem. Ze schudt me woest van zich af. 'Mam, alsjeblieft doe nou rustig,' zeg ik met grote ogen.

'Hoe kan ik nou in hemelsnaam rustig blijven?' ze schreeuwt nu bijna.

'Alles in orde hier?' Peeta steekt zijn hoofd in de deuropening.

'Bemoei je er niet mee, ga weg!' snauwt mijn moeder naar hem.

'Het zijn ook zijn kinderen, hij heeft er evenveel mee te maken als ik,' verdedig ik hem. Voordat ik en Peeta iets kunnen zeggen ratelt ze weer verder. 'Jullie hadden beloofd niks te vertellen!'

Peeta kijkt me aan met een niet-begrijpende blik. Ik trek mijn mond open om het hem uit te leggen als hij het al doorheeft. 'Oh, ik begrijp het al.'

'En jij vindt dat normaal, weet je niet wat ze nu te weten gekomen zijn? De ergste tijd van ons leven heb je nu zomaar even aan hun blootgesteld! Hoe heb je het in je hoofd kunnen halen om het te zeggen!'

ze wijst met een priemende vinger naar Peeta die nu achteruit deinst. Zowel ik als Peeta hebben haar nog nooit zo gezien. Het is eigenlijk wel eng om je moeder -die altijd rustig blijft in welke situatie het ook mag zijn- nu met een rood aangelopen gezicht van woede ons probeert te bedreigen met haar wijsvinger.

Vanuit de woonkamer hoor ik Willow vragen naar wat er hier aan het gebeuren is en Gale die haar geruststelt dat er niks aan de hand is.

Peeta trekt een keukenstoel onder de ovale tafel en duwt mijn moeder rustig op de stoel. Hij gaat voor haar op zijn knieën zitten en neemt haar handen in de zijne. 'Dacht je nou echt dat we het altijd voor hen konden verbergen?' probeert hij met een zachte stem. 'En het is waarschijnlijk wel beter zo.'

'Ja,' zeg ik. 'Dat denk ik ook.'

'Béter?' begint ze weer.

Ik zucht, net nu ze wat gekalmeerd was gaat ze toch weer niet opnieuw beginnen hé? 'Ik ben er eigenlijk heel zeker van,' gaat hij verder. 'Het verleden is gepasseerd, daar kunnen we toch niks meer aan doen en ze hebben toch wel recht op de waarheid, niet?'

mijn moeder gaat meet haar hand door haar haar en zucht vermoeid. Ik denk dat ze het stilaan aan het opgeven is.

'Ja,' zucht ze, 'misschien is het inderdaad wel beter. Sorry voor mijn gedrag,' ze gaat weer naar de woonkamer en doet alsof er niks is gebeurd.

Waarom had ze haar geweldige masker nooit opgezet nadat mijn vader was overleden? Daarna maken we nog een wandeling en alles ging perfect. Er was geen enkel teken van vernedering bij haar te zien. Zij, Rye en Willow lopen voorop. Als wij wat achterom lopen begint Gale ons te ondervragen. 'Wat was dat allemaal?'

'Ik vertelde haar dat Rye en Willow het weten en ze begon, ja echt te flippen zal ik zeggen,' legde ik hem uit. 'Ja flippen is denk ik wel het juiste woord hoor,' steunt Peeta me bij.

'Over wat hebben we het precies?' vraagt Myriam, die we ondertussen nog opgepikt hadden.

Gale legt zijn arm over haar schouders. 'De kids weten eindelijk ons verleden,' grijnst hij. Ze kijkt verschrikt naar mij. 'Hoe reageerden ze?' vraagt ze op een rustige toon. 'Alleen Willow weet het, Rye begrijpt het toch niet. Willow wilde echt alles weten. We hebben gisteren de hele namiddag haar vragen moeten beantwoorden maar ze accepteert het hoor.'

Ze glimlacht geruststellend naar me en pakt mijn hand.

'Dit is volgens mij veel beter zo,' stelt ze me gerust. 'Onze heren hebben eens gelijk,' zegt ze met een knipoog.

'Ja, ik realiseer het me nu ook, Myriam. Ik voel me zo stom dat ik het niet eerder had ingezien,' geef ik toe. Voordat iemand iets kan zeggen protesteert Peeta. 'Dat is nergens voor nodig, je wilde alleen maar je eigen kinderen beschermen.'

hij drukt een kus op mijn wang. Ik glimlach en druk mijn lippen op de zijne.

'Ik wordt hier nog jaloers,' grapt Gale en drukt op zijn beurt een kus op Myriam 's volle lippen. Ik zucht tevreden. Wat fijn dat iedereen gelukkig is, denk ik. Ik pak Peeta 's hand en kijk naar Rye en Willow die beiden een hand van mijn moeder vasthebben.

Ik hou van dit leven en zou het voor geen goud willen missen.