Unveiled Destiny

Chapter One

So are you sure about that Kalliste?" tanong ni madame sa'kin. Tumango ako.

Wala akong choice kung hindi ang umuwi ng Pilipinas malala na ang kalagayan ni Daddy roon at walang kasama si Mommy na mag-alaga sakanya.

"Nasabi mo ba kay Richard na mag lel-eave ka muna? Mamaya mag alala sayo yun."

Napangiti ako. "Yes po Madame yung approve n'yo nalang ang hinihintay ko."

"Pumayag siya? Tsk tsk!" parang nanghihinayang siya.

"Ano naman kung hindi siya papayag eh ikaw ang manager ko? Don't tell me hindi mo ako papayagan na umalis?" Hinawakan ko ang braso niya.

"Hindi naman sa ganun pero ilang buwan ka namang mawawala dito ha?"

"I don't know, hanggang sa bumuti na kalagayan ni Daddy."

Tumango tango siya. "Okay but please be careful. Do you need P.A. ba?"

"Hindi na kaya ko na."

"You sure?" paniniguro niya.

"Yes. Hindi naman na siguro ako pag kakaguluhan sa Pilipinas."

"Sinong maghahatid sayo papuntang airport?" Tanong sakin ni Madame.

Madame is my manager, she's a Filipino like me so kapag kaming dalawa raw ang magkausap ay gusto niyang nagtatagalog kami para hindi siya ma homesick.

I'm living here for almost 3 years kaya matagal na rin kaming magkasama ni Madame siya ang tumayong nanay at tatay ko habang malayo ako kila Mommy and Daddy. Siya ang kumopkop sakin nung baguhan palang ako rito.

Hindi ko alam ang gagawin ko kung wala siya. Wala naman talaga sa plano ko ang pagmo-modelo ang gusto ko lang ay ang manirahan dito ng tahimik. Dahil nga wala akong kakilala dito ay wala rin akong mahahanap agad na trabaho. Kaya napasubo agad ako.

At dito ko rin nakilala si Richard tulad rin namin ay isang Pilipino. He's not my boyfriend. Pareho lang kami ng manager at yun ay si madame kaya naging magkaibigan din kami.

"Oh nandyan na si Richard. Mag ingat ka Kalliste ha!"

"Opo opo."

At tska siya umalis sa harap ko, at yun naman ang pagdating ni Richard. She kissed me in my cheeks and it's normal here.

"What time is your flight?" Bungad niya.

"7 in the evening."

"Did you eat na?" umiling ako.

"Let's go. Bago tayo dumiretso sa airport ready kana oh ang laki ng maleta." Natatawa niyang sabi at hinala na paalis ang maleta ko.

Isang maleta lang naman yun pero malaki. Para na rin hindi ako mahirapan kapag ka ako nalang mag-isa.

Nandito kami ngayon sa paborito naming restaurant sa LA tahimik na kumakain. Hindi ako sanay na tahimik siya ngayon kapag kaming dalawa lang lagi niya akong inaasar kaya nakakapanibago.

"Why you're so quiet huh?" Tanong ko.

"Ha? nothing may iniisip lang."

"Ano naman yun ha?"

"Ano kaya kung sumama ako sayo?" Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. Nababaliw ba 'to marami pa kaming mga photoshoot na gagawin dito. Kung hindi lang naman talaga importante ang pag balik ko sa Pilipinas ay dito lang ako para gawin ang trabaho ko.

"Ayos ka lang ba ha? babalik pa naman ako 'wag kang mag-alala." Ani ko.

"Kasi matagal na rin naman ak--."