Golden

Αεροπλάνα

Μέχρι να βγω από το αυτοκίνητο, ο μπαμπάς μου έχει βγάλει όλες τις αποσκευές του Χάρρυ και τις δικές μου από το πορτ-μπαγκάζ. Αυτό με κάνει να σκέφτομαι πόση ώρα έμεινα μέσα στο αυτοκίνητο σκεπτόμενη τα σχέδια μου για το μέλλον αλλά και την παρούσα κατάσταση, ενώ όλοι οι υπόλοιποι είχαν βγει.

Οι γονείς μου και η Aνν τραβούν τις βαλίτσες μας ενώ εγώ και εκείνος με τα σακίδια πλάτης μας, προχωράμε πιο μπροστά και ψάχνουμε το που πρέπει να πάμε. Μόλις βρούμε το μέρος όπου γίνονται όλοι οι απαραίτητοι έλεγχοι, περάσουμε από αυτούς και κάνουν το ίδιο και οι δικοί μας, πηγαίνουμε στο καθιστικό κοντά στην πύλη από την οποία θα φύγει το αεροπλάνο μας. Δεν έχουμε πολύ ώρα ελεύθερη, αλλά το ότι προλάβαμε μου αρκεί.

"Η πτήση Ο27720 προς Οξφόρδη αναμένεται να απογειωθεί σε πέντε λεπτά. Παρακαλούνται όλοι οι επιβάτες της να ξεκινήσουν την επιβίβαση τους από την πύλη 7. Επαναλαμβάνω, η πτήση Ο27720 προς Οξφόρδη αναμένεται να απογειωθεί σε πέντε λεπτά. Παρακαλούνται όλοι οι επιβάτες της να ξεκινήσουν την επιβίβαση τους από την πύλη 7. Ευχαριστώ" μια γυναικεία φωνή ακούγεται από τα μεγάφωνα και σιγά σιγά εμφανίζονται περισσότεροι άνθρωποι μπροστά από την πύλη, σχηματίζοντας μια μεγάλη ουρά. Αυτό ήταν λοιπόν, θα πάμε στην Οξφόρδη.

Σηκώνομαι από τον καναπέ που κάθομαι και στέκομαι μπροστά από τους γονείς μου χαμογελώντας. Δύο κλάσματα του δευτερολέπτου αργότερα, βρίσκομαι μέσα στην αγκαλιά και των δύο.

"Το κοριτσάκι μας μεγάλωσε, πηγαίνει στο πανεπιστήμιο τώρα" περίμενα ότι ο μπαμπάς μου θα είχε ένα συναισθηματικό ξέσπασμα, απλώς νόμιζα ότι θα ήθελε να φανεί δυνατός μπροστά μου και θα ξεκινούσε αφού είχαν φτάσει στο σπίτι.

"Μπαμπά, δεν πάω στον πόλεμο" στριφογυρίζω τα μάτια μου και γελάω προσπαθώντας να ελαφρύνω την συναισθηματική του κατάσταση. Δεν έχω ιδέα πως μπορεί και το κάνει τόσο συχνά ο ίδιος. Αλλά να 'μαι τώρα, παίρνοντας το ρόλο του. Η μαμά μου γελάει κι εκείνη, επαναλαμβάνοντας τα λόγια του, λόγια που είπε μόλις λίγες ώρες πριν. Μου φαίνεται σαν να πέρασε μια ολόκληρη μέρα. Ο μπαμπάς γελάει, αν και δάκρυα εξακολουθούν να φεύγουν από τα μάτια του και να κυλούν στο πρόσωπο του.

"Ξέρεις ότι μπορείς να μας πάρεις τηλέφωνο, ότι ώρα κι αν είναι για οτιδήποτε χρειαστείς, έτσι;"

"Ναι, μπαμπά. Θα μου λείψετε"

"Και εμάς, γλυκιά μου" λένε ταυτόχρονα και τα βλέμματα μας πέφτουν στην Aνν που στέκεται τώρα δίπλα μας. Ο Χάρρυ βρίσκεται ακριβώς πίσω της, όπως και όταν μπήκε στην τραπεζαρία μας το πρωί.