Golden

Οξφόρδη

Βγάζω τα ακουστικά από τα αυτιά μου και αφήνω τα χείλη μου να σχηματίσουν ένα μικρό χαμόγελο, σαν το δικό του.

"Γεια...συγγνώμη αν ενοχλώ αλλά κάθομαι ακριβώς από πίσω σου και πρόσεξα ότι πριν από κάποια ώρα αισθανόσουν αδιαθεσία, οπότε ήρθα για να βεβαιωθώ ότι είσαι καλά. Ζητώ συγγνώμη που δεν το έκανα νωρίτερα αλλά...φοβήθηκα πως θα είχα την ίδια κατάληξη με το αγόρι σου" το ενδιαφέρον στη φωνή του είναι εμφανές και εκτιμώ το ότι κάποιος άγνωστος ενδιαφέρεται για μένα. Στα αλήθεια, όμως, ο κόσμος νομίζει ότι ο Χάρρυ και εγώ είμαστε μαζί;

"Ω...δεν είναι το αγόρι μου. Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον πάντως, αισθάνομαι πολύ καλύτερα" του χαμογελάω ξανά, μη ξέροντας τι άλλο θα μπορούσα να πω.

"Χαίρομαι που αισθάνεσαι καλύτερα. Παρεμπιπτόντως, είμαι ο Νάιαλ και πηγαίνω στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης ως πρωτοετής" ο ενθουσιασμός μου αυξάνεται ραγδαία όταν ακούω πως πηγαίνει ακριβώς εκεί που πηγαίνω κι εγώ. Το να γνωριζω κάποιον εκεί, εκτός του Harry, ακούγεται πολυ καλο. Αυτή είναι η ευκαιρία μου να κάνω έναν φίλο.

"Είμαι η Έμιλυ, χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω Νάιαλ" του δίνω το χέρι μου και κάνουμε χειραψία. "Πηγαίνω και εγώ στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης ως πρωτοετής"

"Σοβαρά; Αυτό είναι τέλειο! Φαντάσου να έχουμε και κοινά μαθήματα!" γελάει και κάνω το ίδιο.

"Αλήθεια, τι θα-" ξεκίνησε αλλά μια φωνή τον διέκοψε.

"Συγγνώμη...θα μπορούσαν να καθίσω στη θέση μου;" ο Χάρρυ επέστρεψε από την τουαλέτα.

"Συγγνώμη, φίλε, θα φύγω αμέσως. Εκτός αν θα μπορούσαμε να αλλάξουμε θέσεις για λιγο" το καστανόξανθο αγόρι προτείνει αλλά ο Χάρρυ κουνάει αρνητικά το κεφάλι του.

"Εντάξει λοιπόν. Έμιλυ, θα τα πουμε" ο Νάιαλ μου χαρίζει ένα μεγάλο χαμόγελο πριν μου κλείσει το ένα του μάτι.

"Θα τα πουμε" τον βλέπω να επιστρέφει πίσω στη θέση του. Φαίνεται καλός, ευγενικός και μπορώ να πω χαρούμενος άνθρωπος. Ελπίζω να είναι κι άλλοι συμφοιτητές μου έτσι.

Ο Χάρρυ κάθεται πάλι δίπλα μου και με κοιτάζει. Ίσως είναι η κατάλληλη στιγμή να του μιλήσω. Παρόλα αυτά, δεν το κάνω. Γυρίζω πάλι προς το παράθυρο μόνο για να καταλάβω πως έχουμε φτάσει στην Οξφόρδη. Η φωνή του πιλότου στα μεγάφωνα, με επιβεβαιώνει και νιώθω ευλογία που η πτήση πήγε καλά. Μέσα σε δέκα λεπτά βρισκόμαστε επιτέλους στο έδαφος και αφού ο πιλότος μας ευχαριστήσει, βλέπω πως όλοι οι επιβάτες σηκώνονται από τα καθίσματα τους και κάνω το ίδιο. Αφού ο άλλος επιβάτης της σειράς πάρει την αποσκευή του, ο Χάρρυ προχωρά μπροστά και κάνει το ίδιο. Τον βλέπω να κατεβάζει το σακίδιο του και να το βάζει γρήγορα στους ώμους του. Τα τατουάζ του είναι πράγματι πολλά και για πρώτη φορά τα παρατηρώ από τόσο κοντά. Έχουν αραγε κάποιο νοημα, κάποια συναισθηματική αξια;