Stealing Red Lazaro

Chapter 5

tatlo...

apat...

o baka lima pa...

Ganyan katagal na ata akong nandito sa abandonadong music room sa pinakamataas na floor ng ECA building.

Ewan ko kung bakit ako nandito.I just feel like going here today.

Hindi na ako nakabalik sa meeting namin dahil pagkatapos sabihin ni Red yung kanina dito agad ako tumuloy.

Maganda dito.Tahimik.Peaceful.At walang manggugulo sayo.Yun nga lang medyo maalikabok.

Hindi ko alam kung kelan to naging abandunado,basta ang alam ko lang nuong una akong mapadpad dito ganito na to.

I was finding the right place to sleep that time.So I decided to go to this building and the first thing that came out into my mind is the top floor.When I'm finally there,I found this room.It's so messy...but the first thing that caught my attention in this place is the piano.

Hindi kagaya ng ibang bagay sa loob ng kwartong ito,napakalinis ng pianong yun.Ni walang bahid ng alikabok,at para bang araw-araw may umaakyat dito para linisin ito.

So I decided to go inside and I found a letter on top of the piano.It says:

Hello,

I'm a piano.And I cant move.So please come here everyday and clean me since I'm not able to do it myself.

                                                              Piano,

Sa totoo lang natawa talaga ako nun ng mabasa ko yung nakasulat dun.Pero somewhat,medyo naawa ako dun sa piano.I dont know why,feeling ko kasi that time ako yung piano,and it feels like I was abandoned.

Feeling ko nuon ako yung nasa katayuan ng pianong yun at iniwan ako ng may ari sakin.Kase diba,kung may letter na ganun,it means ayaw na ng may ari ng pianong yun sa kanya.Siguro nag sawa na siyang umakyat dito para lang linisin yong piano.O siguro...ayaw niya na lang talaga dito...

Bakit ba may mga taong ganun...yung mabilis magsawa.Yung para bang,parang kahapon lang gusto nila yung isang bagay tapos kinabukasan ayaw na nila.

Just like my mother...

She's a bitch.She ruined my life...no,our life.One day,she made us feel like we are the most special thing in the world,and the other day,poop!

She left us,she left us there hanging,with a tears flowing in our eyes...

She didn't even managed to say goodbye.Basta isang araw,lumabas na lang siya ng bahay na may dalang malaking maleta at sumakay ng taxi paalis.

Paulit-ulit ko siyang tinawag nun,but she didn't even budge.I pleeded...I beged.But her mind is close,as well as her ears.

My dad didn't do anything.Tumayo lang siya sa gate ng bahay namin habang pinapanood ang mama ko habang inilalagay ang mga gamit nito sa compartment ng taxi.I hated him that time.He just kept on watching us crying and crying.

Sinisi ko siya nuon dahil hindi niya pinigilan si mommy.

But now,I already know the whole story.And my mother is the real bitch.

And until know,I can still feel the pain of being lefted.Being lefted by the person who do you think will save you from that fucking pain.

Naimulat ko ang mga mata ko ng makarinig ako ng isang pamilyar na tunog mula sa bulsa ko.

Pag mulat ko ay may nakita akong patak ng mga tubig sa kamay ko.Sunod kong hinawakan ang pisingi ko para kumpirmahin ang isang bagay,tama nga...mga luha.

It's been years since that moment happened but I'm still crying for it.Damn pain,It can scarr you forever.

Kinuha ko ang cellphone sa bulsa ko at tiningnan ang bagong message.

From:Yassi

Where are you? Sorry,hindi ko nasagot yung tawag mo.Nakauwi ka na ba?

The usual Yassi,she's always worried.

Past five na pala,it means kanina pa nag uwian.Tsk.Nakatulog kasi ako kanina,hindi ko namalayan.Hindi ko naman namalayan mula dito sa loob dahil sarado ang lahat ng bintana.

Pinasok ko na sa bulsa ang cellphone ko at staka tumayo.Dinampot ko ang bag ko at isinukbit sa dalwang balikat ko.Pinagpag ko ang sarili ko at staka naglakad papunta sa isang sulok ng silid kung nasaan ang isang bagay na siyang dahilan ng madalas kong pagparito.

Babalik ulit ako bukas para linisin ka,piano...