Teen Militia: School For The Criminals [Novel #1]

Chapter 48

Di pa rin ako makapaniwala at mahimasmasan sa narinig habang nakasakay sa kotse na magdadala saamin ni Lance sa venue ng debut ko. Tulala ako sa harap ng bintana habang nasa tabi ko naman si Lance na nagtataka na sa katahimikan ko kanina pa.

"Hann, malapit na tayo." sabi nito saakin. Bakas ang confusion ng kanyang mukha. Lumingon pa ito saakin para makita ang reaksyon ko o kung ano mang gusto niyang makita o mapansin. Mas lalo akong tumalikod sa direksyon ni Lance at di pa rin siya kinutuban.

Hindi ko alam kung papatawarin ko agad siya sa ginawa niya sakin or di na lang siya pansinin simula ngayon. I think ignoring him right now is not enough. Gusto ko siya pagsigawan. Gusto ko maghiganti. Gusto ko sabihin sa kanya na mali ang mga sinasabi niya tungkol saakin. But protecting myself against his critism, mas lalo ko lang pinapatunayan na tama siya.

He called me mad kahit hindi naman niya talaga alam ang lahat nang pinagdaanan ko. People judge other people easily even though they don't know the whole story. That's how cruel the world could be. And I hate it! I hate living in this kind of society.

"I'm not blind, Lance. Nakikita ko namang palapit na tayo sa Cassandra's Hotel." pagbabara ko sa kanya. Nilingon ko siya sa gilid. Nakasagupa na ang kilay ko sa inis at sa lungkot na nararamdaman. Napatigil si Lance nong nagkatinginan kami. Umirap na lang ako sabay iwas ng tingin sa kanya dahilan kung bakit siya napatikom ng bibig.

"Alright, If you say so." malumanay niyang sabi sakin without looking at me. Nakatingin siya sa kanyang kumikintab na sapatos. Sa tingin ko nag-iisip siya ngayon. What the goddamn thing is he planning right now?

Sa huling pagkakataon inobserbahan ko siya. Pasimple kong tinignan si Lance at kinilatis ang bawat pagalaw niya. From the way his dimple through his right cheek appears hanggang sa mga asul niyang mga mata na kumikintab kapag sinisinagan ng ilaw. I sighed deeply while looking at me. Napakrus ako ng braso sa reyalisasyong sumagi sa utak ko. I felt hopeless. I really feel irremediable right now.

If only... if only someone can save me. Yung hindi napipilitan. Yung kusa na. Cause I'm drowning! I'm drowning from the tears I've been crying out every night. Also I'm suffocating! Suffocated from the boundaries the society gave me. If only... if only there's someone who still cares. Yung totoo talaga. Yung mahal ako kahit sino pa man ako. Sana meron. Sana meron pa kahit isa pero alam ko na kahit anong hiling ko rito, walang sino man ang sasalba sakin ngayon.

Aksidente akong napatingin sa rear-view mirror ng sasakayan. Imbis na ang driver namin ang makita ko ay sarili kong repleksyon ang bumungad sakin. Tinignan ko ng mabuti ang itsura ko sa salamin. I blinked twice and gave a heavy sigh. Another realization hit me. Maybe they are right all along. The only person who can save me right now is myself. The only person who can be at my side whenever I'm at my down point will be my own self. And I think it's okay to think of that. Cause right now, it's the only thing that I can hold on to.

Huminga ako ng malalim habang pinagmamasdan ang double door na nasa harap namin ni Lance. It was closed like it was meant to be. Panay nakaw naman ng tingin ang kasama kong lalaki. May dalawa ring guards na nagbabantay saamin sa gilid pero di ko na pinansin iyon. Napa-ayos ng necktie si Lance at tila nagdadalawang-isip kung kakausapin ako ngayon. Nilingon niya ako ulit at napa-irap na lang ako sa inaakto niya.

"You know what, Lance?" baling ko sa kanya. Nagtinginan kami. Napatigil naman ako nong magtama ang aming mga mata. He was over towering me kahit nakasuot na ako ng heels. He was looking at me kahit naiilang na siya sa existence ko.

Yung katahimikan sa paligid na bumabalot saamin ay mas lalong bumibingi saking pandinig. The solitary corridor makes me feel alone again. Huminga ulit ako ng malalim habang pinagmamasdan kami ng kumikinang na mga maliliit na chandeliers na nakahilera sa pasilyo ng hotel. The red carpet makes me feel uncomfortable too.