Mitologia Egipska

Ra

Ra (Re) – bóg Słońca, stwórca świata i pan ładu we Wszechświecie. Czczony w starożytnym Egipcie, przedstawiany z dyskiem słonecznym i z głową sokoła bądź jastrzębia. Uważany był przez Egipcjan za najważniejszego z bogów i władcę ludzi. Jego symbolem był obelisk. Starożytni Egipcjanie wierzyli, że sam się stworzył z Praoceanu Nun. Jego dzieci to: Horus zw. Starszym,  Anubis, Maat, Bastet (albo żona czy siostra), Hathor, Sachmet, Thot, Szu, Tefnut. Prawnukami Re byli Izyda i Horus. Imię Ra występuje w wielu imionach egipskich, np. Ramzes oznacza zrodził go Ra. Wierzono, że Re ma aż 72 odmienne postaci (np. Chepri).

Czerwony (rzadziej żółty) dysk jest symbolem tarczy słonecznej. Widnieje on nad głową boga i jest otoczony kobrą – symbolem bogini Wadżet. Podwiązana, zaplatana i na końcu podkręcona do góry broda symbolizuje boskość. W rękach zazwyczaj dzierży typowe atuty męskich bogów: laskę mocy – uas i symbol życia oraz płodności – anch. Najczęściej przedstawiany jest siedzący, na tronie – często dekorowanym różnokolorowymi piórami; rzadziej występuje stojący. Bóg jest albo od pasa w górę nagi, albo odziany w rodzaj koszulki z niebiesko-zielonych lub różnokolorowych piór – co wskazuje na niebiańską sferę jego poczynań. Wokół bioder ma obcisłą, białą spódniczkę z plisowaną, przeważnie żółta połą (dolna część tej spódniczki) i przywiązanym z tyłu byczym ogonem – symbolem władzy królewskiej.

Starożytni Egipcjanie wierzyli, że dawniej Re panował na ziemi tak jak faraon w Egipcie, i co dzień opuszczał swoją świątynię „Dom Benben" w Heliopolis i wędrował przez 12 prowincji ziemi przez 12 godzin dnia. Jednak gdy zbliżał się do ludzi, to spalał ich[, co skłoniło Re do opuszczenia ziemi i wędrowania w dzień po niebie na Barce Milionów Lat.

Ra jest sobą tak naprawdę tylko w chwili, kiedy znajdzie się w zenicie. Gdy rano rodzi się z Nut, nazywa się Chepri i ma postać żuka – skarabeusza, toczącego kulkę gnoju. Jest to żywy obraz młodego boga, zajętego „wytaczaniem" Słońca na szczyt jego biegu. Z kolei pod wieczór Ra wyraźnie się starzeje i zmienia się we wspartego na lasce starca – Atuma. W dziennych postaciach Re podróżuje przez niebo Barką Milionów Lat, natomiast po świecie podziemnym podróżuje drugą łodzią „Mesektet" jako mumia, Auf-Ra.

Specjalnie skomponowany na królewski użytek hymn do Ra, tzw. Litanię Słoneczną, wypisano w korytarzach wejściowych królewskich grobów XIX i XX dynastii w Dolinie Królów. Tekst ten wylicza aż 72 hipostazy (odmienne postacie) Słońca. Formy te pojawiają się często obok siebie jako winiety (ilustracje). Najczęściej mają postać zmumifikowanych istot z przeróżnymi symbolami zamiast głów. Ale są też takie, jak np. przywiązany przy kiju jeniec o zabawnie w tym kontekście brzmiącym imieniu Inkiju czy też różne formy kocie, o wyraźnie dźwiękonaśladowczych nazwach: miua i miuti. Formy te rezydują w zaświatach i Ra podczas swej podroży po niebie nocnym odwiedza je wszystkie. Inne hymny do Słońca zdobią framugi kaplic, grobów osób prywatnych, przy czym pieśni do Słońca porannego zawsze wpisane są na ścianie, na którą promienie Słońca padają rano, a pieśni do Słońca zachodzącego zajmują ścianę przeciwległą.

Najstarsze znane świątynie Re z czasów V dynastii znajdowały się w Abu Gurab opodal nekropoli w Gizie i Sakkarze, miało to zapewne związek ze znaczeniem Re w świecie umarłych (wskazują na to również „Teksty Piramid"). Dużo bardziej znanym miejscem kultu Re było Junu, zwane też On, to znaczy „Miasto Słupów", albo w greckim Heliopolis, to znaczy „Miasto słońca". W panteonie heliopolitańskim Re był głównym bóstwem ukazywanym w trzech osobach: jako poranny Re – skarabeusz „Chepri", dojrzały mąż „Re" i wieczorny Re – starzec „Atum".

| Mam nadzieję, że rozdział się spodobał. Zachęcam też do czytania dwóch pozostałych moich książek które mogą zaciekawić.|