PENUMBRA: The Sun Embracing the Moon

Kabanata I

***

"Papa... Please don't leave us..." I begged him. Araw araw na lang silang nagtatalo ni mama.

"Papa... Wag ka pong umalis..."

Walang pinipiling oras... Ang masakit dahil kaarawan ko pa ngayon at wala man lang nag-abalang bumati sa akin.

Not even my parents.

"Anak... Babalik ako, babalikan kita." sabi niya. Umiling ako at nagmakaawa muli sa kanya. Lumabas si mama at tinapon ang mga damit niya sa kalsada.

Ang ibang mga kapit-bahay namin ay napapatingin sa amin.

"Lumayas ka dito! Wala kang kwentang ama tandaan mo yan! Nikole pumasok kana sa loob!" utos ni mama. Umiling ako at niyakap si papa. Never letting him go. He hugged me back ang whispered.

"Happy... Happy birthday anak... Pangako babalik ako. Kakain tayo sa susunod mong kaarawan..." my tears fell down my cheeks. I didn't want him go.

"Papa! Noooo!"

He kissed me on my forehead. "I'm sorry. We'll see each other again... Mag-iingat ka," he said and unclasped my hands from hugging him.

"Nikole! Pumasok kana sa loob!" galit na utos ni mama. I was so mad that day.

And you know what I did? I run away.

I almost got into an accident and lost my life. Pero... Niligtas ako ng guardian angel ko, kung iturin. He saved my life and I owe him a lot.

Araw-araw akong nagbabakasakali na magkita kaming muli.

Just like that... I hated any birthday celebrations. All happy occasions.

I drowned myself in work after boosting my name. Only that. Kaya naman heto na ako ngayon.

Ang tinitingala ng lahat. I worked hard to earn what I have now.

I WAS DROWNING. That's the only thing I know. Wala akong mahingan ng tulong, maging ang mga paa ko ay hindi kona maigalaw. Kasabay ng paglubog ko ay ang mga ala-alang nanakit sa akin sa mga nagdaang taon.

Iniisip ko na, eto na marahil ang sagot sa mga katanungan ko. Para saan ba ang buhay ko? I was never happy.

I will never be happy again. So maybe it's fine to die. My life is full of agony and covered with hatred. Siguro... Sa sinaunang buhay ko, masyado akong pinagpala.

Ang sabi kasi ni lola... May mga buhay tayo sa nakaraan. That's an old tale of her. I missed her too.

---

Just when I closed my eyes. I ended my life. Pero hindi ko inaasahan ang nangyari. I feel like I'm not going to die.

Not until...

Parang umikot ang lahat sa paningin ko at nagkaroon ako ng hininga. I did all my best to swim and seek for air. Napahawak ako sa aking leeg dahil parang agad akong mauubusan ng hininga.

May nakita akong isang makisig na pigura at agad siyang hiningian ng tulong.

"Help me please..."

Hindi ko gaanong maaninag ang kaniyang mukha ngunit sa kasamaang palad ay nanghina ako bigla at hindi na alam ang sunod na nangyari.

Hindi ko alam kung ilang oras akong nawalan ng malay.

"Binibining Serafina! Nasaan kana!?"

Nakarinig ako ng isang tinig na nanggagaling sa hindi kalayuan.