~Τελικά όντως τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα!~

~Survived~

Αθηνάς Pov
Είχε περάσει ένας μήνας από τότε που βγήκα απ'το νοσοκομείο. Θυμάμαι πως, όταν γυρίσαμε σπίτι, ο Αχιλλέας με έβαλε στο κρεβάτι γιατί μου είπε ο γιατρός ότι ακόμα τα πλευρά μου δεν έχουν αναρρώσει πλήρως. Θυμάμαι ακόμα τα χτυπήματα απ'αυτούς, με κατηγόρησαν πως τους κατέστρεψα, πως εγώ τους οδήγησα στο να με χλευάζουν με αυτόν τον χυδαίο τρόπο. Μου πέταξαν του κόσμου τις κατάρες πιάνοντας στο στόμα τους την Κυβέλη.
Δεν το ανέχτηκα αυτό. Όχι πια. Είχαν ξεπεράσει πλέον τα όριά μου. Θυμάμαι τους είχα κλωτσήσει στα αχαμνά τους αλλά ήξερα μετά τι θα συνέβαινε, αλλά δεν μ'ένοιαζε. Ήξερα μέσα μου πως καμιά άδικη κατάρα δεν μπορούσε να πιάσει. Ύστερα απ'αυτό δεν μ'ενόχλησαν άλλο. Φαίνεται, ότι θα σαπίσουν στην φυλακή για χρόνια, και είχαν καταλάβει πως δεν θα έβγαζαν τίποτα με το να με βρίζουν και να με μειώνουν με τους χυδαίους τους τρόπους και να μου σέρνουν τα εξ αμάξης. Έπειτα, είχαν κάτι καλύτερο ν'ασχοληθούν. Το πως θα έβρισκαν τον πιο έμπειρο δικηγόρο, για να βγουν έξω το συντομότερο δυνατό. Έλα όμως που δεν θα πετύχει. Μου κατέστρεψαν την ζωή, με ταπείνωσαν, με βίασαν, τους έλεγα να σταματήσουν αλλά αυτοί τίποτα εκεί συνέχιζαν ακάθεκτοι την δουλειά τους.
- Αχιλλέας: Έκλεισε ένας κύκλος στην ζωή σου και θ'ανοίξει ένας νέος, μωρό μου. Μην αναμασάς το παρελθόν. (μου είπε, ένα σαββατόβραδο, που είχε ξαπλώσει δίπλα μου για να με φροντίζει)
Είχε δίκιο. Ζώντας το παρελθόν χάνεις το παρόν. Άλλωστε, το παρόν είναι ουσιαστικά η ζωή. Η κάθε στιγμή που περνά, φεύγει ανεπιστρεπτί και ποτέ δεν έρχεται άλλη ίδια.
Όσον αφορά το μέλλον, είναι κάτι που ποτέ δεν ξέρεις να θα έρθει και πως. Αν θα επαληθεύσει τα όνειρά σου ή θα σου φέρει μια καταιγίδα άγρια.