BÖLÜM 4 - BİZ BİR AİLEYİZ –
Kenan’ın Ağzından :
“Kenan! Arabayı durdur! İnmek istiyorum!”
“Beni dinlemeden olmaz önce dinleyeceksin!”
“Onu beni aldatmadan önce düşünecektin!”
“Allah belamı versin ki seni aldatmadım.”
“Çok hızlı gidiyorsun! YAVAŞLA!”
İbreyi 150 gördüğüm an sakinleşip frene bastım. Basıyordum, basıyordum ama siktiğimin freni çalışmıyordu.
Gönül’ü korkutmamak için frenlerin çalışmadığını ona belli etmedim.
“Sen beni dinleyene kadar durmayacağım!” dedim ve Gönül’e döndüm
“ Sakin olu-“
“Kenaaaaaaaaaaan!!!”
Gönül’ün çığlığını duyunca önüme döndüm. Önüme döndüğüm anda karşıdaki arabanın bize çarpmamak için direksiyonu sola kırdığını gördüm. Fakat çarpışmıştık bile. Bu çarpışmadan sonra onlar uçurumdan aşağı yuvarlanırken, biz taklaların esiri olmuştuk.
Şuurumu kaybetmeden önce hatırladığım son şey Gönül’ün kesik nefesinden çıkan ve canımı yakan o kelimelerdi;
“Seni asla affetmeyeceğim Kenan.”
---------
Korkuyla gözlerimi açtım. Vücudum kasılmış, ter içince kalmıştım. Gönül’ü kaybettikten sonra bu rüyayı görmediğim tek bir gece yoktu.
Başucumdaki bardağı alarak su içtikten sonra saatin 06.17 olduğunu gördüm. Biraz koşu yapmak bana iyi gelebilirdi.
İlkim’in Ağzından:
Uykusuzluktan yanmış gözlerimi zorlukla açtım. Dün gece olanları unutamıyordum.
Zorlukla yataktan kalktım. Odamdaki banyoya girdim. Duş almak beni rahatlatabilirdi. Sıcak suyu açarak kendimi suya bıraktım. Banyodan çıkınca ayağımın iyileştiğini fark ettim. Parkta burkulmuştu fakat şimdi durumu gayet iyiydi.
Bornozumla banyodan çıktıktan sonra tam ne giyeceğimi düşünürken yatağımın üzerine bırakılmış temiz kıyafetleri fark ettim. Kıyafetleri üzerime geçirip ardından saçımı yapmaya koyuldum.
Tüm işlerim bittiğinden odamdan çıktım. Merdivenleri yavaş yavaş inerek salona ulaştım. Herkes kahvaltı masasına oturmuş, beni bekliyordu. Beni görür görmez hepsinin yüzünde tebessüm oluştu ve Kenan Bey sessizliği bozarak:
“ Günaydın İlkim” dedi. Başımla selam verdikten sonra boşta kalan sandalyeye oturdum.
Çok geçmeden Miraç abla bana dönerek “İyi uyuyabildin mi canım?” dedi.
Üvey babamın bana yaptıkları aklımdan çıkmadığı için gözüme uyku girmemişti. Ama yine de bunu bilmelerini istemiyordum. Miraç ablaya gülümseyerek başımı olumlu anlamda salladım.
Ardından Güneş abla da bana döndü ve gülümseyerek “Kıyafetlerin çok yakışmış.” dedi. Demek ki bu kıyafetleri yatağımın üzerine koyan Güneş ablaydı. Bende ona gülümseyerek “Teşekkür ederim.” dedim.
Egemen abi gülerek “Demek ki dilin varmış.” dedi. Masadaki herkes gülerken ben saf saf bakıyordum. Kenan Bey bunu anlamış olacak ki “Hiç konuşmuyorsun İlkim.” diyerek Egemen abinin sözlerini açıkladı. Mahcup bir şekilde gülümsedim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SİYAH GÜVERCİN
Romance-Sen benim için bu denli önemliyken ben senin için neyim Ceyhun? -İlkim saçma sapan konuşmayı kes! -Ben senin gibilerin her gece altında inlettiği kızlardan değilim! Anla bunu! diye bağırdım gözlerim biraz daha burada durursam ağlayacağımı belli ede...
