Πρόστυχος Αιχμάλωτος

Αρίστη

Καθόμουν στα σκαλοπάτια και αγκάλιαζα τα πόδια μου

Πως γίνεται σε μια μέρα να μαθαίνω πως όλη μου η ζωή είναι ένα ψέμα;

Άκουσα κάποια βήματα να με πλησιάζουν και σήκωσα το κεφάλι μου

Ι: Αρίστη!

Έτρεξε κοντά μου καθώς εγώ σηκώθηκα όρθια

Με έβαλε στην αγκαλιά του και ένιωσα την ζεστασιά του σώματος να γεμίζει το δικό μου

Ι:Συγνώμη. Συγνώμη ψυχή μου για όσα σου έκανα. Συγνώμη

Ακούμπησα απαλά το μάγουλο του και το χάιδεψα

Α:Ιαν...
Ι:Τι είναι ψυχή μου;

Χαμογέλασα γλυκά

Δεν χρειάζεται να έχω αμφιβολίες

Α:Τίποτα. Χαίρομαι που ήμαστε οικογένεια

Του έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο και χαμογέλασε

Ι:Πάμε σπίτι ψυχή μου. Περιμένουν οι γονείς μας
Α:Μα Ιαν...

Με έπιασε από το χέρι προσεκτικά και μου χαμογέλασε

Ι:Θα σου εξηγήσω στη διαδρομή

Ενευσα και τον ακολούθησα

Μπήκαμε μέσα στο αυτοκίνητο του και εκείνος ξεκίνησε

Ι:Όταν μάθαμε πως εσύ ήσουν... Εσύ τέλος πάντων, δεν ξέρεις πόσο χαρήκαμε. Σε ψάχνουμε χρόνια τώρα Αρίστη
Α:Τι εννοείς;
Ι:Εννοώ πως ο Λόρενς σε πήρε μακριά μας μικρή μου. Θα τον σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια αν τον δω μπροστά μου!

Γριλισε και γέλασα διακριτικά

Ι:Γιατί γελάς;
Α:Δεν μπορείς να σκοτώσεις έναν νεκρό Ιαν

Είπα κάπως ψιθυριστά και κοίταξε γρήγορα μια φορά εμένα και μετά τον δρόμο

Α:Εμείς τώρα ήμαστε αδέλφια; Βιολογικά;
Ι:Ναι. Από τον ίδιο πατέρα τουλάχιστον

Τον κοίταξα περίεργα

Ι:Η μητέρα μου πέθανε νωρίς και ο πατέρας μας μετά ξανά παντρεύτηκε την μητέρα σου. Μετά ήρθες και εσύ και ήμασταν μια χαρούμενη οικογένεια.
Α:Και μετά; Πως... Πως χάθηκα;
Ι:Ήταν στην επέτειο των γονιών μας. Μας είχαν αφήσει μόνους με το προσωπικό. Όταν άκουσα τους πυροβολισμούς έτρεξα να κρυφτώ. Ήμουν τόσο ανόητος που δεν σε σκέφτηκα ούτε λεπτό. Συγνώμη Αρίστη, συγνώμη

Τα μάτια του είχαν σχεδόν δακρύσει

Α:Ήσουν παιδί Ιαν
Ι:Ήμουν δειλός
Α:Όχι Ιαν

Σκούπισε τα μάτια του γρήγορα και πήρε μια βαθιά ανάσα

Ι:Όταν βγήκα έξω έτρεξα να σε βρω. Δεν ήσουν πουθενά. Βγήκα ακόμα και στους δρόμους. Όταν οι γονείς μας το έμαθαν έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Σε ψάχναμε χρόνια μέχρι που χάσαμε κάθε ελπίδα. Πως δεν το κατάλαβα; Πως γίνεται στα ξαφνικά ο Λόρενς να απέκτησε κόρη; Ούτε γυναίκα δεν είχε! Αν δεν ήταν ο Γκάμπριελ!
Α:Ο Γκάμπριελ;
Ι:Είναι απλά πανέξυπνος ο μπάσταρδος

Είπε χαμογελώντας και μου έριξε μια ματιά

Ι:Άφησε τον πατέρα σου να τον πιάσει γιατί είχε κάποιες υποψίες για εσένα. Ήταν να πιάσει εμένα. Αν το είχε κάνει θα ήμουν ήδη νεκρός και ίσως και εσύ.
Α:Δηλαδή ο Γκάμπριελ γνώριζε τόσο καιρό;
Ι:Δεν ξέρω. Χθες μου έστειλε κάτι αρχεία. Μου είπε να τα διαβάσω σήμερα. Μόλις το έκανα πήρα τηλέφωνο και μου το σήκωσες. Χαίρομαι που είσαι καλά μικρή μου

Σταμάτησε το αυτοκίνητο και βγήκε έξω

Ήρθε και μου άνοιξε την πόρτα

Ι:Καλώς ήρθες σπίτι αδελφούλα

Κοίταξα στην πόρτα

Στέκονταν εκεί

Ένα οικείο συναίσθημα άρχισε να με γεμίζει

Μαμά, μπαμπά!

Αυτοί είναι!

Κοίταξα τον Ιαν και μετά πάλι αυτούς

Η όραση μου θόλωσε και το χαμόγελο μου εμφανίστηκε

Επιτέλους σπίτι!

Αγκάλιασα σφικτά τον Ιαν και μετά τον έπιασα από το χέρι

Άρχισα να τρέχω και τον τράβηξα μαζί μου

Έπεσα στην αγκαλιά της γυναίκας και του άνδρα που βρίσκονταν εκεί

Οικογένεια!

Χευυυ 😘

Αυτό για σήμερα 💥

Μελό αλέρτ🤮

Ιου πως το έγραψα εγώ αυτό...?🙄

Kisses💋