Achter gesloten deuren 3~ Terugkerend verleden

10

Ik wandelde het kantoor binnen met Brigitte in mijn kielzog. De chef had ons gevraagd om een tiental minuten eerder aanwezig te zijn, omdat er voorbije nacht een lichaam was gevonden en de ploeg van de nacht ons alle informatie wou doorgeven. Ik voelde me al beter dan de voorbije dagen, maar ik had nog niet de moed gevonden om te gaan werken. De chef had voorgesteld om enkele dagen thuis te blijven, aangezien dat mijn recht was, maar dat had mij zeker niet geholpen. "Goedemorgen," zei ik tegen Steven en Marie die aan het werk waren in het kantoor. Ze draaiden beiden hun hoofd om en keken me aan. "Ah, dag Eric. Leuk u nog eens te zien. Brigitte er niet bij?" Vroeg Marie me meteen. Ik sloot de deur achter me en trok mijn jas uit. "Jawel, ze is even koffie gaan halen." Verklaarde ik. "Nog steeds gelukkig samen?" Ik draaide me om, nadat ik mijn jas aan de kapstok had gehangen, en verschoot dat ze plots dichtbij stond. Ik keek Steven aan die zich hoofdschuddend wegdraaide. Ze legde haar hand op mijn borstkas en glimlachte. "Ja, wij zijn nog steeds gelukkig samen." Zei ik haar uitdrukkelijk en zette een stap achteruit. Op het moment dat ze mijn hand vast nam en vroeg wat er was gebeurd, kwam Brigitte het kantoor binnen. Ik trok mijn hand weg en keek haar apodictisch aan. "Niks." Brigitte keek me vragend aan, waarop ik met mijn blik duidelijk maakte dat ze mij moest helpen. "Zeg het eens, welke informatie hebben jullie voor ons?" Vroeg Brigitte meteen. Marie nam enkele documenten uit een mapje en gaf ons informatie bij de foto's die ze toonde. 

Nadat we alle informatie hadden gekregen besloten we ons nog even aan te sluiten bij de rest van het korps. Brigitte vroeg me wat Marie aan het doen was nadat we ons beiden aan de vergadertafel hadden neergezet. "Geen idee, ze deed echt raar. Ze vroeg of wij nog gelukkig samen waren en dan legde ze haar hand op mijn borst. Ik voelde me er heel ongemakkelijk bij." Zei ik haar. Ze keek me bezorgd aan en legde haar hand op mijn been. Ik had doorheen de jaren ontdekt dat vele andere mannen het graag hadden dat vrouwen hen aanraakten als ze aan het flirten waren, maar doordat ik geen vertrouwen had in hen voelde ik mij daar toch niet zo goed bij. Ik vroeg me af waarom mensen dat deden. Waarom moest er perse een aanraking zijn om te kunnen flirten? Mensen stonden er vaak niet bij stil wat dat teweeg kon brengen. Zelfs bij mensen die nooit misbruikt zijn geweest kon dit heel ongemakkelijk aanvoelen. Het viel me doorheen de jaren ook op hoe weinig mannen toegaven dat ze fysiek contact van een vreemde niet leuk vinden. Als mannen een vrouw ongewenst aanraakten, dan werden ze vaak direct beschuldigd van betasting. Als vrouwen ongewenst mannen aanraakten, dan werd er ons vertelt dat we ervan moesten genieten en het niet erger moesten maken dan het was. Ik had het altijd al een vreemde redenatie gevonden, al stond ik volledig achter de vrouwen die de moed en kracht hadden om hun verhaal te doen. Ik hoopte alleen maar dat de maatschappij zich zou veranderen, zodat ook mannen hiervoor konden uitkomen en vrouwen ook bestraft werden voor wat ze deden. Ook ik werd niet meteen geloofd door de politie. Gelukkig dat de chef mijn zaak toen behandelde en mij wel meteen geloofde, anders had Sophie ermee kunnen wegkomen en dat was gelukkig niet gebeurd. "Gaat het?" Vroeg Brigitte die me nog steeds bezorgd aankeek. Ik knikte en glimlachte. Ik was langer in mijn gedachten verdwaald dan dat ik doorhad, waardoor ik ook niet wist dat Koen me had gevraagd wat er met mijn hand was gebeurd. "Een accidentje tijdens het koken." Antwoordde Brigitte in mijn plaats aangezien ik niet antwoordde. Ik keek haar aan en articuleerde de woorden 'dank u'. Ik had het niet graag dat iemand wist dat ik wel eens agressief kon zijn, ook al was dat altijd naar mezelf toe. De chef, die uit zijn kantoor was gekomen, maakte ons duidelijk dat onze shift al enige tijd bezig was en we nu dus allemaal direct moesten vertrekken. We maakten allemaal aanstalten om recht te staan, waarna sommigen zich naar hun bureau verplaatsten en anderen naar buiten om te kunnen patrouilleren. Op het moment dat ik mijn tas koffie van tafel nam, zag ik dat Koen Brigitte tegenhield. Hij sloeg er alleen niet in om zijn stem stil te laten klinken, want ik hoorde dat hij haar vroeg of ik naar haar had uitgehaald, dat ik haar pijn had gedaan. "Nee Koen, natuurlijk niet. Ik denk dat je hem wel al lang genoeg kent om te weten dat hij mij nooit pijn zou doen." Reageerde Brigitte kordaat. Koen liet de spanning op zijn schouders los en liet een zucht van opluchting ontsnappen. "Ik weet het, Brigitte. Maar het is een emotionele periode en ik weet ook dat hij moeilijkheden heeft om dat te uiten. Hij is mijn beste vriend en ik geef om hem, maar jij bent ook één van mijn beste vriendinnen en ik wil niet dat je weer gekwetst wordt." Ik snapte Koen volledig. Hij kende mij heel goed dus ik gaf hem ook gelijk, maar ik zou nooit uithalen naar Brigitte en dat moest hij weten. Het maakte me nogal triestig om dit aan te horen, wat duidelijk zichtbaar was aan mijn lichaamshouding toen ik richting het kantoor van Brigitte en mij wandelde.