Achter gesloten deuren 3~ Terugkerend verleden

18

Met trillende handen en tonnen tranen die over mijn wangen rolden, stond ik voor de deur van Brigitte haar ouders. Het was zeer onverantwoord dat ik hier stond aangezien ik met de auto had gereden terwijl ik snel een fles wodka had leeggedronken, maar ik moest Brigitte zien. Ik had zoveel vragen waar ik antwoorden op nodig had, want zonder die antwoorden zou ik niet meer verder kunnen leven. Ik wou weten wat er zo mis was aan mij dat ze zo nodig met anderen bezig moest zijn. Of wat ik haar te weinig gaf waardoor ze het bij anderen zocht. Ik wou weten of alles wat ze mij ooit had verteld, wel waar waren, dat ze mij echt wel graag zag zoals ze mij altijd zei. Ik wou vooral weten waarom ze mij zo ophemelde bij haar familie terwijl ze met iemand anders bezig was. Ik kon er echt niet meer aan uit.

Ik droogde mijn tranen en hees mijn trillende hand op richting de bel. Het geluid van de bel weergalmde doorheen heel de woning. De alcohol die al enige tijd in mijn lichaam zat, begon hevig te stijgen waardoor ik niet meer stevig op mijn benen stond. Ik zuchtte. Het was echt niet slim van mij om in zulke toestand op de openbare weg te komen, maar ik wist duidelijk niet meer met wat ik bezig was. "Eric?" Benny, die de deur open deed, keek me doordringend aan. Er was een lange stilte waarin we elkaar aankeken. Ik had moeilijkheden hem aan te kijken, omdat ik hem had beloofd zijn dochter gelukkig te maken en dat mij dat duidelijk niet was gelukt. Ik schaamde me voor wie ik was en wat ik voor mijn omgeving deed, of eerder niet deed. De negatieve gedachtes namen het volledig van mij over waardoor ik in tranen uitbarstte. Ik schrok ervan dat ik dit kon. Ik had mij nooit emotioneel getoond bij iemand anders, alleen bij Brigitte. Zij was de enige die ik kon vertrouwen.

Benny zette enkele stappen dichter en sloot de deur. Hij gooide zijn arm rond mijn schouder en trok me mee naar een muurtje waarop we konden gaan zitten. "Het spijt me zo," snikte ik en keek hem met mijn betraande ogen aan. Ik wou hem eerlijk gezegd niet onder ogen komen, maar diep vanbinnen had ik het gevoel dat hij mij wou en kon helpen. Dat hij me kon zeggen wat ik moest doen of hoe ik juist moest reageren. "ik had u beloofd om uw dochter gelukkig te maken en haar alles te geven, maar ik ben daar duidelijk in gefaald." De woorden die ik uitsprak, kwamen harder aan dan de gedachtes die ik ervan had gehad. Alsof het pas echt tot mij doordrong als ik het uitsprak. De tranen begonnen weer met tuiten over mijn wangen te rollen en ik probeerde nog zoveel te zeggen. Nog zoveel excuses die ik wou uitspreken. Maar de overmaat aan tranen hield mij tegen. Ik voelde hoe Benny zijn arm weer rond mijn schouder legde en mij tegen zich aantrok. Ik had het helemaal niet verwacht, maar het deed me toch heel veel deugd. Dat waren kleine dingen die ik als jongeman had gemist en nu gaf iemand, die niet mijn eigen bloed was, hetgeen wat ik zo nodig had. 

"Je hebt u aan uw belofte gehouden, Eric." Ik hief mijn lichaam op en keek hem verward aan. Ik schudde zacht mijn hoofd en zei dat ze niet oprecht gelukkig was. Ik begon alles te ratelen. Ik moest alles kunnen zeggen en aangezien er nooit naar mij geluisterd werd wou ik het snel zeggen zodat ze niet te veel tijd in mij moesten steken. "Eric...Eric, rustig." Klonk Benny zijn stem en kneep zacht in mijn schouder. "Geloof mij maar. Jullie zijn beiden zo vol van het leven dat jullie zoveel voor elkaar verzwijgen, omdat jullie denken op die manier elkaar te beschermen." Ik slikte en keek voor me uit. Ik besefte dat hij gelijk had. We hadden beiden veel te verduren gekregen in ons leven en we wouden zo graag van ons samen zijn genieten dat we alle problemen achterwege hielden. Ik had altijd al geweten dat het voor problemen kon zorgen. Toen ik het allereerste berichtje van mijn moeder had gekregen, had ik dat ook op Brigitte uitgewerkt, ook al was zij juist de persoon die ik wou beschermen. Al begreep ik niet waarom Brigitte dan naar iemand anders zou gaan om mij te beschermen. "Ik weet nog dat Brigitte mij had vertelt dat ze terug naar Willem was gegaan omdat ze u wou beschermen en ze had de kans om het u gewoon te vertellen, maar ze deed het niet omdat ze de pijn alleen wou dragen. Ze wou niet dat iemand u pijn zou doen." Ik knikte zacht. Ik kon begrijpen dat hij deze vergelijking maakte, maar Willem zat al jaren in de gevangenis dus hij kon het al zeker niet zijn. Al kon het rare kaartje op mijn bureau dat wel verklaren. "Eric, jullie willen elkaar zo hard beschermen waardoor jullie meer uit elkaar groeien. Ze heeft ons net alles vertelt, omdat ze dat tegen u niet wou zeggen." Verklaarde hij. Ik keek hem beduusd aan. "Vertrouwt ze mij niet?" Hij glimlachte zwak. "Tuurlijk wel." Ik zuchtte. Hoe graag ik ook met hem praatte, zijn antwoorden hielpen niet echt om vooruit te kunnen. "Ga eens even met haar praten." Stelde hij voor. Ik keek hem hoopvol aan en vroeg of hij er zeker mee akkoord ging, omdat ik wist dat ik er niet echt fris bij stond. Onze eerste ontmoeting was daardoor zo slecht gelopen en ik wou het niet weer verpesten. Niet na alles wat ik ervoor heb gedaan om het goed te maken. "Ik zie dat je wat te veel hebt gedronken en ik ben er niet mee akkoord dat je dan nog met de auto hebt gereden, maar ik weet dat het nu even ontzettend moeilijk is en dat je gewoon alles probeert uit te klaren. Ga nu maar mee naar binnen om met haar te praten." Ik glimlachte en stond samen met hem recht.

"Benny," zei ik net voordat hij de deur opende, "bedankt voor alles!" Hij glimlachte en knikte zacht. We liepen samen de woning binnen waarna Benny op Marianne riep. Als zij de inkomhal kwam ingelopen keek ze mij aan. "Ik ben blij dat je gekomen bent. Ik hoop dat jullie het allemaal gaan uitklaren en eerlijk gaan zijn tegen elkaar." Ik wreef met mijn hand door mijn haren en keek hen schuldig aan. "Jullie zijn niet kwaad op mij?" Vroeg ik hen. "Maar nee gij. Wij weten na al die jaren ook wel hoe moeilijk liefde kan zijn en wij zijn er zeker van dat dat van jullie niet over is. Dat bewijs je zelf door hier te staan ondanks de gedachtes die je erover hebt." Ik glimlachte. Ze zeiden dat ze naar boven zouden gaan zodat Brigitte en ik alleen konden zijn. Ik hoopte dat we alles zouden kunnen uitklaren. Het was tenslotte allemaal te mooi geweest om het op deze manier te laten eindigen. Ik had op ten minst antwoorden nodig, zodat het niet in een eeuwige ruzie zou belanden. Daarvoor had ik haar te graag gezien, veel te graag.