Yalnızım

4.bölüm

Ağır çantamı kapının yanına attım. Ve üniformalarımı çıkarıp, en rahat kıyafetlerimi giyip rahatladım. Evde kimse yoktu. Çünkü annem ve babam sabah 7'den saat sabahın 1'ine kadar çalışıyorlardı. Bu yüzden evde ve odamda sürekli yalnızdım.

Bazen onların çok özlüyorum. Ama zenginliğin bedeli vardır değil mi?

Yine üzgün bir şekilde sürekli dinlediğim şarkıları dinlemeye başladım.

Sürekli yalnız, sürekli aynı şeyler. Evin camından parka bakmaya başladım. MP3 çalarımı alıp parka gitmeye karar verdim.

Parktaki banklardan birine oturdum.

MP3 çalardan herhangi bir şarkı açıp telefonum ile ilgilenmeye devam ettim.

"Selam. Oturabilir miyim?"

Bu sesi hatırlıyor gibiydim. Ama kime ait olduğunu çıkaramadım. Zaten müzikten dolayı zor duyuyordum. MP3 çalarımı çıkarıp kafamı telefondan kaldırdım. Bu beni rezil eden çocuktu!

"Ben yanıma insan kabul ederim hayvan değil."

"Laf bile sokamıyorsun."

"Sokmaya çalıştığımı kim söyledi?"

"Senle sadece arkadaş olmaya çalışıyorum."

"Ama benim arkadaşa ihtiyacım yok. Ben ilkokuldan ortaokula kadar yalnızım. Ve lisedede öyle olucam."

"Pekala peki. Ama oturabilir miyim?"

"Öfff.. otur beni oyalama."

Tamam dürüst olucam. Bu tavırlarımdan bende gıcık kapıyorum. Ama işte...

Uzun süre boş oturduk. Ara sıra birbirimize bakıyorduk. Sessizliği bozan o oldu.

"Eee.. şey Ben Doğukan. Sen?"

"Tamam dogili. Bende Derya."

"Kızım bari sen dogili deme."

"Tamam dogili."

Evet.. onu isyan ettirmeyecek ama süründürecek alt sınırı bulmuştum. Ama bağışıklık kazanmamalıydı. Bu yüzden bunu son kalan mermi gibi kullanmalıydım.

Şaka bir yana yüzünden bu durumdan bıktığı anlaşılıyordu.

"Şey... ne dinliyorsun?"

"Seksendört-kendime yalan söyledim."

"Oha bayılırım."

"Harbi mi la?"

"Evet."

Böylece onla uzun süre konuştuk. Resmen kayıp ikizim gibiydi. Sonunda beni anlayan, beni dinleyen biri... havanın kararmasıyla birbirimize numarımızı verip gitmiştik.

Buda gidiş bölümüydü. Bir kaç bölüm böyle olucak. Sonra olaylar başlicak sabırlı olun. ;-;