Seni Seninle Sevdim

Sevgi.

Annemlere iyi geceler dileyip odama çıktım. Emre'den mesaj vardı.

E: Napıyorsun ?

L: Oturuyorum öyle sen napıyorsun ?

E: Seni özledim. Yarın buluşalım mı ?

L: Kütüphanede çalışıyorum boş vaktim olmuyor.

E: Peki iyi geceler. Seni seviyorum.

L: İyi geceler.

Yeterince soğuk davranıyordum ama Emre hala ayrılmıyordu. Kalbini de kırmak istemiyordum. En kısa zamanda oturup konuşacak ve ayrılacaktım. Hatta yarın ayrılacaktım. Bunları düşünürek uyudum.

Sabah erkenden kalkıp güzel bir duş aldım ve kahvaltıya indim. Babam işe gitmişti ablam ve annemde beni bekliyorlardı. Konuşmayı pek sevmediğim için onları dinledim. Yine hangi komşudan bahsediyorlardı kim bilir ?

Annemlere haber verip evden çıktım. Daha erken olduğu için yürüyerek gitmeye karar verdim.

Ve aklıma yine Yunus geldi. Bugün de görecektim onu. Görünce heyecanlandığım tek insandı Yunus. Onu sevmekten korkuyordum. Aslında ben sevmekten korkuyordum. Bir insana bağlanmaktan, onu deli gibi sevmekten kaçıyordum. Daha önce kimseyi uğruna ölürcesine sevmemiştim. Sevmek, bağlanmak, aşık olmak bunlar bana çok uzaktı. Hoş aşkın olduğuna da inanmıyordum ya. Ben aşka değil sevgiye inananlardanım.

Bence aşk gelip geçer ama sevgi öyle değil. Sevgi bakidir. Aşk elbet bir gün biter ama sevgi bitmez. Bir insanı sevmek kolay şey değil. Bu zamanda herkes 'seviyorum' diyor. Oysa onlar sevmenin ne olduğunu bilmiyor.

Kütüphaneye girdim. Yine pek fazla insan yoktu. Burası her zaman böyle miydi ? Belki de ara bir sokakta olduğu için daha keşfedilmemişti.

Hacer anlanın yanına gidip yeni gelen kitapları sordum. Kitaplar merdivenin hemen yanında duruyorlardı. Tutkalı aldıktan sonra merdivenlere oturdum ve yırtılan kitapları onarmaya başladım.

Daha yeni başlamıştım ki Yunus gelip yanıma oturdu. Onun da elinde tutkal vardı.

''Hep böyle misin ?'' dedi.

''Nasıl?'' dedim.

''Böyle işte. Sessiz, sakin, konuşmayan bir tip misin?'' dedi.

''Genellikle.'' dedim.

''Neden?" dedi.

''Konuşacak bir şey yokta ondan.'' dedim.

''Bence var.'' dedi.

''O zaman konuşacak başka birisini bul.'' dedim.

''Ama ben seninle konuşmak istiyorum?'' dedi soru sorarmış gibi söylemişti.

''Ne konuşmak istiyorsun? Konuş ve daha sonra rahat bırak beni.'' dedim.

''Mesele sürekli düşünüyorsun. Neden?" dedi.

''Gerçekten bunu mu merak ediyorsun?" dedim.

''Evet, senin hakkında pek bir şey bilmiyorum ve bilmek istiyorum. En çok öğrenmek istediklerim arasında da bu var.'' dedi.

''Çünkü bu zamana kadar kime ne anlattıysam dinlemedi dinliyormuş gibi yaptı. Bende konuşmaktan vazgeçtim. Kendi içimde yaşıyorum her şeyi. İnsanlarla paylaşmak mantıklı değil. Çünkü insanlar fazla nankör. Küçükken böyle bir tip değildim. Yani senin dediğin gibi sessiz, sakin, konuşmayan. Bilmiyorum bende çoğu zaman bunu düşünüyorum ve dile getirmekten korkuyorum. Bu konuyu bu zamana kadar sadece seninle paylaşma cesareti buldum kendim de bu konuyu konuşmaktan hoşlanmıyorum. Büyüdükçe bu hale geldim sürekli kendimi eksik hissediyorum. Oysa eksik hissetmemi sağlayacak bir durum da yok. Ama ben eksik hissediyorum işte. Bir yarım kalınmışlık var. Hep bir tarafım eksik. Gece yastığa kafamı koyduğum an bir hüzün sarıyor. Yalnız çok yalnız hissediyorum kendimi. Ve sürekli olarak bir rüya görüyorum. O rüya aklımdan çıkmıyor.'' dedim.

Yunus'tan..

Ne diyeceğimi bilmiyorum ne tepki vereceğim bilmiyorum. Leyla yanımda ağlıyor ve ben ne yapmam gerektiğine karar veremiyorum. En sonunda elimi omzuna koyup kendime çektim. Kafasını göğsüme yaslayıp ağladı. O ağladı ben dinledim. Ne kadar süre öyle kaldık bilmiyorum.

''Yunus?'' dedi en sonunda. İlk defa bu şekilde seslenmişti bana. Ne de güzel söylüyordu adımı. İsmim onun dudaklarından dökülünce melodi gibi geliyordu kulağıma.

''Efendim?''

''Ben çok teşekkür ederim yani beni dinlediğin için. Ve..''

''Merak etme konuştuklarımız aramızda kalacak.''

''Tekrar teşekkür ederim. Sanırım sana bir gömlek borçluyum.'' dedi gömleğimi işaret ederek.

Gözyaşlarıyla ıslanmıştı gömleğim. Ona bakıp sadece gülümsedim. Ve o da ıslak gözleriyle bana bakıp gülümsedi. O an anladım ben bu kızı seviyordum. Hem de deli gibi..