Seni Seninle Sevdim

Yunus.

Düşüncelere dalmış kitapları yerleştiriyordum. Kitaplar bittikten sonra kahve almaya gittim. Ortalıkta görünmüyordu. Yani o çocuk daha adını dahi bilmiyordum.

Kahveyi aldıktan sonra cam kenarına gidip oturdum kütüphane de pek kimse yoktu. Dışarıyı seyrediyorum ki yanımda bir hareketlenme oldu ve o tarafa döndüm. Yine gelmişti işte. Bu defa nasıl sinirlerimi bozacaktı kim bilir ? Hiçbir şey demeden önüme döndüm.

''Yunus.'' dedi.

''Anlamadım?" dedim.

''Yunus diyorum.'' dedi.

''Bende anlamadım diyorum.'' dedim.

''İsmim Yunus.''

Sonunda adını öğrenebilmiştim. Sakin görünüyordu bende sakin kalmaya özen göstererek ''Bende Leyla.'' dedim.

''Biliyorum.''

''Nerden biliyorsun?"

''Ee yani şey o gün Emre sana seslenirken duymuştum.''

''Hmm anladım.''

''Evet.''

''Sana bişey soracağım?"

''Tabi.''

''Dayımla aranızdaki sorun ne?"

''Boşver neyse bu kadar mola yeter.'' dedi ve gitti.

Zaten her zaman bir şeyleri yarım bırakıp gidiyordu. Deli gibi merak ediyordum neydi bunların sorunu. Ne dayım cevap veriyordu ne de Yunus. Elbet öğrenecektim..

Yunus'dan..

Düşünceli görünüyordu acaba ne düşünüyordu ? Zaten hep düşünürdü pek konuşkan bir tip değildi. Kitapları bitirip kahvesini aldıktan sonra pencere kenarına geçip dışarıyı izlemeye başladı. Bende onu..

Çok güzel bir kızdı bir o kadar da masum. Duru bir güzelliği vardı. Onu tanımayı çok istiyordum fakat onu tanıdıkça canım yanacak gibi hissediyordum.

Daha önce hiçbir kıza karşı böyle hissetmemiştim. Leyla'ya karşıda bir şey hissediyor muydum bilmiyorum. Aslında hissediyordum ama hissettiğim şeyin adını bir türlü bulamuyordum.

Onu her şeyden herkesten kıskanıyordum. Emre o gün elini tutunca deliye dönmüştüm. Onu tüm kötülüklerden korumak kimseye göstermemek istiyordum.

Neydi bu ? Aşk mı ? Hayır ben aşık olamazdım. Ben kimseye bağlanamazdım. Kızlar aşkı hak etmiyordu. Onlar ne anlardı aşktan, sevgiden ? Duygusuzun tekiydi hepsi.

Aslı'nın yaptığı şeyden sonra tüm kızlardan nefret eder olmuştum. Kardeşim dediğim insanı onun yüzünden kaybetmiştim.

Ama Leyla'dan neden nefret edemiyordum ? Leyla Leyla Leyla. Ne de güzel bir isimdi böyle. Başkasının ağzından onun ismini duymak bile çıldırtıyordu beni. Kahretsin neler oluyordu bana ? Bu ben olamazdım.

Leyla'dan..

Kütüphaneden çıkıp durağa doğru yürümeye başladım. Hava çok güzeldi ve karanlık çökmek üzereydi. Hafif bir rüzgar vardı. Yürüyerek eve gitmeye karar verdim.

Bir sürü insan geçiyordu yanımdan ve bende onları inceliyordum. Her zaman insanların yüzlerine bakıp neler düşündüklerini neler hissettiklerini tahmin etmeye çalışırdım.

Bazıları çok mutlu gözüküyorlardı bazıları ise oldukça kederli. Acaba bugün neler yaşamışlardı ? Mesela bu kız neden bu kadar mutluydu ve bu çocuk neden bu kadar kederli gözüküyordu ?

Karşıdan gelen birini Yunus'a benzettim ve ondan sonra birçok kişiyi de. Neler oluyordu ? Hayır hayır. Onu sevmeye başlamış olamazdım. O çocuk çok ukala bir insandı ve ben ukala insanlardan nefret ederdim.

Bu düşünceyi hemen kafamdan silip eve doğru daha hızlı gitmeye başladım. Eve varınca nefis kokular gelmeye başladı burnuma. Annem üstümü değiştirip yemeğe gelmemi söyledi. Üstümü değiştirdikten sonra elimi yüzümü yıkadım ve sofraya oturdum.

Ne de acıkmıştım böyle ? Bugün hiçbir şey yemediğimi fark edip yemeğe yumuldum. Yemekten sonra hep birlikte televizyonda bir program izliyorduk ki aniden aklıma yine Yunus geldi.

Dalmış onu düşünüyordum ve en sonunda kendime geldim. Kafamı kaldırınca annemle göz göze geldik. Yine hüzünle bakıyordu bana. Her zaman böyle bakmazdı ama ben ne zaman dalsam annem yada babam bu şekilde bakıyordu bana. Anlamıyordum. Neden böyle bakıyorlardı ki bana ?