surfer

kampvuren en leren kennen

We liepen samen terug naar het kampvuur. De andere wilde net gaan zingen, geloof ik want George, zo heette hij toch?, pakte de gitaar van Niall af. Wat een boze blik van Niall opleverde. Wanneer ze zagen dat ik ook erbij ging zitten. Zag ik dat Niall een glimlach trok. Maar, hij had ook een beetje een ondeugend gezicht.

‘Heb jij misschien nog wat chips en, superduper toevallig, marshmallows in je huis liggen? ‘ Iedereen begon te lachen. Louis probeerde uit te leggen dat Niall altijd honger heeft. Ik begreep het al en stond meteen op om wat eten en drinken te halen. Ze keken me een beetje onbegrijpelijk aan. ‘ Ik ben zo terug.’ Nu keek ik Niall aan. ‘Wil je even helpen tillen?’ “The boys” begrepen nu wat ik wilde doen.

Niall sprong meteen op en we liepen samen naar mijn strandhuisje. Eigenlijk was er bijna niemand ooit in mijn huis geweest behalve mijn ouders vòòrdat ze stierven. Dus het voelde een beetje awkward. Maar, hij leek mij wel aardig dus hij zou vast niks zeggen van de kleuren van het behang, hihi.

‘Je bent best stil.’  zei Niall. ‘Ben je altijd zo stil of ligt het gewoon aan mij?’

‘Oh nee, het ligt niet aan jou. Ik ben met mijn hoofd even ergens anders.’ We waren intussen bij mijn huis aangekomen. Ik liep voorop door het huis naar de keuken. Ik had voor ruim een maand snacks gekocht dus er was genoeg om dagen met z'n allen van te eten. Ik gaf Niall een hele stapel zakken marshmallows waardoor je zijn hoofd net nog kon zien. Ik nam ook een behoorlijke stapel zakken chips mee naar buiten.

Toen ik alles buiten had neergelegd rende ik nog snel even naar binnen om drinken te halen. Ik nam maar een aantal flessen cola mee. Ik rende weer met de flessen terug. Wanneer ik eindelijk zat, waren er 2 zakken chips op en (slechts?) de helft van één zak marshmallows was opgegeten. Ze vonden het duidelijk lekker. Ik kreeg wel een beetje het gevoel alsof ik alleen voor het eten erbij mocht zitten. Ik bedoel, ik zat net, en vervolgens wordt er meteen gevraagd of ik wat eten kon pakken.

Het zou nog een zware nacht worden met zulke vreetzakken hier. Een paar uur later waren ze allemaal vol en was alles allang op. De bodyguards waren in de auto verderop gaan pitten dus we moesten maar even schreeuwen als we hen nodig hadden. ‘Zin in een slaapfeestje?’ hoorde ik mezelf ineens zeggen. ‘Ik dacht dat je het nooit zou vragen!’ zeiden ze allemaal in koor wat ons een lachbui op leverde.