Chapter 6

5 1 0
                                    

Chapter 6

"Please take care my heart...."

I cannot contained the emotion lingering on myself as my tears started to fall down to my cheeks. I was still in great awe as I received a good news that I finally have a heart donor. But, this news turned out to be a bomb exploded on my face as I found who sacrificed her own life just to prolong mine.

I am still sitting in the chapel as I tried to digest everything happening. My parents was very happy as they heard the news that someone. They were happy as they told me that a terminally patient were found to be compatible as my donor. They said that my donor specifically ask to donate her heart to me. Little did I know that the donor who willingly gave up her life is the one who made me realize the beauty of life as long as I hold unto it.

Unti- unti nang nababasa ang papel na aking hawak dahil sa hindi maampat na pagpatak ng aking luha. The person who silently listen to my story and agony is the person who gave her life to me. Impit akong umiiyak habang inaalala ang maikling panahon na kami'y nagkakilala sa maliit na kapiya na ito ng ospital. She became my sister and a friend as I fight my illness. She always told to keep my faith and just believe that someday ay may taong tutulong sa akin para gumaling. I keep on sobbing as I reminisce all the time we shared together...

"Frances.."Naririnig kong may tumatawag sa akin habang mahinang niyuyog ang aking balikat. Minukat ko ang aking mata at sumalubong sa akin ang mukha ni Sir Kennedy. Nanlalaki ang aking mata dahil sa halos magkadikit na ang aming mga mukha.

"S-sir?" Natutop ko ang aking mga salita habang nakatingin sa mukha ni Sir Kennedy na ngayon ay mumunting mga ngiti sa kanyang mga labi habang nakatingin sa akin.

"Sorry, naabala ko pa ata ang paghihilik mo." natatawang kuwan niya.

Nanlalaki ang aking mata ahabang inaalala kung bakit kasama ko ang lalaking ito at nasa kotse pa rin nya ako. Marahas ko syang itinulak nang malaala ang nangyari at dahil na rin sa kanyang sinabi.

"Excuse me, Sir!, I never snore on my entire life!" I exclaimed as I watched him laughing because of my reaction.

"Hindi daw, e ang lakas lakas nga, akala mo ay barako ka kung maghilik."

Napapikit na lamang ako ng mariin habang pinapakinggan ang kanyang pagtawa. Bumaling ako sa kanya at tinitigan siya ng masama.

"Anyway, Parating na magto-tow nitong sasakyan. Sobrang lakas ng ulan kagabi at baha ang ilang kalsada kaya ipinagpabukas na lang nila ang pagpunta dito, Hindi rin kase kaya ng mekaniko na ayusin itong sasakyan dahil parang may piyesang papalitan."Mahaba niyang paliwang habang ako'y nakakatitig sa kanya.

Napabuntong hininga na lamang ako, dahil alam kong wala na rin naman akong magagawa. Malakas ang ulan kagabi kaya napagdesisyonan na lamang ni Sir Kennedy na magpalipas ng gabi dito sa sasakyan. Malayo pa kami sa town proper at masyado na ring malayo kung babalik pa kami. Idagdag pa na malakas ang ulan kaya napilitan na rin akong sumangayon. I already texted my parents as they keep on calling me, pero since malakas ang ulan at medyoo liblib na lugar ang aming natigilan ay nahirapan akong makipapag usap. I just texted them that I was fine and I'm with my colleagues at baka kinabukasan na ako makauwe. I didn't told them that I was stock with my senior in his fucking car in the middle of nowhere. Alam kong mag-aalala lang sila at baka kung mapaano pa sila sa pagaalala kaya mas minabuti na lamang na hindi ko sabihin.

"Nagugutom ka na ba?"

"Hindi pa ba tayo makakaalis"

"Pwede na?" malakas kong singhal sa kanya dahil sa kanyang sinabi.

Naabot mo na ang dulo ng mga na-publish na parte.

⏰ Huling update: Aug 17, 2020 ⏰

Idagdag ang kuwentong ito sa iyong Library para ma-notify tungkol sa mga bagong parte!

Borrowed HeartsTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon