ölümün kütüphanesi | kısa hikâye

II

"Ding, dong! Ding, dong!"

Zili çalmamla ayak seslerini duymam bir oldu. Yavaşça gözümün önüne gelen kahküllerimi düzeltip beklemeye başladım. Saçlarım omuzlarımda ve siyahtı, yeşil gözlerim ve beyaz tenimle güzel sayılırdım. Kapının açılmasıyla şaşkın bakışlarla yüzümü inceleyen adama baktım.

"Ah, Bayan V. Bu sabah erken gelmişsiniz."

"Biraz öyle oldu." Çekindim.

"İçeri gelmek ister misiniz, kahve ikram edeyim?" Teklifi karşısında gülümsedim, kahve aşığı olduğumu biliyordu.

"Olur."

Askıya montumu astım ve çantamı elime alarak salona geçtim. Bay M, kahve yapmak için mutfaktaydı. Çantamdaki kitapları çıkartıp incelemeye başladım. Bay M için getirmiştim.

Aslında kitaplarımı birilerine vermekten hoşlanmazdım, onlara ruhumu açıyor gibi hissederdim. Fakay Bay M'ye ruhumu açalı çok olmuştu. O yüzden bu kadar rahattım.

Elinde iki kupayla gelen Bay M'yi farketmemle kafamı kitaplardan kaldırdım. Uzattığı kupayı alıp teşekkür ettim. Kendi kahvesinden bir yudum alıp karşımdaki koltuğa oturdu. "Afiyet olsun."

Kısaca teşekkür edip elimdeki kitapları uzattım. "Bunları senin için getirdim."

"Teşekkür ederim." Elimdeki kitapları alıp incelemeye başladı. Siyah kapaklı kitabın sayfalarını karıştırırken şaşkınlıkla kafasını kaldırdı. "Kitap yarıya kadar yazılmış, yarıdan sonraki sayfalar bomboş, bunun bir sebebi var mı?"

"Kitabın ana karakteri genç bir kız. Kız, kitabın yarısında yaşadığı kötü şeylere dayanamıyor ve intihar ediyor, kaderinin bileklerini kesiyor. Yazarda bunu belli etmek için öldükten sonraki sayfaları boş bırakmış.  Eğer yaşasaydı o sayfalar dolu olacaktı ama o kaçış yolu olarak ölümü tercih etti."

"İntihar hiçbir zaman bir kaçış yolu değildir, Bayan V." Ciddiyeti sesine yansımıştı.

"İntihar, geçiçi sorunların kalıcı çözümüdür, bayım."