"Tanrım biraz gökkuşağı lütfen kendi siyahlığımdan kurtulacağım". (Sevgilerimle) İlayda Demirel Bulunduğum yer hiçlik mertebesine girmeyecek kadar sessiz ve bir o kadar da kimsesiz. Artık beni birilerinin anlamasını beklemediğim, sadece canımı yakan insanlardan intikam almak istediğim ve bunun için içimdeki canavarla karşı karşıya kaldığım, beni bu karamsarlıkdan çıkarıcak birini göremediğim tuhaf bir yerdeyim şimdi. Adına boşluk desem elimden tutmak isteyeni bu boşlukda hiçe sayacak gibiyim aslında. Ne yazık ki böyle de değildi, adına ne boşluk diyebiliyordum ne de yalnızlığın verdiği o aptal pisloloji. Yaklaşık birkaç aydır yalnızım ve bunun tek iyi tarafı 'yaratıcınla tanışmak istemen' evet sürekli ölmek istiyorsun artık bahane bulamayıp kendinle başbaşa kaldığında hırsını vücudundan alıyorsun ve bu senin dışardan süslediğin en güzel yalanın haline gelebiliyor. Kendi ellerimle kendimi öldürebilirim sadece o aptal boşlukda sonsuza dek yalnız kalmak istemiyorum. Hayatım tüm renkleriyle siyah. Tırnaklarımla kendi benliğimi kazıyorum ve yine kendi benliğime ulaşabilmek için neden ulaşabildiğim tek yer gri hani nerde benim beyaz rengim ? Sanırım kaybolan kendi benliğimi aramakdan tırnaklarımla kendimde izler bırakmakdan vazgeçmeliyim. Tek bir renk kendi benliğimi tamamlamaya yetmeyecek gibi, sanırım birinin gökkuşağının üstüme kusmasına ihtiyacım var yoksa bu siyahlık bir başkasının mavisiyle kapanmayacak.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bir Sosyopatın Günlüğü
ChickLit"İlk başta normal biriymiş gibi gözükebilirler ama hiçkimse içlerinden biriyle arkadaş olabilecek cesarete sahip değiller"
