Hurt So Good

Prologue

"I can't find words." halakhak kong sabi at nagsitawanan sila. "I know I'm kinda crazy when I knew that I can't love you. But now, I feel like its safe even my heart is lock." sabi ko habang sinasabi ang vows ko para sa kaniya.

"You know its hard to believe that all my life, she's the first one who taught me this love that I'm giving to you. Thanks to her." sabi ko at tinignan ang babaeng nakangiti at nakatayo.

"I will love you no matter what happen and I will be happy for us. I will try my best too, to be a good husband and father to our sons and daughters." sabi ko nang pinahid ko ang mga luha niya.

Mas naalala ko ang luhang bumuhos saakin bago siya mawala at iwan ako. Masakit saakin ang malaman lahat ng panlolokong ginawa niya. Para akong tanga kakaisip kung paano ako nahulog sa patibong.

Kasalanan ba talaga niya? Kasalanan ko ba?  Nagmahal lang ako, nagmahal lang din siya. Pero bakit ang daya ng tadhana para sabihin sa kaniyang iwan at lokohin ako ng ganoon katagal?

"Dy, I know its still hurt but I hope I can take all the broken pieces into one in your heart. Alam mo bang habang sinusulat ko ang vows na ito umiiyak ako? Nagsisi ako, dapat pala hindi ko pinilit. Dapat pala hinayaan na muna kita mag desisyon, pero natakot akong ireject mo ko uli Dy." sabi niya habang mabilis ang buhos ng luha kaya naman kumuha ako ng tissue at ibinigay sa kaniya.

"Sana nga ganoon lang kadali Dy, its hard to adjust too. Naisip ko kung paano kung nakatali na saakin si Dylan? Ipagpapalit niya kaya ako?" halakhak niyang sabi at tumawa si Mama.

"Nakatali na 'yan sa'yo Hija, hindi na 'yan." sigaw ni Mama at nagsitawanan sila.

Tumawa rin ako at tumingin muli sa kaniya.

"I will love you Dylan, As much as she loves you before. I will do my best to be a better wife and mother. In richest or poorer, in health or sickness, I've love you always." sabi niya.

"You may Kiss the bride." sabi ng Judge at tinanggal ko ang belo niya at dahan dahang dinampi ang aking labi sa kaniya at hindi naman nagtagal.

Tumulo ang luha ko.

I wish this is you, not her.

-------

"Congratulations." sabi ng isang pamilyar na boses na ngayon ko uli narinig.

Tumango ako at uminom ng tubig nang matapos na akong kumain.

"Sila Mama?" tanong ko.

"Kumakain pa." sabi niya.

"Pwede ba tayong mag usap?" tanong niya at nilingon ko ang asawa ko.

"Sure." sabi niya at tumayo ako.

Lumabas kami sa reception at pumunta kami sa labas. Bumuga siya ng hininga habang naglalakad kami papuntang fountain.

"Are you okay?" tanong ko.

Walang imik at patuloy lang siyang naglalakad.

"I'm surprise." panimula niya nang mahinto kami sa harap ng fountain at hindi tumitingin saakin.

"You gave me an invitation." sabi niya habang hindi parin tumitingin.

"Akala ko nga hindi ka darating." sabi ko at tumingin sa fountain.

"I'm sorry." sabi niya.

"I'm okay now, its hard at first pero sana ikaw rin. Sana okay ka na rin, kasi kung hindi..." naputol ang sinasabi ko ng makita ko ang pagtulo ng luha niya sa gilid ng mata ko.

"Kasi ano?" tanong niya.

"I won't forgive myself." sabi ko.

"Tama rin si Tito, Dylan. Were not meant. Were just... We have to keep seperate to each other." sabi niya at pinunasan ang nagbabadya pang luha na tumulo.