คุณชายตัวร้ายกับยัยตัวแสบ ภาคตะลุยแดนมักเกิ้ลแห่งอาคเนย์

ตอนที่เจ็ด

“นายจะทำยังไง? นี่นายคงไม่พูดว่าจะขอค้างที่นี่หรอกนะ ถึงที่นี่จะมีห้องพัก แต่นายอย่าลืมว่านายนอนห้องที่ไม่มีแอร์ไม่ได้ ”

“ก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะต้องค้างสักหน่อย” หนุ่มผมสีแดงแสยะยิ้ม “ก็แค่เล่นอะไรนิดหน่อย หมั่นไส้มันมานานละ แถมทำท่าชวนจิ้นกับนายเรื่อยเลย ต้องให้มันรู้ซะบ้างใครเป็นใคร นายก็รู้นี่ ฉายาของฉันน่ะ มารร้ายเพลย์บอยแห่งเชียงใหม่ เชียวนะ”

แพทริคถอนหายใจ ดูท่าทางเพื่อนของเขาที่เคยอยู่สงบๆ นี่เริ่มมีแผนการร้ายกาจอะไรขึ้นมาอีกแล้ว

เสียงหมาหอนร้องโหยหวนชวนขนลุกแสดงถึงอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ หนุ่มสาวที่นี่ยังเพิ่งเสร็จจากอาหารค่ำไปไม่นาน เว้นแพทริคที่ได้ยึดหลักไม่ทานอาหารหลังหกโมงเย็นอย่างเคร่งครัด และเลี่ยงเนื้อสัตว์ ส่วนจูนคงนั่งตอบข้อความ เล่นอินเตอร์ไปตามประสา ไม่นาน เขาก็ได้ไอเดียอะไรบางอย่าง และพิมพ์รูปภาพหน้าผีออกมาเป็นกระดาษอาบมันหนึ่งแผ่น และขวดโหลหนึ่งใบ

“ฉันว่ามุขนี้เด็ดสุดๆ” จูนยิ้มข้างเดียว

“นายจะทำอะไร?”

“ฉันจะทำเจ้าซีดนั่นหัวโกร๋นด้วยวิธีของฉันล่ะ” หนุ่มผมสีแดงจงใจทำอะไรบางอย่างกับโหลแก้วใส จนได้ ขวดโหลที่เหมือนใส่ศีรษะมนุษย์ซอมบี้ลงไป แพทริคขมวดคิ้วแสดงสีแหน้าแหยงอย่างชัดเจน

“แค่นี้ใช่มั้ย”

“ไม่ๆ นี่มันเด็กๆ ไป นี่ไง” นายตัวร้ายหมายเลขสองชูก้อนซุปขึ้นมา

“คนอร์?” หนุ่มหน้าสวยเริ่มเดาทางว่าเจ้าเพื่อนของเค้าจะไม้ไหนต่อกรกับแขกผมบลอนด์อีก

“ฉันจะต้อนรับคุณชายตระกูลสูงส่งนั่นอย่างดี” เขายิ้มฟันขาววาววับ “ส่วนนายน่ะ แค่อย่าไปเอี่ยวกับมันมากนัก เดี๋ยวลูกหลงขึ้นมา คงลำบากทั้งบาง”

เดรโกหน้าหงิดหน้างอ แม้จะเข้าใจเรื่องราวภายหลังที่เฮอร์ไมโอนี่มาเล่าให้ฟังและก็ทุกอย่างจบลงแล้ว แต่อารมณ์เคืองโกรธก็ยังมีอยู่ เขารู้สึกว่าพอมาอยู่ที่นี่ เหมือนโทรลโง่งั่งที่ไม่รู้อะไรสักอย่างแบบนั้น ก็อดทึ่งในความใจเย็น รอบคอบของแพทริคไม่ได้ ถ้าไม่มีแพทริคก็คงวุ่นวายกว่านี้ ถึงจะไม่ชอบหน้า แต่ต้องยอมรับว่าหมอนี่มาช่วยเขาทุกๆครั้ง