Matapos magising sa tatlong buwang pagka-comatose si Charlie ay hindi niya alam bakit tila kulang na ang pagkatao niya kahit na hindi naman siya na walan ng memorya.
Iyong mga lumipas na buwan ay parang lumipas na taon sa puso niya dahil sa kakulang...
Love— ito na ata ang pinakamakapangyarihan na bagay sa mundo.
Parang pag meron ka nito lahat magagawa mo, lahat makakaya mo at lahat titiisin mo, pero syempre madami ring kapalit ang pagmamahal.
Katulad na lang pag na wala ang taong mahal mo, pwedeng bumalikrad ang na raramdaman mong pagmamahal sa paghihigant, pagkagalit at iba pang masamang pag iisip.
Madami talagang kayang gawin ang pag-ibig, kaya nitong baliktarin ang emosyon mo sa isang iglap.
Depende na lang sayo kung pano mo kokontrolin ang pag-ibig at emosyon mo, pwede mong gamitin sa mabuti at pwede mo rin magamit sa paghihiganti.
Well, para sa'kin dahil sa pag-ibig na kayanan namin ang lahat ng pagsubok at nanatiling magkasama hanggang ngayon.
Madami kaming natutunan mula rito at hanggang ngayon may bagay pa rin kaming nakukuha mula rito, katulad na lang ng bagong pagmamahal na nararamdaman ko.
Pagmamahal sa mga anak ko.
"Mommy ti ate andun!" Turo ni Julienne sa malaking puno sa parke. Umupo ako para mapantayan siya at punasan ang mukha niya na puno ng amol.
"Okay sweetie, magstay ka muna dito kasama ni daddy at baby Reyly, susunduin ko si ate okay?" Tumango siya at tinawag ko naman si Kei na buhat ang bunsong anak niya.
"Tawagin ko lang si Lucille, bantayan mo muna ang mga bata," sabi ko at hinatid si Julienne kung saan nakaupo ang papa niya.
"Andoon na naman 'yun sa likod ng puno," sabi ni Kei at nagkamot ako ng ulo.
"Kulit ng anak mo mana sayo, bantayan mo 'yang dalawa kung hindi malilintikan ka sa'kin." Pinanlakihan niya ko ng mata at sumenyas.
"Shh— watch your words nasa harap ka ng mga dalaga ko ayokong lumaki sila na amazona katulad mo."
Aba nangasar pa nga, humanda sa'kin 'to mamaya lalamugin ko siya ng halik at pagmamahal char.
Hindi ko na lang siya inintindi at pinuntahan na ang panganay kong anak sa likod ng puno kung saan kami lagi nagkikita ni Kei noon, paborito niya itong pwesto sa hindi ko malaman na dahilan at ito nga parati siya andito at nagbabasa ng libro.
Seven years old na siya this year at masasabi kong lumalaki ang anak ko nang sobrang maganda, para siyang si Lucille sa paborito kong nobela kaya nung ipinanganak ko siya Lucille ang ipinangalan ko sa kaniya.
"Lucille anak?" Tawag ko sa kaniya ngunit ng silipin ko siya sa likod ng puno ay tumambad sa'kin ang isang bata na may asul na mata at kulay pulang buhok.
Nakasandal siya sa puno at tulog na nakadantay ang ulo ni Lucille sa kaniya, na kita niya ko at biglang sumenyas sa'kin ng,
"Sshh— natutulog po siya," bulong niya at na pangiti ako ng malapad parang kilala ko ang batang 'to.
"Anong pangalan mo?" Bulong ko sa kaniya at ngumisi siya ng malaki.
"Argus po," at doon alam kong may panibagong kwento na naman mabubuo sa panahon na 'to.
I think we don't meet people by accident. They are meant to cross our paths for a reasons.
End
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
RE:incarnationTrilogy
Re:Told is a part of the series RE: but you can read it as a stand-alone novel. Feel free to read it guy's, hope you like it.
AN: Thank you for supporting this Trilogy guys, if you have some question iwan niyo lang sa comment section at sasagutin ko 'yan.
Para sa lahat ng mga readers ko, thank you so much po, first time ko lang subukan 'tong monarch theme and Isekai kaya if nalilito kayo sowi na agad.
NOTE: Angel Killian Kei or also known as Marshall is a time traveler and reincarnated.
Every time na mamatay siya ay mabubuhay ulit siya in different year, hanggang sa mahanap niya si Charlie or si Ellis. Para sa na medyo nalilito you can read Re:Write.
