Olmadı hiçbir zaman.
Kapı gıcırtılarına kesildi kulaklarım,
Bir daha duyamadım.
Gelmeyeceğini bile bile dinledim yalanlarını.
Olmadı.
Olamadı.
Ağır geldi bu hayat yokluğunda,
Açmaz oldu çiçeklerin en güzeli.
Geçmedi o martı bir daha üstümden,
Hapsoldum kaldım bu şehirde.
Olmadı.
Neler duydum hak etmediğim,
Açamadım içimi kimseye
Seni görürler de çıkarırlar oradan diye.
Olmadı.
Tanıyamadı kimse beni sen gibi,
Sen de duymadın kendimi anlattığım sesimi.
Duysan gelirdin, terini silerdin ecelle boğuşan bu kadının.
Bir kurşunla sonunu imzalardın hayatının.
Geceleri yıldızları izlemez,
Günleri aylak aylak geçirirdin.
Ayrılmazdın bir dakika olsun yanı başımdan,
Ölene kadar beklerdin.
Öperdin saçlarımdan, dudaklarımdan, yanaklarımdan,
Okşardın başımı bir çocuğa dokunur gibi.
Olmadı.
Yapmadın, yapamadın.
Çünkü hiçbir zaman benim için nefes olamadın.
Ben de senin için nefs olmaktan öteye geçemedim.
Sen her zaman bildiğini okudun, değişmedin.
Gittin.
Dedim ya,
Olmadı.
Olabilecekken olmadı.
Bir sigara aradım dudaklarımda, yoktu.
Geceleri merak ettim alkolün damarlarımdaki macerasını.
Reddettim bakmaya dünyaya, sildim attım tüm âşıkları.
Yoktu hiçbir şey.
Sen de yoktun.
Olmadı.
