7.Bölüm - Ahh Acılar...

47 4 0
                                    

Selam kuzen diyerek yanımıza yaklaştı,demekki Selim'in bahsettiği kuzeni Selindi ve anladım ki hayat beni adeta acı çekmeye yönlendiriyor. Selimle vakit geçirmekten çok haz alıyordum ama artık bir engel vardı..Selim'den izin aldım ve evin yolunu tuttum, hiç birşey düşünmek istemiyordum. Sadece eve bir an önce varmayı düşünüyordum. Bir an önce varayım ki delicesine acı çekeyim. Gözlerimden akan her bir damla yaş sel olup boğsun bedenimi istiyordum. 

Eve vardığımda direk odama çıktım kapıyı kilitledim ışığı kapatıp yatağıma geçtim. Aydınlık ortamları pek sevmezdim bunun için karanlığı tercih ederdim. Sanki karanlık acılarımı biraz olsun anlıyor gibi. Acıya alışmış olan ruhum her saniye çevremdekilerden darbe alıyordu ve artık dayanamayacak hale geliyordu. İnsanın ailesi bile mutsuz ediyorken hiç tanımadığı birine nasıl güvenebilirdi ki ? Gözlerimi kapattım içimdeki beni dinledim,içim benimle aynı düşüncedeydi

"Git bazen en iyi seçenek gitmek ve vazgeçmektir. Kalmaya bir neden bulamadığımdan değil kendime esaslı sebeplerim olduğundan git" diyordu. Anlıyorum ki artık ruhumda bedenimde o kadar alışmış ki acılara her biri bir yandan dürtüyor doğru yöndesin diye. Aslında bu beni biraz olsun mutlu ediyor çünkü insanların bile senin arkanda durmadığı halde ruhumun ve bedenimin benimle olması hoşuma gitmiyor değil.

Ben bu hayatı istememiştim, kalbimin kırılmasından,yarım kalmasından,yarı yolda bırakılmaktansa yalnız kalmayı tercih ederim.


Eğer acılarım beni büyütseydi benim şuan bu eve sığmamam lazımdı. 

Kalkıp ışığı açtım ve aynaya baktım. Hayır Gizem bu sen değilsin diyordu gözlerim. Kalbim ise Hayır Gizem sen busun diyordu. Aklım karışmıştı tek çare uyuyup sabahı beklemekti,zaten tek bir mesaj bile yoktu telefonumda. En iyisi telefonumu kapatıp güzelce dinlenmekti.

Hayat KavgasıHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin