Hayat Kavgası

3.Bölüm - Acı Gerçek

Tahmin ettiğim gibi bu çığlık Zehra'nın çığlıydı. Beni uyandırmanın tek yolu çığlıktır,fakat pek uyanacağımı da sanmıyorum... Her neyse gözümü açtım ve Zehra başucumdaydı. Zehra her şeye rağmen kıpır kıpır bir insandır onu tanıyıp ve sevmeyen insana aptal denilebilir. Zehra da bugün bir halsizlik ve suskunluk vardı. Evet onda bugün bir durgunkuk vardı,ama neydi bu onda ki suskunluk? Gözlerini gözlerimden ayırarak göz kapaklarını kapattı yutkundu

- " Kardeşim bugün okula gitmesek kendimi pek iyi hissetmiyorum."

Bu soru tam da yerine denk gelmişti. Benimde yataktan çıkasım yoktu bıraksalar güzellik uykusuna yatardım.

- " Olur balım zaten benimde okula gidesim yok,uyuyalım birlikte akşama kadar. "

Bu cevabım sanırım Zehra'yı sinirlendirmişti. Aceleci ve sinirli bir tavırla yorganı üstümden çekti 

- "Hemen giyiniyorsun kendine çeki düzen veriyorsun ve aklındaki o lanet ismi hemen çıkartıyorsun. Aşağı iniyorum Gizem sadece 15 dakikan var! "

Ben ve 15 dakika diyerek hazırlanmaya başladım. 15 dakikada bu hayattan bezmiş halimi düzeltmek oldukça imkansızdır.. En azından bir yarım saat lazımdı hazırlanmam için...Düzleştiricimi açtım ısınmasını beklerken hemen üstümü giyinmeye başladım. Allahtan ki kıyafetlerim hemen hazırımdaydı.. Saçımı düzleştirirken aksilik ya acele işe şeytan karışır derler ya tamda bana uygundu.. Elimi yaktım ve canım çok acıyordu. Hemen krem sürdüm ve devam ettim. Saçım bittikten sonra bir rimel bir allıkla makyajımı kapattım. Hemen aşağıya indim ve Zehra beni bekliyordu. Anneme bugün okula gitmeyeceğimizi işlerimizin olduğunu söyledim ve şaşkınlıklar içinde kaldım. İzin vermişti,sanırım Zehra bir şeyler sallamıştı. Evden çıktık ne yapsak diye kararlaştırırken yağmur çiselemeye başladı. Bu durumda dışarda durmamız pek doğru olmiycaktı. Hemen yakınlardaki cafeye girdik. Oturduk bir çay ve kendimize birer pasta söyledik. Benim tercihim frambuazlıydı.. Öyle ballandıra ballandıra yiyordum ki o an hiç bişey düşünmüyordum..

Birden bire içime acı oturmuştu. Dudaklarım soğuktan üşümüşcesine titriyordu ve nefes alamazcasına yutkunuyordum. Gözlerim doldu ve ağzımdan çıkan tek kelime yazıklar olsundu... 

Zehra şaşkınlık içindeydi,delirdiğimi falan düşünüyordu ve olayı çözmeye çalışıyordu. Sağına soluna bakındı ve benim gördüğümü oda gördü. Oda şaşkınlık ve sinirle beni sakinleştirmeye çalışıyordu. Tabii sakinleşmeyeceğimi bildiği için her zaman yaptığı şeyi; beni kendime bıraktı. Sessizce beni bekledi. Sakinleşmemi bekleyip birşeyler konuşmamı istiyordu sanki. Gözümden tek bir damla yaş... Acaba acıdan mı yoksa sinirdenmiydi bu damla. Bir süre sadece bekledim ve olayı tam anlamıyla yedirmeye çalıştım. Sanırım artık tükendim.