Hayat Kavgası

8.Bölüm - Vazgeçmek

Sabah kalktığımda ölü gibiydim.Sanırım gerçekten her şeyden sıkılmıştım. Dersin başlamasına tam tamına 15 dakika vardı ve ben bu halimle bırak 15 dakikada hazırlanmak 1 saatte bile hazırlanamazdım .Aşağı inip anneme okula gitmeyeceğim dememe bile üşeniyordum. Telefonumu açtım, bir mesaj vardı. Tabii ki de Zehra'dandı. Çok mutlu olduğunu söylüyordu adına çok sevinmiştim hemen mesaj attım:

-Yavru bugün gelemiyorum kendimi iyi hissetmiyorum idare edersin öptüm. 

Ardından anneme mesaj attım:

-Yataktan kalkamıyorum bugün okula gitmeyeceğim anne lütfen izin ver aşağı inip sana söylememe bile halim yok sen düşün artık lütfeeeeen!!!

Bir süre bekledim annemden ses yoktu. Eğer izin vermeseydi direk yukarı çıkar zorla okula yollardı...

sonrasında telefonumu kapatırken telefonum çaldı arayan Selim'di. Açmak ve açmamak arasında kalırken aramayı kesti. Artık o kadar tiksiniyodum ki ama lanet olsun şu gönlüme söz geçmiyordu. Şu lanet gönlüm defalarca kırılmasına,yaralanmasına rağmen tekrardan aynı hataları yapıyor ve vazgeçmiyordu. Bugün benim günümdü. Okula gitmemiştim... Ya evde depresyonik bir ruhla ağlayacaktım yada her şeyi siktiredip dışarı çıkacaktım. 

Dışarı çıkıcaktım tabi ki. Bugün benim günümdü ulan. Yemişim etrafımdaki gereksiz insanları yemişim benim canımı acıtan insanları. Kimse beni üzemezdi kimse benim canımı acıtamazdı .. Ben acıtırdım ulan. Ben Gizemdim. Kimse beni üzemezdi...

Hemen lavaboya gidip elimi yüzümü yıkadım... Artık kendime gelmeliydim. Birden telefonum çaldı nedense çok merak ettim hemen gittim ve Selimdi. Açmak istedim ve açtım. 

Artık beni aramayacakmış. Benden vazgeçiyormuş çünkü Hollanda'ya geri dönüyormuş. Ne kadar vazgeçiyorum dese bile aslında vazgeçemiyormuş. Çok aptalca davranıyormuşum. Neden telefonlarını açmadığımı bile bilmiyormuş.

Onca lafına tek cevabım "Tamam" oldu. Az önce değişmeliyim diyen Gizem,kimse beni üzemez diyen Gizem tekrardan  paramparça olmuştu.

Klasik Gizem halleri:

Telefonu uçak moduna al,müzik aç,pijamalarını giy,yatağını aç,ışığı kapat,yatağına geç yorganu üstüne çek düşün,düşündükçe hayal kur ve ağla.

İçimden kendi kendime konuşuyordum demek isteyipte diyemediklerimi kendime söylüyordum,sanırım Mert'i özlüyordum... Sırf  Mert'i unutabilmek için Selim'i kullanmamalıydım. Kendime inanamıyordum,ne istediğimi bile bilmiyordum. Kararımı değiştirmemek için direk Selim'i aradım.

"Sana söylemek istediğim o kadar çok şey var ki,ama ben duymak istediğin yalanları veremem sana. Neye üzülüyorum biliyor musun ? Bir zamanlar sesimi duymadan uyuyamadığını söylerken,şimdi bir mesaj atmaya bile üşeniyorsun. Mutluymuşsun,üzülmüşsün,pişmanmışsın bu saatten sonra ne hissetiğinin hiç bir önemi yok umrumda bile değil aslında hakkın neyse onu yaşa"