Hayat Kavgası

6.Bölüm - Hayal kırıklığı

Selim'in numarasıydı bu. Acaba neden bu saatte mesaj atmıştı ki. Yoksa başına bir şey mi gelmişti...  

- " Teklifim hala geçerli Güzel Yüz "

Cevap bile vermemiştim. Sanırım bazı şeylerde çok aceleci davranıyordum ve buna bir son vermemin zamanı gelmişti. Bir anda kafamda saçma soru belirlendi. Numaramı kimden almıştı? (Tabikiide Zehra)

Bugün çok fazla yorulmuştuk. Cevap vermemeliydim Selim'e. Bu kadar istekli olduğumu bilmemeliydi. Aslında buna pekte istekli denilmezdi. Sadece insan yanında huzuru,kendini güvende hissettiği ve yanında çocukca eğlenmek istediği birini istiyordu. Belki bir sevgili belki de bir arkadaş. Belki sevgilim olursa onu kaybedebilirdim. Arkadaşım olursada onu kaybedebilirdim. Ya başkasını sevip beni umursamazsa? düşüncesi de aklımda yok değildi.

Saat oldukça geçti ve annemler hala gelmemişti. Anneme telefon açtım ve anaannemin rahatsızlandığını, bu gece orada kalıcağını söyledi. Babam her zaman ki gibi işteydi.. Zaten her zaman yalnızdım bu gecede yalnızdım işte. Selim'in teklifni kabul etsemmi diye düşünürken içimde gene o buruk acı...Her ne kadar ondan nefret etmiş olsamda yaşanan her anı kalbinin derinleriklerinde saklanıyor ve ne zaman yalnız kalsan kıpırdamaya başlayıp ben buradayım diyordu.

Mert'le birlikteyken tuttuğum bir günlük vardı. Taa ki ne zaman Mert bıraktı gitti bende günlüğü bıraktım. Mert bana her zaman doğru kişiymiş gibi geliyordu ve çokca seviyordum. Hani derler ya bırak mutlu olamıyosan başkaları mutlu olsun diye; onun mutluluğu için kendi mutluluğumdan vazgeçmiştim. Sonunda anladım ki doğru kişi sevdiğin kişi anlamına gelmiyormuş. Çok seviyor olmanda onu doğru kişi yapmıyormuş. Sana her saniye acı veriyorsa bütün iyi niyetlerine rağmen her seferinde iyi niyetini suistimal ediyorsa; deli gibi sevsen bile o kesinlikle yanlış insan demektir.

 Ağlamak istiyordum fakat gözümden yaş bile gelmiyordu artık. Tek çare güzelce uykuydu derken uyuya kalmıştım. Sabah uyandığımda direk telefonuma baktım. Telefonumda ne bir arama ne de mesaj vardı... Okul saatim gelmişti ve Selim'le karşılaşma umuduyla neşeli neşeli okula gidiyordum. Okul 15 dakika uzaklıktaydı ve 15 dakika boyunca karşıma Selim çıkmamıştı. Okula girdiğimde yanıma sevimsiz bir kız yaklaşıyordu ve bu Selindi. Acaba derdi neydi gene? 

- "Selim'den uzak durucaksın kızım bir daha uyarmayacağım seni"

Şaşırdım. Selim ve Selin ne alakaydı... Acaba sevgilisimiydi düşüncesiyle derse girdim. Artık ne kadar adapte olabilirdim ki... Derken 9 ders su gibi akıp gitmişti ve akşam eve gitme zamanı gelmişti. Kurt gibi açtım eve gittiğimde burnuma mis gibi yemek kokusu geliyordu üstümü bile değiştirmeden direk sofraya oturdum... Annem kızmadı değil tabi.

 Bugün günümün nasıl geçtiğini sordu ve klasik cevabım " herzaman ki gibi işte " oldu. Çok acıkmıştım ve deli gibi yemek yiyordum. İnsan yemek yerken mutlu olurmuydu? Ben oluyordum.

Yemeğim bittikten sonra direk odama geçtim. Yarın sınavım vardı ve hiç bir şekilde bilgim yoktu. Acaba hangi konulardan çıkacaktı sorusunu bile geçtim sadece sınavım vardı ama hangi dersten olduğunu bile bilmiyordum. Zehraya mesaj attım:

- " Yarına hangi sınav var? "

-" Matematik kanka hocanın verdiği son fotokobiyi çöz yeter"

1 saat boyunca fotokobidekileri çözmeye başladım ve oldukça iyiydim. Sanırım sınavım iyi geçecekti. Stresten biraz daha uzaklaşmıştım. Telefonuma baktım ve Zehra dan başka hiç bir mesaj yoktu. Acaba Selim bana kırgınmıydı. Yoksa başına bir şey mi gelmişti? Canım çok fazla aburcubur çekiyordu ve annemden para alarak markete çıktım. Bir kaç çikolata kola ve cipsle marketten çıktım. Selim arabasından inmiş bana doğru geliyordu. Burada ne işi vardı?

-" Selam Gizem"

- "Selam,burada ne işin var"

-"Kuzenimin burada oturduğunu söylemiştim"

-"Evet ama bizim burada oturduğunu bilmiyordum"

-"Gizem bana 10 dakikanı ayırabilir misin"

-"Bir şey mi oldu Selim" derken banka oturduk. Bana bir şeyler anlatacağı kesindi. Bir anda dibimizde Selin bitti. Selin Selim'i tanıyordu ama nesi oluyordu hiç bir fikrim yoktu.