Catalina's book

Η καταστροφή

"Ααααα! Πονάω!" Φωνάζω σαν υστερική.

"Λένα μου αγάπη μου απλά ηρέμησε." Μου λέει ο Γιάννης και τον χαστουκιζω.

"Να ηρεμήσω? Θέλεις να ηρεμήσω? Θα ηρεμήσω! Όταν βγάλεις αυτό το μωρό μέσα από την μήτρα μου! Ή τουλάχιστον οταν βγούμε έξω από αυτό το ασανσέρ για να γεννήσω σαν τον άνθρωπο!"
...

Γεια σας κορίτσια.

Εδώ βλέπουμε το Λενάκι με τον Γιάννη σε μια... Ιδιαίτερη στιγμή.

Όμως πριν φτάσουν σε αυτή την στιγμή... Προηγήθηκαν πολλές άλλες. Αλλά θα σας τις πει καλύτερα η φίλη μας η Λένα....

...
Γεια σας φιλενάδες.

Είμαι η Λένα και είμαι δεκαεννιά χρονών.

Κανονικά τώρα εγώ θα έπρεπε να είμαι διακοπές με τις φίλες μου στην Νέα Υόρκη όπως θέλαμε από τότε που ήμασταν μικρά κοριτσάκια αλλά... Το σύμπαν ή αλλιώς η αναθεματισμενη συγγραφέας η Καταλίνα... Είχε άλλα σχέδια για εμένα.

Βλέπετε... Εννέα μήνες πριν από αυτήν την υπέροχη στιγμή που γεννούσα κλειδωμένη σε ένα ασανσέρ μαζί με τον φίλο Τζόνι... (Που δεν ξέρω αν θα πρέπει να νιώθω και τυχερή γιατί η Καταλίνα έχει γράψει για πολύ χειρότερες γέννες... Νομίζω) τα πράγματα ήταν αλλιώς.

Τον Σεπτέμβριο... Συγκεκριμένα στη πρώτη Σεπτεμβρίου λέμε με τον άχρηστο τον αδελφό μου και τους γονείς μου να πάμε σε ένα κρητικό γλέντι (γιατί είμαστε και ασυνείδητοι πολίτες και ούτε για τον covid 19 δεν προσέχουμε).

Εκεί τα κρασάκι έρρεε σαν το νερό του μπάνιου κάθε φορά που ο πατέρας μου λέει να κάνει μια δουλειά στα υδραυλικά του σπιτιού και το σπίτι γίνεται κλειστό κολυμβητήριο.

Και εγώ θέλοντας να γιορτάσω το γεγονός ότι πέρασα στην ιατρική Θεσσαλονίκης τέταρτη παρακαλώ... Αρχίζω να πίνω.

Εγώ που μέχρι και λίγο πιο πριν ούτε πορτοκαλάδα με ανθρακικό δεν έπινα.

Και σαν να μην φτάνει αυτό έρχεται ο μαναρος γιος κάτι φίλων των γονιών μου ο Γιαννάκης (γιατί σπίτι χωρίς Γιάννη προκοπή δεν κάνει.)