Catalina's book

Η υιοθεσία

Εύας POV

Το να είσαι δεκαπέντε χρονών είναι ευκολο θεωρητικά.

Δεν κάνεις τίποτα.

Απλά είσαι δεκαπέντε χρονών και περιμένεις να περάσουν οι μέρες... Οι εβδομάδες... Οι μήνες για να γίνεις δεκαέξι.

Βέβαια το να είσαι δεκαπέντε στο κάτι λίγο πιο δυσκολο το άγχος... Το σχολείο... Η μελλοντική αβεβαιότητα... Οι έρωτες... Η κοινωνικοποίηση...

Και το να έχεις ψυχολογικά προβλήματα και εκρήξεις θυμου επειδή όταν ήσουν οχτω είδες τον αδελφό μου νεκρό σε μια λίμνη αίματος.

Και αυτό το τελευταίο... Είναι το μόνο που με απασχολεί.

Αφου αυτο ειναι που μου κάνει την ζωή δυσκολη.

Οι έντονες ας πουμε εκρήξεις θυμου μου με βάζουν γενικά σε μπελάδες...

Με αποτέλεσμα μετά από... Μια ας πούμε μικρή παρεξήγηση για την οποία δεν έφταιγα εγώ δηλώνω αθώα...

Να κινδυνεύω να μπω σε αναμορφωτήριο.

Αδίκως βεβαια το τονίζω.

Δεν έφταιγα εγώ για το ότι εσπασα στο ξυλο τον διευθυντή του σχολείου μου ουτε που του διέλυσα το αμάξι... Και έβαλα φωτιά στο σπίτι του.

Δεν έπρεπε να μου μιλήσει έτσι...

Βέβαια οι κοινωνικοί λειτουργοί λένε ότι πρέπει να αρχίσει να με παρακολουθεί ξανά ψυχίατρος και κάτι μπουρδες για το ότι έχω πρόβλημα με το να ελέγξω τον θυμό μου.

Βέβαια είπαν και κάτι σωστό το ότι οι γονείς μου είναι ότι πιο ανίκανο στο να με μεγαλώσουν αφου η μάνα μου το μόνο που βλεπει μπροστά της είναι γκόμενους και λεφτά... Ενώ ο μπαμπάς μου γκόμενες και λεφτά.

Ο ζωντανός αδελφός μου ο Θάνος μου λέει ότι αυτός είναι ο τρόπος τους να αντιμετωπίσουν το πένθος τους αλλά εγώ απλά λέω ότι αδιαφορούν για εμενα.

Σε αντίθεση με τον Αγγελο...

Ο Άγγελος είναι ο κολλητός φίλος... Η μάλλον ήταν ο κολλητός φίλος του αδελφού μου του Φάνη.