KISSING THE FLAME

CHAPTER 2

"Wala pa ba sila?" Tanong ni Robert na ikinaling ko.

Nilingon ko siya mula sa balkonahe at nakitang nakasandal sa pintuan. Napatingin ako sa orasan, 11 AM. Dapat ay nandito na sila mama.

Matapos ang dalawang araw mula noong umalis kami sa Probinsiya Bilana ay susunod sila dito para gabayan at mapagtuonan ko ng pansin ang negosyo. Pero hanggang ngayon wala parin, they supposed to be here at exactly 10 AM.

Nagkibit balikat na lang ako at ibinalik ang tingin ko sa labas.

"Are you mad?"

"No. Bakit mo naman naisip 'yan?" Tanong ko habang naka talikod sa kanya.

"Its been two days already Luca, why won't you leave your room? It makes us worry to found you sitting there and keep watching the sky." Napatigil ako sa paggalaw ng kamay ko at mas tinanaw ang kalangitan. Ngayon ko lang din napansin na hindi pa pala ako lumalabas. Natawa ako ng mahina. Dalawang araw pa lang akong nahiwalay sa Bilana pero ganito na ako umasta, pano pa kaya kung umabot to ng isang taon? Baka mabaliw nako.

"There's a lot of places to enjoy here, halos nalibot na nga namin ang kabuohan ng bahay."

Inikot ko paharap sa kanya ang katawan ko at sumagot. "Homesick?"

He curved his lips and slightly shake his head, he laughed.

Pinagmasadan ko siyang mabuti, those laugh is just good enough to show how good looking he is. Hindi na kailangang pilitin.

Hindi siya makapaniwala sa sinabi ko.

Inilapag niya malapit sakin ang sobreng nasa kamay niya kanina pa. "Open it." Kinuha ko ito at dahan-dahang binuksan. An invitation.

Distillana Lasfa Concerto

"Oh! Come on! Robert!" Natatawa kong sagot matapos buksan.

"What? It's good, just perfect." Nang-iinis niyang tanong at ngumisi. Alam na alam niyang ayaw ko sa mga bagay na ganito. Wala akong mapapala dito.

"Just go with Cana--"

"She's already coming." Mabilis niyang sagot. Napangiwi ako at hindi maipintang tumingin sa kanya.

"But its always been you guys, kayo lang ang nahuhumaling sa mga ganitong bagay."

"And that's why we're bringing you around." Pagkukumbinsi niya pa sakin. "We're always the trio, you know--you can't escape." Ani nito at ginulo ang buhok ko tsaka humarurot palabas.

Napahinga na lang ako ng malalim habang nakatingin sa imbitasyon. Anong naman kaya ang gagawin ko doon?

Lumabas ako ng kwarto at naglibot na lang sa buong bahay. Ganoong-ganoon parin ito dati at halos walang pinagbago.

Its still a mixture of an old fashioned ancestral house and modernist style. Having a black and brown color giving me a wave of nostalgia just by seeing my childhood home. I looked up and saw the knotted shells and pearls hanging at the ceiling and swaying just by the existence of the house itself, welcoming me and my friends. Napangiti ako, mga kapirasong perlas na napulot ko noon ay ang magbibigay pala sakin ng pakiramdam na nandoon pa rin ako. Maybe this wasn't bad at all.

I continue walking and visiting each corner of the house until 12 noon. Nakaramdam ako ng gutom kaya pumasok na ako at nadatnan si Cana na nakasuot na para sa Concerto. Nang makita ako ay hindi siya makapaniwala na ganoon parin ang damit ko.

She's now looking glamorous in her black long gown, paired with a white long gloves and white clutch on her left hand, letting her hair loose at the back emphasizing her natural beauty, and a small solid heart shaped necklace to top off the whole look. Beautiful.